Διαβάστε το χαιρετισμό του Δημάρχου Δομοκού Χαράλαμπου Λιόλιου για την επέτειο της 7^ης Μαρτίου 1878, ημέρα που ανακοινώθηκε η επαναστατική προκήρυξη για την ένωση της Θεσσαλίας με την Ελλάδα στον Παλαμά Δομοκού.

«Κυρίες και κύριοι,

Αξιωνόμαστε για άλλη μία χρονιά να εορτάζουμε οφειλετικώς την ανάμνηση της επετείου της 7ης Μαρτίου 1878 στο ιερό τούτο προπύργιο της επανάστασης στο πλαίσιο της εθνικής παλιγγενεσίας που αποτέλεσε τον καταλύτη της πνευματικής και πολιτικής αναγέννησης της Ευρώπης

Δυστυχώς, οι συνθήκες που διαμόρφωσε η Πανδημία του Κορωναιού δεν μας επιτρέπουν να δώσουμε στον φετινό εορτασμό την αίγλη και το άρωμα της συλλογικής μνήμης που πρέπει σε αυτό το γεγονός. Όμως αν το καλοσκεφτούμε, τι είναι η απόδοση τιμών στους ήρωες που ξέφυγαν από τα στεγανά της  καθημερινότητάς τους και  μετουσιώθηκαν σε σύμβολα;  Είναι  η κατάθεση στεφάνων μνήμης ή η ευκαιρία μιας ενδοσκόπησης για να αναλογιστεί ο καθένας μας  το μέγεθος του τι πραγματικά είναι το νόημα της σημερινής επετείου;

Ήταν οι πρόμαχοι της Επανάστασης και του Απελευθερωτικού Αγώνα του 1878 ο Λάιος, ο Ισχόμαχος, ο Τερτίπης, ο ηγούμενος του Μοναστηριού της Μελιταίας ή ο παπα-Αλέξης Γεωργούλας  ή  οι πρόκριτοι, οι υπογράφοντες την επαναστατική προκήρυξη, μυθολογικά όντα με υπερδυνάμεις  ή απλοί άνθρωποι όπως όλοι εμείς; Τι είναι αυτό εν τέλει που προσδίδει σε έναν άνθρωπο  την στόφα του ήρωα;

Η απάντηση είναι απλή και συνάμα πολύ σύνθετη. Είναι ένας συγκερασμός φιλότιμου, φιλανθρωπίας, προσωπικότητας, εθνικής συνειδήσεως, ωρίμου σκέψεως και διαμορφούμενων συνθηκών στο ευρύτερο γεωπολιτικό και κοινωνικό status της δεδομένης χρονικής στιγμής.

Ας αναλογιστεί ο καθένας και η καθεμιά από εμάς, τοποθετώντας τον εαυτό του σε εκείνη την εποχή, αν θα έκανε ότι και εκείνοι. Η απόφαση τους να αποτινάξουν από πάνω τους το φόβο, θα μπορούσε να σημάνει την Απελευθέρωση ή τον εθνικό όλεθρο και την καταστροφή χιλιάδων ανθρώπων, χωρίς, ωστόσο, αυτή τους η απόφαση να αποτελεί παρόρμηση της στιγμής.

Και φέτος  αυτήν την αβεβαιότητα  του τι μέλλει γενέσθαι και τον φόβο μπορούμε να τον καταλάβουμε καλύτερα, όπως,  και αυτό είναι το πιο σημαντικό,   και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Φόβος και Ελπίδα, δυο έννοιες εντελώς αντίθετες, αλλά συνάμα τόσο άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, ήταν το δίπολο στους ήρωες του 1878, που δεν υπολόγισαν εαυτούς, αλλά έδωσαν το αίμα τους για να μπορέσει και τούτο εδώ το «αλωνάκι»  να συλλογάται ελληνικά  και ελεύθερα, να αποτελεί εθνικό θησαυρό και τοπικό καύχημα για κάθε χωριό του Δήμου Δομοκού που έχει γράψει με χρυσά γράμματα την δικιά του γραμμή στην σελίδα της εποποιίας του Απελευθερωτικού Αγώνα του 1878.

Κυρίες και κύριοι,

143 χρόνια πέρασαν  από την 7η Μαρτίου του 1878 και όμως ακόμα την ώρα της κατάθεσης του οφειλόμενου στεφάνου στο φύσημα του αέρα θαρρείς πως ακούγονται οι παιάνες και οι κλαγγές των όπλων και εμείς ως Δημοτική Αρχή ταπεινοί προσκυνητές  κλίνουμε το γόνυ της ψυχής μας φυλάσσοντας την ιστορική παρακαταθήκη της εθνικής μνήμης.

Ας είναι Αιωνία η Μνήμη των Ηρώων του 1878 και φωτεινό παράδειγμα για τις επερχόμενες γενεές.»