Σλούκας: «Είναι τελεσίδικο, το τέλος πλησιάζει»

Για το πώς διαμορφώνει την φετινή σεζόν σε συνάρτηση με την περσινή και με το Final-Four στην έδρα του Παναθηναϊκού AKTOR: «Καταρχήν δεν υπάρχει απότομη προσγείωση ή εκτόξευση. Για εμένα πρέπει να υπάρχει μία ευθεία γραμμή, κοντή μνήμη. Σίγουρα η περσινή χρονιά ήταν απογοητευτική ως προς το τελείωμά της αλλά πάντα ξεκινάμε με καινούργιες φιλοδοξίες, καινούργιο κίνητρο. Η πίεση είναι από μόνη της πολύ υψηλή όταν είσαι στον Παναθηναϊκό. Ζει ο οργανισμός από τίτλους. Οπότε, σου απάντησα και για το αν υπάρχει έξτρα κίνητρο για το Final-Four στην Αθήνα. Οπουδήποτε και αν ήταν το Final-Four όλη η ομάδα θα είχε κίνητρο για να βρεθεί εκεί. Πόσο μάλλον να ζήσει πολύ μεγάλες στιγμές όπως στο μακρινό 2007 αν δεν κάνω λάθος».

Για το αν αυτό το «πρέπει» προσθέτει πίεση που μπορεί να μην υπήρχε αν γινόταν αλλού το Final-Four: «Όχι. Βρισκόμενος εδώ γνωρίζω πάντα, όπως όλα τα παιδιά, ότι υπάρχει πίεση για το αποτέλεσμα, για τρόπαια, για καλές εμφανίσεις. Δεν νομίζω ότι προσθέτει έξτρα άγχος σε παίκτες, στο σταφ και στην ομάδα. Εμείς αυτό που ζητάμε είναι η στήριξη του κόσμου, θα υπάρξουν και πολύ δύσκολες στιγμές και πολύ καλές στιγμές. Εμείς οφείλουμε να είμαστε συγκεντρωμένοι στο στόχο μας».

Για την απουσία και την απόσυρση του Ιωάννη Παπαπέτρου: «Δεν γνωρίζαμε. Εγώ που είμαι, θεωρώ, και κοντινός του φίλος δεν μου είχε εκμυστηρευτεί κάτι. Το κράτησε πολύ δικό του. Είχε αρκετά θέματα με το πόδι του. Η απόφαση είναι σεβαστή γιατί έγινε κάτω από πολύ μεγάλη σκέψη. Είναι στενάχωρο, όταν το έμαθα στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Για εμένα ήταν ένας πυλώνας δίπλα μου στα αποδυτήρια, στο γήπεδο. Ήταν επιρροή για την ομάδα. Το mentality του ήταν κάτι που χαρακτήριζε και έσπρωχνε όλη την ομάδα. Ερχόταν δύο ώρες πριν την προπόνηση μαζί με εμένα, οπότε έσπρωχνε και τους άλλους να ακολουθήσουν. Η επιρροή του ήταν πολύ μεγάλη και νομίζω θα λείψει τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ από την οικογένεια του Παναθηναϊκού. Ήταν άνθρωπος που μπορούσες να μιλήσεις μαζί του και τον σεβόσουν».

Για το πώς εκλαμβάνει τους νεότερους γκαρντ του Παναθηναϊκού AKTOR και για το αν σκέφτεται ότι πρέπει να ανεβάσει ταχύτητα για να τους συναγωνιστεί: «Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στο μυαλό μου ως έξτρα σκέψη. Αυτό υπάρχει από την πρώτη στιγμή που πάτησε σε παρκέ από τα 18 μου, σε επαγγελματικό παρκέ. Είναι μία ομάδα αλλά υπάρχουν 12-15 διαφορετικοί παίκτες που παλεύουν για τον χρόνο τους, παλεύουν για να δείξουν πράγματα, να είναι καλοί, υπάρχει ανταγωνισμός. Αυτό που κάνω τόσα χρόνια και θα κάνω και φέτος είναι να προσπαθώ να είμαι ανταγωνιστικός όσο περισσότερο μπορώ. Υπάρχει πολύ ταλέντο στην ομάδα αλλά για εμένα πάντα το μυστικό της επιτυχίας είναι η χημεία της ομάδας και πώς δένουν οι παίκτες μεταξύ τους».

