Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης...

Στη μνήμη των πολιτών τού σήμερα αλλά και στις σελίδες που θα γράψουν οι ιστορικοί τού αύριο, οι σκληρές δημοσιογραφικές εικόνες από τα άψυχα σώματα των δεμένων πισθάγκωνα σκοτωμένων ανθρώπων που κείτονται στους καταστραμμένους δρόμους των ουκρανικών πόλεων θα καταγραφούν με ανεξίτηλο μελάνι. Μαύρο, γιατί μόνο μαύρο ταιριάζει σε τέτοιου είδους απάνθρωπα γεγονότα. Το μαύρο όμως της ιστορίας δεν θα παραμείνει αποκλειστικά και μόνο σ’ αυτούς τους ανεπούλωτα τραυματισμένους δρόμους από τη φρίκη του πολέμου αλλά θα εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη και θα δημιουργήσει νέα θύματα πολύ μακριά από την εστία του πολέμου. Η επερχόμενη επισιτιστική κρίση ήδη αποτελεί τον μεγαλύτερο πονοκέφαλο της διεθνούς κοινότητας, η οποία αναζητά τρόπους διαχείρισης αυτού του τεράστιου προβλήματος που ενδεχομένως να απειλήσει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, πέρα από την οικονομική αναστάτωση που θα προκαλέσει. Ο προσεκτικός παρατηρητής αυτού του ιδιαίτερου πολέμου που εκτυλίσσεται στη γειτονιά μας τις τελευταίες σαράντα ημέρες, θα διαπιστώσει ότι επιτιθέμενος και αμυνόμενος πολεμούν με εντελώς διαφορετικά όπλα, ο μεν πρώτος με σφαίρες και πυραύλους ο δε δεύτερος με επικοινωνία!

Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι έχει ήδη καταφέρει να κερδίσει τη διεθνή κοινή γνώμη κάνοντας κάτι εξαιρετικά απλό: Χρησιμοποιεί την επικοινωνία ως όπλο ενάντια στο απάνθρωπο μολύβι που σκοτώνει αδιακρίτως στρατιώτες, άμαχο πληθυσμό, ετοιμόγεννες γυναίκες αλλά και μικρά παιδιά. Έχοντας ήδη μιλήσει σε περισσότερα από είκοσι εθνικά κοινοβούλια, στοχεύει στο θυμικό μιλώντας πάντοτε άκρως εξειδικευμένα στο κοινό που απευθύνεται. Στους Γάλλους μίλησε για ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα, στους Άγγλους επανέλαβε το σαιξπηρικό ‘να ζει κανείς ή να μη ζει’, στους Γερμανούς για το ‘τείχος’ το οποίο προσπαθεί ο αντίπαλός του να υψώσει στον ελεύθερο κόσμο διαχωρίζοντάς τον για ακόμα μία φορά σε στρατόπεδα επιρροής Ανατολής και Δύσης. Στον Πρόεδρο των ΗΠΑ πήγε ένα βήμα πιο πέρα, «Εύχομαι να γίνεις ο αρχηγός του κόσμου, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να γίνεις ο αρχηγός της ειρήνης!», είπε. Αύριο, αναμένεται να απευθυνθεί στη Βουλή των Ελλήνων. Δε θα αποτελούσε έκπληξη αν κάνει σειρά αναφορών, από τη γέννηση της Δημοκρατίας και τις Θερμοπύλες μέχρι τη στάση της Ελλάδας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το βέβαιο είναι πως θα προσπαθήσει να κεντρίσει το ενδιαφέρον και να διαμορφώσει τη συνείδηση του ελληνικού λαού με τέτοιο τρόπο ώστε να τον φορτίσει συναισθηματικά επαναφέροντας στη μνήμη του το γεγονός ότι για την αδικία τής βίαιης επιβολής του θελήματος του ισχυρού στον αδύναμο, ο Έλληνας πολλές φορές μάτωσε υψώνοντας το ανάστημά του.

Ενδεχομένως να είναι πρόωρο και ανώριμο να μπορέσει κανείς να εξάγει κάποια συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτή την τακτική του Προέδρου της Ουκρανίας, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο πως σε επικοινωνιακό επίπεδο είναι ο απόλυτος νικητής. Βεβαίως, κανείς δεν πρέπει να παραβλέπει ότι ακόμα και σήμερα που η πολεμική σύρραξη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, το μέγεθος του απολογισμού σε κόστος ανθρώπινων ζωών αλλά και υποδομών είναι τεράστιο. Η τακτική όμως του Βολοντίμιρ Ζελένσκι να δείχνει πως είναι ένας απλός άνθρωπος που στέκεται όρθιος και άφοβος και φωτογραφίζεται μέσα στους καταστραμμένους δρόμους του Κιέβου και όχι κάποιος που κρύβεται σε επιτελικά γραφεία και δίνει εντολές, να χρησιμοποιεί τη ρητορική αλλά και τις σκληρές περιγραφές για να δείξει σ’ ολόκληρο τον πλανήτη το μέγεθος και τη φρίκη της καταστροφής αλλά και να απευθύνεται σε ζωντανή μετάδοση στους πολίτες σε πολλά κράτη του κόσμου, τον καθιστά ήδη ένα πρότυπο μελέτης για τους φιλόσοφους αλλά και για τους δαιμόνιους επικοινωνιολόγους που σμιλεύουν την κοινή γνώμη. Γιατί αυτό που μένει άλλωστε στην Ιστορία κι αυτό που τελικά μετρά για το μέλλον δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό που πείθονται να θέλουν οι λαοί. Εμείς οι Έλληνες ειδικά, το ξέρουμε καλύτερα από άλλους, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…