ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ (στη μνήμη του αδελφού μου Γιάννη)
«Πάει» κι αυτός ο αδελφός ο πιο αγαπημένος
«Έφυγε» νύχτα αθόρυβα και σιωπηλός σαν ξένος.
Μας πήρε παραμάσκαλα τ’ αρχείο της αγάπης.
Δρασκέλησε σαν τον Χριστό τη λίμνη των δακρύων.
Αναρριχήθηκε ψηλά στην σκάλα την αιώνια.
Και κρύφτηκε στα σύννεφα τα μαύρα με τις τρύπες.
Κι άφησε για ενθύμιο πίσω του τον καθρέφτη
Ολόσωμο πολύχρονο και χιλιοραγισμένο.
Και φυσικά την εντολή άφησε στον Μικρό του…
Μνήμες να σπέρνει στο στρατί το δρόμο να μη χάνει.
Πόση αγάπη άραγε θέλει για να τελειώσει
Η Μακαρία η οδός με τα χιλιάδες τούνελ;
-Σ’ ολάκερή μου τη ζωή άρμεγα την καρδιά μου
Κι όση αγάπη μάζευα τη χάριζα σε Σένα.
Γιατί ήσουν μάνα κι Αδελφός μού ήσουν και πατέρας
Δυο στάχυα που για ρίζωμα είχαμε την αγάπη.
Κι όση μαζεύω με σπουδή ως την ημέρα εκείνη…
Έστω κι αν έχει δάκρυα και είναι νοθευμένη
Θα σου τη στέλνω Αδελφέ με της γραμμής τ’ αστέρι.
Για να ’χεις να πορεύεσαι να ’χεις να καμαρώνεις.
Να δίνεις και στους άκλαυτους για να χαμογελάνε.
Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση
Αδελφέ ΓΙΑΝΝΗ.
Λαμία 14/06/2022
Χ.Τ. ο Βιτ'λιώτης