1987: Όταν γυρίστηκαν πλάνα για ταινία του Αγγελόπουλου στη Λάρισα (φωτ.)

Δέκα χρόνια συμπληρώθηκαν πριν από λίγες ημέρες από το θάνατο του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού κινηματογράφου, Θόδωρου Αγγελόπουλου. Με αφορμή αυτό ο πρόεδρος της Κινηματογραφικής Λέσχης Λάρισας, Θάνος Μουκούλης έκανε μια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με λαρισινό ενδιαφέρον την οποία ξεχώρισε το Larissanet.gr.

Πρόκειται για δυο φωτογραφίες από γύρισμα στη Λάρισα, μπροστά στην 110 Πτέρυγα Μάχης, μάλλον το 1987, για την ταινία »Τοπίο στην ομίχλη» με πρωταγωνιστές την Τάνια Παλαιολόγου, τον Μιχάλη Ζεκε, τον Βασίλη Κολοβό, την Εύα Κοταμανίδου, την Αλίκη Γεωργούλη, και τον Στράτο Τζώρτζογλου!

Στη φωτογραφία όπως εξηγεί ο Θάνος Μουκούλης εκτός από τα δυο μικρά παιδιά και τον πρωταγωνιστή, διακρίνονται η Θεοδώρα και η Ζωή Μουκούλη.

Περί τοπίου στην ομίχλη

Σύμφωνα με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου η περίληψη του έργου είναι η εξής: «Σε ένα εργατικό προάστιο της Αθήνας, δύο νόθα παιδιά, η Βούλα, 11 χρονών και ο αδερφός της Αλέξανδρος, 5 χρονών, ονειρεύονται κάθε νύχτα ότι θα συναντήσουν τον πατέρα τους στη Γερμανία. Ο πατέρας, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει. Είναι μόνο μια επινόηση της μητέρας τους για να κάθονται ήσυχα.

Μια μέρα, η Βούλα και ο Αλέξανδρος αποφάσιζουν να το σκάσουν από το σπίτι και να πάνε στη Γερμανία να ψάξουν τον πατέρα τους. Πάνε στο σιδηροδρομικό σταθμό και επιβιβάζονται σε ένα τρένο για τη Γερμανία. Όταν τους βγάζουν από το τρένο επειδή δεν έχουν εισιτήρια καταφέρνουν να ξεφύγουν από την αστυνομία και να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Μετά από μερικές ώρες περπάτημα μέσα στη νύχτα συναντούν ένα περιοδεύοντα θίασο με αρχηγό κάποιον Ορέστη. Πρόκειται για μια ομάδα ηθοποιών που περιπλανάται από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη παίζοντας πάντα το ίδιο έργο.

Η Βούλα και ο Αλέξανδρος ακολουθούν για λίγο το μπουλούκι, ύστερα τους αφήνουν, φτάνοντας επιτέλους στην εθνική οδό που οδηγεί προς τα βόρεια. Εκεί συναντούν έναν οδηγό νταλίκας, έναν βίαιο μεθύστακα, που τους παίρνει μαζί του, αλλά στη συνέχεια βιάζει τη Βούλα στο πίσω μέρος του φορτηγού. Και πάλι, τα δύο παιδιά ξεφεύγουν απελπισμένα και κυνηγημένα από την αστυνομία. Ο Ορέστης γνωρίζοντας τον κίνδυνο που διατρέχουν, πάει να τα βρει με τη μοτοσυκλέτα του. Και για τους τρεις ξαφνικά η ζωή μετατρέπεται σε όνειρο, ένα όνειρο που τελειώνει, όμως, εκεί που σταματάει η μοτοσυκλέτα: σε ένα λιμάνι όπου οι ηθοποιοί έχουν μαζευτεί για να ξεπουλήσουν τα κουστούμια του θιάσου. Ο θίασος διαλύεται.

Ο Ορέστης, που είναι ακόμα μαζί με τα παιδιά, πηγαίνει σε ένα κοντινό μέρος για να πουλήσει τη μηχανή του. Η Βούλα πιάνει μια ματιά του Ορέστη, καθώς εκείνος φεύγει με το νεαρό που αγόρασε τη μηχανή του και με τα χέρια τους ν’ αγγίζονται ελαφρά. Νοιώθει προδομένη. Δεν ξέρει πια ποιον να εμπιστευτεί. Ο Ορέστης χαιρετά θλιμμένα τα παιδιά από μακριά.

Η Βούλα κι ο Αλέξανδρος πηγαίνουν στο σταθμό. Τελευταίο τρένο, τελευταία στάση. Ένα ποτάμι στο βάθος ορίζει τα σύνορα. Πηδάνε από το τρένο και χώνονται σε ένα πλοίο που κατεβαίνει το ποτάμι. Στοπ! Μια κραυγή και μια τουφεκιά σχίζουν τη σιωπή. Η Βούλα ουρλιάζει. Στην αρχή ήταν το σκοτάδι… Φοβάται. Ο Αλέξανδρος αρπάζει το χέρι της και συνεχίζει:… και το φως χωρίστηκε από το σκοτάδι.