Για το πώς είναι το συναίσθημα που βρίσκεται σε λάβαρο: «Υπερηφάνεια και για εμένα και για τους συμπαίκτες μου γιατί καταφέραμε κάτι πολύ σπουδαίο. Είναι ένα legacy, μία παρακαταθήκη που αφήνω στην ομάδα και μία σφραγίδα για αρκετά χρόνια ακόμη. Το ότι είμαι αρχηγός της ομάδας και των τελευταίων επιτυχιών είναι ιδιαίτερα τιμητικό για εμένα και φυσικά ένα δέος γιατί μπαίνω δίπλα σε πραγματικά μεγαθήρια του μπάσκετ όπως ο Διαμαντίδης, ο Μποντιρόγκα, ο Ομπράντοβιτς. Ακόμη και εγώ δυσκολεύομαι να το πιστέψω».

Για το αν υπάρχει κομμάτι που τον αδίκησε η μοίρα ή αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του: «Δεν σκέφτομαι ότι με αδίκησε η μοίρα. Θεωρώ ότι ο καθένας είναι υπαίτιος των πράξεών του και των αποφάσεών του. Αν στο παρελθόν αδικήθηκα από κάποιους εγώ προσπάθησα να το πάρω ως κίνητρο, να βελτιωθώ, να δείξω περισσότερα πράγματα. Αυτό με έχει οδηγήσει εδώ που βρίσκομαι. Στο μυαλό μου σαν μοίρα έχω πως εσύ φτιάχνεις την μοίρα σου και την τύχη σου, προετοιμάζοντας τον εαυτό σου όσο καλύτερα μπορείς για έναν αγώνα, για μία παρουσία, για ο,τιδήποτε. Εσύ φτιάχνεις τις συνθήκες και μετά έρχεται και ο παράγοντας τύχη που έρχεται να το κλείσει αυτό».

Για την ένταση στα περσινά ντέρμπι «αιωνίων» και για το αν πρέπει οι παίκτες να πουν ένα «φτάνει»: «Δεν πιστεύω ότι έχουν γίνει τόσο βαριά πράγματα εντός γηπέδου. Υπάρχει μία αντιπαλότητα, ένα “θέλουμε τη νίκη”, είναι η ζωή μας ή η ζωή τους, μιλάω για τον Ολυμπιακό. Εκτός τεσσάρων γραμμών αυτά μένουν στα χαρτιά γιατί συνυπήρξαμε στην Εθνική ομάδα και πετύχαμε κάτι πολύ σπουδαίο με παίκτες από τον Ολυμπιακό. Άρα, μη τα ρίχνουμε όλα μόνο στον κόσμο. Η τοξικότητα βολεύει κάποιους, έτσι πιστεύω εγώ. Και οφείλουμε εμείς σαν παραδείγματα μέσα στο γήπεδο να ρίχνουμε τους τόσους όσο μπορούμε. Είμαστε εμείς τα παραδείγματα, τόσο στον γιο μου, στην κόρη μου όσο και σε κοντινούς μας. Αυτό νομίζω είναι το μεγαλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε».

Για τον Χουάντσο που παρακολούθησε την απονομή και την συνομιλία του Βεζένκοφ με τον Λεσόρ: «Ο καθένας κάνει ό,τι πιστεύει. Εγώ δεν πιστεύω και στο επιτηδευμένο, το απλά να δει ο κόσμος, να χαιρετήσω ή ο,τιδήποτε. Αν το νιώθω θα το κάνω, αν δεν το νιώθω δεν έχω την ανάγκη να κρυφτώ. Αν δεν θέλω να χαιρετήσω κάποιος δεν θα το κάνω γιατί δεν με νοιάζει αν εσύ με βλέπεις με την κάμερα. Κάνω αυτό που πιστεύω. Το σημαντικότερο είναι η τιμή, οι αρχές. Ο κόσμος κρίνει, έχει δικά του πιστεύω, δικά του κριτήρια. Εμένα πάλι δεν με ενδιαφέρει τόσο η γνώμη των τόσο μακρινών. Ο καθένας έχει την άποψή του, μπορεί να πει ό,τι θέλει και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ο καθένας είναι υπαίτιος των πράξεών του. Για εμένα είναι αξιοζήλευτο αυτό που έκανε ο Χουάντσο, εγώ δεν το ένιωσα, δεν το έκανα».

