Γράφει η Φιλόλογος Σοφία Αντωνοπούλου...

Ύστερ’ απ’ αυτά, είπα, δοκίμασε να απεικονίσεις την γυναικεία φύση μας ως προς την ισότητα ή την κατώτερότητά μας πλάθοντας με το νου σου μια κατάσταση, όπως η ακόλουθη. Φαντάσου δηλαδή γυναίκες σ’ ένα οίκημα υπόγειο, κάτι σαν σπηλιά, που με το άνοιγμά της, ανοιχτό στο φως του Ύψιστου Αγαθού σε μεγάλη απόσταση, θα απλώνεται σ’ όλο το πλάτος της σπηλιάς.

Και παράστησε τις δεσμώτριες αυτές να βρίσκονται μέσα εκεί από παιδιά αλυσοδεμένες με τα δεσμά των στερεοτύπων, του φόβου και του πόνου από τα σκέλια και τον αυχένα, ώστε να μένουν ακινητοποιημένες και να κοιτάζουν μόνο προς τα εμπρός στη Βία του σώματος και της ψυχής τους, χωρίς να μπορούν, έτσι αλυσοδεμένες καθώς θα είναι, να στρέφουν γύρω το κεφάλι τους…

Κι ένα φως να τους έρχεται από ψηλά κι από μακριά να καταυγάζει την λύση των δεσμών τους, μα να αδυνατούν να το διακρίνουν. Παγιδευμένες στις παραστάσεις των κοινωνικών υπαγορεύσεων, τη δειλία που γεννά το άγνωστο και τυφλωμένες απ’ το προσωπικό τους σκοτάδι αρνούνται να δεχτούν την ύπαρξη του Υπέρτατου Αγαθού. Αφού το φως αυτό δεν το αντιλαμβάνονται οι στομωμένες αισθήσεις τους, δεν υπάρχει.

Κι όμως υπάρχει. Υπάρχει έξοδος διαφυγής. Υπάρχει σωτηρία απ’ το μαρτύριο της βίας. Οι βέλτιστες φύσεις των απελεύθερων δεσμωτριών είδαν αυτό το φως. Θυσίασαν και θυσιάζουν την προσωπική τους ευημερία και κατεβαίνουν στο σπήλαιο της αιχμαλωσίας που γεννά η Βία και τείνουν χείρα βοηθείας σ’ όσες δεσμώτριες μπλέκονται στις αλυσίδες τους, αποκαρδιώνονται και απογοητεύονται.

Όλες οι δεσμώτριες πρέπει να λυτρωθούν, ανοίγοντας τα μάτια της ταλαίπωρης ψυχής τους, με τον ύμνο της αγάπης για τον άνθρωπο στ’ αυτιά τους, με τον εσώτατο πόθο στη φαρέτρα τους και με την αρωγή των επικουρικών στρατευμάτων των απελεύθερων δεσμωτριών. Η νίκη τους στη μάχη για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών είναι δεδομένη!

Σοφία Αντωνοπούλου,
Φιλόλογος