Στις κινηματογραφικές πρεμιέρες της εβδομάδας, o Στίβεν Σπίλμπεργκ αυτοβιογραφείται στην πιο προσωπική ταινία της καριέρας του.

Ο Λούκα Γκουαντανίνο επανενώνεται με τον Τιμοτέ Σαλαμέ με «κανιβαλιστικές διαθέσεις» και ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο μάς ξαναλέει τον «Πινόκιο» με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

The Fabelmans

Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ
Παίζουν: Μισέλ Γουίλιαμς, Πολ Ντάνο, Σεθ Ρόγκεν, Γκάμπριελ ΛαΜπέλ, Τζίνι Μπερλίν, Τζούλια Μπάτερς, Ρόμπιν Μπάρτλετ, Κίλι Καρστέν, Τζουντ Χιρς

Περίληψη: H ιστορία ενηλικίωσης ενός νεαρού αγοριού, που ανακαλύπτει ένα καταστροφικό οικογενειακό μυστικό και μέσα από το σινεμά προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές του.

Στα 74 του και μετά από τον θάνατο του πατέρα του, ο μεγαλύτερος εν ζωή σκηνοθέτης του Χόλιγουντ αποφάσισε να επιστρέψει στην παιδική του ηλικία, μέσω ενός δεκαπεντάχρονου αγοριού, του Σαμ Φέιμπελμαν, που μεγαλώνει στην Αριζόνα σε μια εβραϊκή οικογένεια με τις τρεις αδερφές του.

Η πιανίστα μητέρα του με την εύθραυστη καλλιτεχνική της φύση διεγείρει συνεχώς τη φαντασία των παιδιών της, ενώ ο ιδιοφυής μηχανικός υπολογιστών πατέρας του τους μυεί στον κόσμο της επιστήμης. Έτσι, κάπου ανάμεσα στο παραμύθι και τον ορθολογισμό, ο νεαρός Σαμ βλέπει για πρώτη φορά το «Όγδοο θαύμα» του Σέσιλ Μπ. Ντε Μιλ και αναπαριστά με τα δικά του παιχνίδια τη σύγκρουση ενός αυτοκίνητου με ένα τρένο. Η μητέρα του του δίνει μια κάμερα για να καταγράψει αυτό που τόσο τον τραβάει και ο Σαμ ανακαλύπτει έναν καινούργιο κόσμο. Αρχίζει λοιπόν να καταγράφει τις οικογενειακές τους διακοπές, τις γιορτές του σχολείου, φίλους και συμμαθητές, μέχρι που ανακαλύπτει πως η κάμερά του μπορεί να ξεσκεπάσει επικίνδυνα μυστικά. Όταν ο πατέρας του παίρνει προαγωγή και η οικογένειά του μετακομίζει στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια, ο Σαμ θα δεχτεί μπούλινγκ εξαιτίας του αντισημιτισμού που επικρατεί στο σχολείο του, θα φιλήσει την πρώτη του κοπέλα, η οποία θέλει να του εμφυσήσει το Άγιο Πνεύμα, και θα χρησιμοποιήσει το ταλέντο του για να πει την ιστορία του, όπως εκείνος θέλει.

Με αυτό τον τρόπο ο Σπίλμπεργκ, μακριά από τη χρήση τεχνολογικών εφέ που αγαπά και έχει αποθεώσει, αλλά και τους σκηνοθετικούς ακροβατισμούς που γνωρίζει όσο κανείς, φτιάχνει την αυτοβιογραφία του, ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών συναδέλφων του, και παράλληλα την πρώτη ταινία ενηλικίωσης της καριέρας του.

Με τρυφερότητα και ευαισθησία, ανατέμνει το παρελθόν της οικογένειάς του και με μια βαθιά διάθεση εξομολόγησης μιλάει για τη ανάγκη του να κάνει ή και να βλέπει κανείς ταινίες, παραδέχεται ότι δεν μπορεί να αγαπήσει τίποτα περισσότερο από την τέχνη του μέσα από τον διάλογο με τον sui generis θείο του που τον ενέπνευσε, αποκαλύπτει ότι η κάμερα μπορεί να γίνει ένα δολοφονικό όπλο ή παρηγοριά, πως μπορεί να δημιουργήσει μικρούς θεούς και πως μέσα από εκείνη τελικά καταθέτει όσα δεν μπορούν οι λέξεις να εκφράσουν.

Πηγή: iefimerida.gr