Ο ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ
-Μάνα γιατί να φύγουμε ξανά στην Αλβανία;
Δεν βλέπεις πως ως μαθητής, κερδίζω αριστεία;
Πήρα και τη σημαία μας κι αύριο θα περάσω
πρώτος απ’ την παρέλαση. Αυτά να τα ξεχάσω;
Αγάπησα τον τόπο αυτό σαν να ’ναι και δικός μου,
και νιώθω να ’μαι Έλληνας, το κέντρο όλου του κόσμου.
-Παιδί μου είμαι άνεργη, δεν έχουμε να φάμε,
και πρέπει, για να φύγουμε, στο σπίτι μας να πάμε.
Καλά είναι τα γράμματα, καλή κι η μόρφωσή σου,
όμως πιο πάνω απ’ αυτά προέχει η ζωή σου.
Όλη τη νύχτα ο Φλερύ μόνος χωρίς παρέα,
σκεφτόταν πότε τη φυγή και πότε τη σημαία.
Και νάτος, πρώτος στη γραμμή, αητός να καμαρώνει,
κι ο κόσμος και η μάνα του να τον αποθεώνει.
Τα βήματά του σταθερά, η σκέψη του ακραία:
Θέλει να πάρει φεύγοντας μαζί του τη σημαία.
Περνούν από τα μάτια του χιλιάδες παραστάσεις,
όλες σε φόντο άσπρο μπλε, να παίρνουν αποστάσεις.
Και να. Τελειώνει τ’ όνειρο, το τέρμα πλησιάζει,
τον περιμένει Γολγοθάς, βουρκώνει και διστάζει.
Και μόλις διαλύθηκε και σκόρπισε η τάξη,
αμέσως βάζει γρήγορα το σχέδιο στην πράξη.
Διπλώνει τη σημαία του, κλαμένος τη φυλάει,
και βιαστικά μες στο μπουφάν σαν φυλαχτό κρατάει.
Κι ύστερα φεύγει τρέχοντας στο σπίτι του να φτάσει,
μα κάποιος από πίσω του τρέχει, για να τον πιάσει.
Κι ο ένας γίνανε πολλοί και το παιδί το δείραν ,
αιμόφυρτο τ’ αφήσανε, το… φυλαχτό του πήραν.
Σε λίγο τον μαζέψανε κάποιοι με ένα φορείο,
κι αμέσως τον πετάξανε ως το νοσοκομείο.
Εκεί διαπιστώθηκε… πως -ήτανε κλεφτρόνι,
Αλβανικής καταγωγής, αλήτης και πρεζόνι.
Ήρθανε και οι φουσκωτοί, ικανοποιημένοι,
και δείχναν τη σημαία του την καταματωμένη.
Μα, όταν ήρθε η μάνα του, μόνη και φοβισμένη,
ο πόνος της ακούστηκε σ’ όλη την… οικουμένη.
Ήρθε και η ασφάλεια να ψάξει το συμβάν,
Αλλ’ άκουσαν για… Αλβανό κι αράξανε στο βαν.
Ήρθε κι ο Λυκειάρχης του κι είδε το μαθητή του,
κι έσκυψε και τον φίλησε σαν να ’τανε παιδί του.
Κι απ’ τις αλήθειες του μετά πλημμύρισε ο χώρος,
γιατί ’πε: -Είναι μαθητής, αλλά σημαιοφόρος.-
Χ.Τ. ο Βιτ’λιώτης
Απ’ τη συλλογή του«Εν τη ρίμα του λόγου» 2019
Εκδόσεις «Χρόνος»
