Στο διακοινοβουλευτικό συνέδριο για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο διοργάνωσε η ισπανική προεδρία στη Μαδρίτη…

Στο Διακοινοβουλευτικό Συνέδριο για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας (ΚΕΠΠΑ) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο διοργάνωσε η ισπανική προεδρία στη Μαδρίτη, συμμετείχε ο Βουλευτής Φθιώτιδας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική-Συμμαχία Γιάννης Σαρακιώτης, έχοντας την ευκαιρία να τοποθετηθεί επί των προκλήσεων ασφαλείας, που αντιμετωπίζουν τα κράτη μέλη της Ε.Ε..

Αρχικά, ο κ. Σαρακιώτης επεσήμανε τη σημασία της «Συμμαχίας του Νότου» τονίζοντας: «Οι σύμμαχοι “του Νότου” οφείλουμε να συντονίσουμε τα βήματά μας με γνώμονα το κοινό συμφέρον αλλά και προς όφελος της Ε.Ε.. Αποτελεί καθήκον μας να ενισχύσουμε τη διμερή συνεργασία μας, καθώς η Ελλάδα και η Ισπανία συνιστούν πυλώνες ειρήνης, σταθερότητας και ασφάλειας στη Μεσόγειο. Οι δομές της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας πρέπει να ενισχυθούν, καθώς υφίστανται πραγματικοί στρατηγικοί κίνδυνοι ακόμη και ευθέως εναντίον κρατών-μελών της Ε.Ε.».

Ακολούθως, ο Βουλευτής Φθιώτιδας αναφέρθηκε συγκεκριμένα στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στην προσφυγική κρίση, η οποία εντείνεται εξαιτίας των συνεχιζόμενων μαχών σε περιοχές όπως η Συρία, η Λιβύη και τα κράτη του Σαχέλ, καθώς και στη στρατιωτική επιχείρηση του Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, που έχει προκαλέσει εκατόμβη νεκρών μεταξύ του άμαχου πληθυσμού. Παράλληλα, εστίασε ιδιαίτερα στην τουρκική επιθετικότητα υπογραμμίζοντας:

«Η Τουρκία διατηρεί ενεργό casus belli κατά της Ελλάδας από το 1995, ενώ την ίδια στιγμή κατέχει το 36% της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε. από το 2004, αγνοώντας τρία ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. αλλά και κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας οφείλει να ευθυγραμμιστεί με τις αναβαθμισμένες προκλήσεις ασφαλείας, με προφανή προτεραιότητα στις επιχειρήσεις ανθρωπιστικής δράσης και διασφάλισης της ειρήνης. Οι εν λόγω επιχειρήσεις αντικατοπτρίζουν την ήπια ισχύ της Ε.Ε. και καθίστανται σημαντικότερες όσο αυξάνει η επιθετικότητα των αναθεωρητικών κρατών στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η αποτροπή τέτοιας κλίμακας απειλών προϋποθέτει συνοχή, συναντίληψη απειλών και συλλογική βούληση των κρατών-μελών της Ε.Ε.».