Συνέντευξη Tύπου έδωσε η Άννα Βίσση, με αφορμή τα 50 χρόνια καριέρας που συμπληρώνει φέτος.

«Εχθές τη νύχτα άργησα να κοιμηθώ, προσπαθούσα να γράψω κάποια πράγματα, δεν συμπαθώ πολύ τις συνεντεύξεις Τύπου, δεν μου αρέσει να πουλάω αυτό που κάνω , με αυτό τον τρόπο, προτιμώ να τραγουδώ. Αποσυντονίζομαι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι δεν φουσκώνω από υπερηφάνεια για όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα» είπε συγκινημένη στην αρχή.

Για να συνεχίσει αναφέροντας πως: «Έχω κάνει πάρα πολλές συναυλίες, ούτε θυμάμαι πόσες, αλλά αυτή έχει μία άλλη σημασία. Αναρωτιέμαι γιατί κλαίω. Εννοείται ότι είναι χαρά, αλλά είναι και πόνος. Ο πόνος είναι υπαρξιακός για να φιλοσοφήσουμε και λίγο. Δεν είναι και το πιο ωραίο πράγμα να μετράς χρόνια, όλοι οι άνθρωποι το ξέρουνε, γυναίκες και άνδρες. Ο χρόνος περνάει και αναρωτιόμαστε τι έχουμε κάνει, τι θα κάνουμε, φοβόμαστε μην τελειώσει αυτό που κάνουμε. Μη δεν είναι πια τόσο όμορφο, όσο ήταν και είναι τρομακτικό απλά τρομακτικό, αλλά και υπέροχο ταυτόχρονα».

Θα ευχηθεί επίσης να υπάρξουν και άλλα χρόνια γιατί: «δεν θα ήθελα να τελειώσει όλο αυτό που μου συμβαίνει». Ενώ στην συνέχεια θα περιγράψει και τα πρώτα χρόνια της στην Αθήνα, αλλά και την πρώτη της δισκογραφική δουλειά.

Ο Νίκος Καρβέλας στην ζωή της

Με έντονα συγκινησιακό λόγο θα μιλήσει και για τον Νίκο Καρβέλα. Αρχικά θα πει: «Θέλω να σταθώ στον τελευταίο άνθρωπο, που είναι όμως ο πρώτος άνθρωπος, με τον οποίο μοιράζομαι όλα αυτά τα 50 χρόνια και είναι ο Νίκος Καρβέλας. Τι είναι ένας τραγουδιστής, ένας καλλιτέχνης, χωρίς τα τραγούδια του; Αφού ζήσαμε και την ανθρώπινη σχέση, παντρευτήκαμε, ερωτευτήκαμε, με ερωτεύτηκε στο τέλος της εφηβείας μου, εγώ τον ερωτεύτηκα 5 χρόνια μετά. Τον φοβόμουν στην αρχή, ο Νίκος είναι ένας παρορμητικός άνθρωπος, πανέξυπνος και τότε δεν είχα δημιουργήσει ακόμα την δική μου προσωπικότητα, ώστε να μην τον φοβάμαι και να βλέπω ότι αυτό μόνο τύχη ήταν για εμένα, που τον γνώρισα».

Για να συμπληρώσει λέγοντας: «Αφού ζήσαμε λοιπόν την κανονική μας σχέση, ζήσαμε μία άλλη πραγματικότητα, που δεν ήταν ακριβώς πραγματικότητα, ήταν μαγεία, κάρμα. Με τα τραγούδια του ο Νίκος, που εμπνέεται και μου γράφει, μου έχει προσφέρει το “ελιξίριο της νεότητας και της αιωνιότητας” της καλλιτέχνιδας Άννας Βίσση».