Με αφορμή τις εκλογές της 21ης Μαΐου, ένα ερώτημα “σαν φάντασμα που πλανάται πάνω από την Ελλάδα” επανέρχεται στο προσκήνιο.
Ενδιαφέρονται τελικά οι νέοι για την Πολιτική και, συνεπώς, για τις εκλογές?
Θα προσέλθουν στις κάλπες ή θα γυρίσουν την πλάτη στην εκλογική διαδικασία, απαξιώνοντας το πιο σπουδαίο δικαίωμα κάθε πολίτη στην Δημοκρατία?
Και εάν όντως οι νέοι ψηφίσουν, η ψήφος τους θα είναι απόρροια συνειδητής πολιτικής επιλογής ή μία “αντισυστημική ψήφος”?
Μήπως, όμως, το σωστό ερώτημα θα ήταν το αντίστροφο, εάν δηλαδή η Πολιτική και οι Πολιτικοί ενδιαφέρονται πραγματικά για τους νέους?
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που έδωσε πρόσφατα στην δημοσιότητα η Eurostat, η Ελλάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στην ανεργία τόσο των νέων όσο και των γυναικών τον Φεβρουάριο του 2023, καταγράφοντας ποσοστό της τάξης του 29,7% στην ανεργία των νέων κάτω των 25 ετών, ενώ ακολουθεί η Ισπανία με ποσοστό 29,3% και τρίτη η Ιταλία με ποσοστό 22,4%.
Αλλά ακόμα και οι νέοι που έχουν εργασία αντιμετωπίζουν την Άγρια Δύση της σημερινής αγοράς εργασίας: αδήλωτη εργασία, άσχετη με τις σπουδές τους, αναξιοπρεπείς μισθοί, υποαπασχόληση ή απλήρωτες υπερωρίες, αναιτιολόγητες απολύσεις σε μία αγορά χωρίς κανόνες.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτά ο σημερινός νέος καλείται να δημιουργήσει το δικό του σπίτι και να κάνει την δική του οικογένεια με μισθούς των 500 ευρώ, αντιμετωπίζοντας μία μόνιμη ανασφάλεια για το μέλλον του, αλλά ακόμα και για την ίδια του την ζωή (τραγωδία Τεμπών), ακόμα και όταν ο αρμόδιος Υπουργός εγγυάται την ασφάλειά του μέσα στην Βουλή.
Ακόμα όμως και εμείς οι νέοι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης, δυσβάσταχτα πάγια έξοδα, υπέρμετρη φορολογία χωρίς καμία ουσιαστική κρατική βοήθεια.
Συνεπώς, η νέα γενιά είναι η πλέον μορφωμένη είναι, ταυτόχρονα, και η πλέον αδικημένη, βιώνοντας συνεχώς ματαιώσεις των ονείρων της.
Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι η Πολιτική είναι μία σχέση αμφίδρομη και κυρίως ένας δεσμός επί ίσοις όροις. Η σημερινή Πολιτική ηγεσία αντιλαμβάνεται την σχέση αυτή ως πελατειακή, αρκούμενη σε επιδόματα (food pass, fuell pass και όλα τα υπόλοιπα, πραγματικά, ευφάνταστα επιδόματα).
Οι νέοι δεν είμαστε επαίτες ούτε “οι αργυρώνητοι”, ούτε θέλουμε να ζούμε με επιδόματα. Θέλουμε ουσιαστική πρόσβαση στην εργασία, την υγεία, την εκπαίδευση και την κοινωνική ασφάλιση. Ζητούμε δηλαδή ίση ευκαιρία στην εξέλιξη και την δημιουργία, επιδιώκοντας να γίνουμε δημιουργοί και όχι μιμητές.
Είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε και όχι μόνο να αξιώνουμε, με όπλο ακατανίκητο την Παιδεία, τα Νιάτα, τη φαντασία και την αναζήτηση της αυθεντικότητας.
Και σαν δική μου απάντηση στο πρώτο ερώτημα, εάν δηλαδή ενδιαφέρονται οι νέοι για την Πολιτική, εγώ απαντώ παραφράζοντας ένα γνωστό τραγούδι: “Κι αν είμαι νέος, μην με φοβάσαι...” και συνεχίζοντας “Με πλήρη αντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας, με πολιτική σκέψη και με τόλμη θα δώσω την τελική μου απάντηση την 21η Μαΐου”.
Άλλωστε, έχει μεγαλύτερη αξία η μάχη για τη νίκη της Ελπίδας, παρά για την ελπίδα της Νίκης.
Στις 21 Μαΐου οι Νέοι ΠΑΜΕ ΚΑΛΠΗ!
Αργυρώ Καραφέρη
Υποψήφια Βουλευτής Φθιώτιδας ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ.
Δικηγόρος
