Οι πιο συνηθισμένοι «δράστες» είναι οι γονείς, οι μητέρες και οι δάσκαλοι, σύμφωνα με νέα μελέτη

Νέα έρευνα που έρχεται από τις ΗΠΑ και το Λονδίνο έδειξε ότι το να φωνάζεις στα παιδιά μπορεί να είναι εξίσου επιβλαβές για αυτά όσο και η σεξουαλική ή σωματική κακοποίηση.

Η μελέτη, η οποία ανατέθηκε από τη βρετανική φιλανθρωπική οργάνωση Words Matter, δημοσιεύθηκε αυτόν τον μήνα στο περιοδικό Child Abuse & Neglect. Ζητά να αναγνωριστεί επίσημα η παιδική λεκτική κακοποίηση (CVA) ως «μορφή κακομεταχείρισης».

Για τη διαπίστωση αυτή, οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Wingate στη Βόρεια Καρολίνα και το University College London (UCL) ανέλυσαν 166 μελέτες για τη λεκτική κακοποίηση.

Οι συγγραφείς της μελέτης διαπίστωσαν ότι τα θέματα ορισμού της κακοποίησης περιελάμβαναν «αρνητική ένταση, τόνο και περιεχόμενο ομιλίας και τον άμεσο αντίκτυπό τους».

Οι πιο συνηθισμένοι «δράστες» είναι οι γονείς, οι μητέρες και οι δάσκαλοι, σύμφωνα με τη μελέτη.

Ορισμένες από τις επιπτώσεις της λεκτικής κακοποίησης μπορεί να διαρκέσουν σε όλη τη ζωή του παιδιού.

Η κακοποίηση μπορεί να δημιουργήσει «υποκείμενες συναισθηματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις», οι οποίες περιλαμβάνουν παχυσαρκία, αυξημένο κίνδυνο θυμού, κατάχρηση ουσιών, κατάθλιψη και αυτοτραυματισμό, αναφέρει το UCL σε ανακοίνωσή του.

Επί του παρόντος, τέσσερις κατηγορίες περιλαμβάνουν την παιδική κακομεταχείριση: σωματική κακοποίηση, σεξουαλική κακοποίηση, συναισθηματική κακοποίηση και παραμέληση.

Στη μελέτη παρατηρήθηκε ότι με την πάροδο των ετών, η συναισθηματική κακοποίηση στην παιδική ηλικία «έχει αυξηθεί σε συχνότητα».

«Η πρόληψη της κακομεταχείρισης των παιδιών είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος με τον οποίο μπορούμε να μειώσουμε τον πολλαπλασιασμό των προβλημάτων ψυχικής υγείας των παιδιών», ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο συν-συγγραφέας της μελέτης και καθηγητής Peter Fonagy, επικεφαλής του Τμήματος Ψυχολογίας και Γλωσσικών Επιστημών στο UCL.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η αναγνώριση της CVA ως ένα είδος κακοποίησης αποτελεί «σημείο εκκίνησης» για τον εντοπισμό και την πρόληψή της.

Οι συγγραφείς της μελέτης προτείνουν επίσης την εκπαίδευση των ενηλίκων σχετικά με «τη σημασία της ασφάλειας, της υποστήριξης και της φροντίδας κατά τη διάρκεια της λεκτικής επικοινωνίας με τα παιδιά».

«Η λεκτική κακοποίηση στην παιδική ηλικία πρέπει απεγνωσμένα να αναγνωριστεί ως τρόπος κακοποίησης, λόγω των δια βίου αρνητικών συνεπειών», ανέφερε σε δήλωσή της η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, καθηγήτρια του Wingate, Shanta Dube.