Για το αν το γεμίζει ο ρόλος του πατέρα περισσότερο από αυτόν του μπασκετμπολίστα: «Όχι, θα το βάλω εξίσου. Όσο σημαντική είναι η δουλειά μου που την αγαπώ χρόνια, τόσο σημαντικό είναι το να έχω τα παιδιά μαζί μου. Εννοείται είναι πολύ πιο πάνω η οικογένειά μου από το μπάσκετ και όλα αυτά. Αλλά όσο σημαντική είναι η δουλειά μου και το να βρίσκομαι εκεί, θέλω τόσο και το να είναι τα παιδιά μου και η γυναίκα μου δίπλα γιατί με στηρίζουν όχι μόνο στα λόγια αλλά και έμπρακτα. Δεν υπάρχουν λόγια για την πατρότητα. Είναι το μεγαλύτερο αγαθό που μπορεί να έχει κάποιος, το μεγαλύτερο συναίσθημα. Μπαίνει πιο πάνω από το μπάσκετ ή οποιαδήποτε δουλειά».

Για το τί οδήγησε τον ίδιο και τον Παπανικολάου να είναι οι πιο πωρωμένοι στην Εθνική: «Θα μιλήσω για εμένα, γιατί για τον Κώστα δεν μπορώ να μιλήσω. Καταρχήν ήταν κάτι που το πίστευα πάρα πολύ, παρόλο που οι περισσότεροι από εσάς, όπως και ο κόσμος δεν το πίστευαν ότι είναι εφικτό. Οι προηγούμενες σφαλιάρες θα πω, γιατί ήταν πολύ δύσκολες, νομίζω φτάσαμε σε ένα προ τετελεσμένο αποτέλεσμα, που σημαίνει ή τώρα ή ποτέ. Εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, καθώς και με την παρουσία του Βασίλη και του Γιάννη και όλων των παιδιών όντως το πιστεύαμε πραγματικά και φυσικά είναι η δίψα για τη νίκη, γιατί πάντα παίζω για να κερδίσω. Θέλω να κερδίζω, θέλω να κερδίζω, να έχω κατακτήσεις, καλές εμφανίσεις. Αυτό με έχει φέρει ως εδώ και αυτό θα συνεχίσει να με οδηγεί».

Για το «Μη κοιμάστε, ξυπνήστε» στο ματς με την Λιθουανία: «Μπορεί να συμβαίνουν πολλά, θα σου πω μία από τις ερμηνείες. Πλέον είμαστε στους τέσσερις. Μετά από 16 χρόνια, ξυπνήστε, η ομάδα είναι στους τέσσερις. Που το λέγαμε στα αποδυτήρια ότι είναι το παιχνίδι της ζωής μας αυτό, ότι θα μας βάλει στη ζώνη των μεταλλίων μετά από πάρα πολύ καιρό».

Για το αν πιστεύει ότι το τουρνουά ένωσε τους Έλληνες και αν ναι, αν το θεωρεί πιο σημαντικό επίτευγμα από το μετάλλιο: «Το θεωρώ εξίσου. Το να αγωνίζεσαι για την πατρίδα είναι κάτι φανταστικό. Ιδιαίτερα όταν εκπροσωπείς το έθνος και είναι καρφωμένοι στην τηλεόραση ανυπομονώντας να κερδίσεις εσύ το παιχνίδι, να χαρούν έστω 1, 1,5 ώρα μαζί μας, να γεννήσεις συναισθήματα, ανυπομονησία, άγχος. Είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο και εννοείται πως όλη η Ελλάδα, όλοι οι Έλληνες ενώθηκαν. Νομίζω εκείνο το βράδυ, και στην φάση των 8 και στους 4, η τηλεθέαση ήταν στα ύψη, κάτι που σημαίνει ότι όλοι είχαν έναν κοινό στόχο. Ενώθηκαν όλοι μαζί και κοιτούσαν την ομάδα του Βασίλη Σπανούλη και των υπόλοιπων παιδιών να οδηγήσει την Ελλάδα ψηλά. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν λόγια που μπορούν να περιγράψουν αυτό το συναίσθημα».