Γράφει ο Αθανάσιος Κάππος.
Δεν ξέρω πώς να σας το πω, πώς να το περιγράψω αυτό που τώρα γίνεται σε τούτον δω τον κόσμο.
Βία παντού και σκοτωμοί, κραυγές απελπισίας, παιδιά δολοφονούνται εν ψυχρώ, ψάχνοντας να βρουν ένα κομμάτι ψωμί και νερό να ξεδιψάσουν, για να κρατηθούν στη ζωή. Όμως οι σφαίρες τους κόβουν το νήμα της ζωής, στέλνοντας τα στον άλλο κόσμο.
Όλα αυτά γίνονται σήμερα στον 21ο αιώνα, τώρα που ο άνθρωπος έφτασε με την τεχνολογία να εξερευνά τους διπλανούς πλανήτες και όμως με την απληστία που τον διακρίνει, δεν κατόρθωσε να βρει μια φόρμουλα για να ζήσουν όλοι λαοί ειρηνικά, να έχουν όλοι μια θέση στον ήλιο… Έτσι ο κάθε υγιής σκεπτόμενος άνθρωπος τώρα διερωτάται : Πού πάει η ανθρωπότητα, ποιό έχει πάρει μονοπάτι;
Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχουμε παντού ειρήνη και όμως γίνονται πόλεμοι. Τί κάνουν αυτοί οι οργανισμοί που δημιουργήθηκαν για να επεμβαίνουν στις κρίσεις; Μήπως και αυτοί έγιναν όργανα του Ιμπεριαλισμού και με τον τρόπο τους βοηθούν για να ξοδεύονται τα πολεμοφόδια, οι πολεμικές μηχανές που ισοπεδώνουν τα πάντα στο διάβα τους μαζί και τις ψυχές των ανθρώπων;
Θυμάμαι παλιά είχα δει ένα ιστορικό έργο στον σινεμά το ανεπανάληπτο «Quō vādis?» όπου αναφέρονταν στην εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και σε κάποια φάση που χαλούσε ο κόσμος από τη βία και την αιματοχυσία, ο Απόστολος Πέτρος δείλιασε ως άνθρωπος και αποφάσισε να εγκαταλείψει την πόλη. Στον δρόμο όμως είδε ένα όραμα. Είδε τον αναστημένο Ιησού Χριστό να πηγαίνει προς την πόλη. Τότε τον ρώτησε «Κβο βάντις, Ντόμινε;» δηλαδή «πού πας Κύριε;» και εκείνος του απάντησε «Πηγαίνω στη Ρώμη για να σταυρωθώ για δεύτερη φορά». Μετά από αυτό το όραμα ο Απόστολος Πέτρος επέστρεψε στη Ρώμη αποφασισμένος να θυσιαστεί μαζί με το ποίμνιό του.
Μήπως παρά την τεχνολογική πρόοδο βρισκόμαστε ακόμα σε εκείνη την εποχή του μίσους και τους σκότους;
Μήπως και τώρα μετά από τόσους αιώνες χρειάζεται ένας καινούριος Απόστολος που θα μας οδηγήσει στον δρόμο της Ειρήνης;
Αυτά μου έρχονται στο νου αυτά, με βασανίζουν. Φαίνεται πως αυτή είναι η μοίρα μας γιατί κάποτε ο αείμνηστος Χρήστος Τσαγανέας έλεγε το ανεπανάληπτο: «Προς τι το μίσος; Προς τι ο αλληλοσπαραγμός; ‘Ολοι άνθρωποι είμαστε!». Ακόμα απάντηση δεν δόθηκε… Φαίνεται πως το μονοπάτι της ζωής είναι ποτισμένο με αίμα και θα πρέπει να το διαβούμε….
