«Και να ήταν μόνο ο σεισμός βρε παιδιά. Να ταν μόνο αυτό…»

Εκείνος απογοητευμένος ρίχνει ένα ξύλο στη φωτιά και κουνάει το κεφάλι του αφήνοντας να εννοηθούν τόσα πράγματα με τη σιωπή του.

«Σκουπίστε τα πόδια σας πριν μπείτε μέσα. Μη γεμίσουμε λάσπες πάλι. Έχω κουραστεί να σκουπίζω…»

Εκείνη προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες στην οικογένεια. Ετοίμασε τραπέζι και ψάχνει την καθημερινότητα της φαμίλιας μέσω των γνωστών παρατηρήσεων της μάνας.
***

Η καθημερινότητα στο Δαμάσι δεν είναι όπως κάποτε. Πληγωμένο το χωριό. Σακατεμένοι οι άνθρωποι ψάχνουν από κάπου να πιαστούν. Από τις σκηνές, τα τροχόσπιτα και τους οικίσκους ίσως. Τα λόγια των πολιτικών και τις πράξεις των εθελοντών. Τις χορηγίες των επιχειρηματιών της περιοχής και όχι μόνο…

Και να ήταν μόνο ο σεισμός. Επαναλαμβάνει εκείνος και απαριθμεί δυνατά. Ίσως μάλλον για να εμπεδώσουν οι υπεύθυνοι. Να τα ακούσει ο θεός.

«Ο σεισμός έριξε τα σπίτια μας. Ο σεισμός κατέστρεψε τα σχολειά μας. Έριξε την παραγωγή από τα κρασιά μας και τα τσίπουρα. Όλα αυτά σε μια περίοδο που τα έσοδα από την αγροτική παραγωγή και την κτηνοτροφία ήταν ήδη περιορισμένα. Σε μια περίοδο που όλοι προσπαθούσαμε να πάρουμε τα πάνω μας μετά την μεγάλη οικονομική κρίση της δεκαετίας.

Σε μια περίοδο που περιμένουμε τις αποζημιώσεις από τον ΕΛΓΑ λόγω των συνεχόμενων καταστροφών από τους παγετούς κάθε χρόνο.

Και να ήταν μόνο ο σεισμός… Που να πρωτοκάνουμε. Τα έξοδα για τα παιδιά τρέχουν κι εμείς δεν φτάνουμε».

Λόγια σκόρπια ανάμεσα σε λάσπες, μισοκαπνισμένα τσιγάρα και καρβέλια ψωμιά, στο γήπεδο του Δαμασιακού. Οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν και η ψυχολογική υποστήριξη των κατοίκων μοιάζει απαραίτητη. Η σκηνή της ΘΕΨΥΠΑ στέκει εκεί και περιμένει να βοηθήσει και το κάνει.

Η βροχή θα πλύνει τα πάντα. Μα δεν θα καθαρίσει τις πληγές αυτού του τόπου.

πηγή: larissanet.gr