«To ξενοδοχείο της καταστροφής»: Το ψηλότερο κτίριο στη Βόρεια Κορέα δεν είχε ποτέ πελάτη

Η ιστορία του εντυπωσιακού, αλλά ακατοίκητου Ryugyong Hotel στη Βόρεια Κορέα. Το ψηλότερο κτίριο της Πιονγιάνγκ στέκει κλειστό για δεκαετίες, σύμβολο ανεκπλήρωτων φιλοδοξιών.

Ένα γιγαντιαίο «κουφάρι» από σκυρόδεμα και χάλυβα υψώνεται πάνω από την Πιονγιάνγκ, σιωπηλός μάρτυρας μιας εποχής μεγαλόπνοων σχεδίων που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.

Το ξενοδοχείο Ryugyong, γνωστό διεθνώς ως «Ξενοδοχείο της Καταστροφής», παραμένει το ψηλότερο κτίριο της Βόρειας Κορέας με ύψος 329 μέτρα, αλλά ούτε ένας επισκέπτης δεν έχει περάσει ποτέ το κατώφλι του.

Η ιστορία του ξεκινά το 1987, όταν το καθεστώς αποφάσισε να το ανεγείρει ενόψει των 80ών γενεθλίων του ηγέτη Κιμ Ιλ Σουνγκ, το 1992. Αν το έργο είχε ολοκληρωθεί εγκαίρως, θα κατείχε τότε το ρεκόρ του μεγαλύτερου ξενοδοχείου στον κόσμο. Όμως, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η οικονομική κρίση που ακολούθησε πάγωσαν τις εργασίες το 1992, αφήνοντας πίσω έναν «κενό γίγαντα».

Παρά τις φιλόδοξες εξαγγελίες, το Ryugyong παραμένει μέχρι σήμερα ένα κτίριο-φάντασμα. Το 2008 ξεκίνησε μια περιορισμένη εξωτερική ανακαίνιση, η οποία ολοκληρώθηκε τρία χρόνια αργότερα. Το 2012 ανακοινώθηκε ότι το ξενοδοχείο θα άνοιγε το 2013, όμως το σχέδιο εγκαταλείφθηκε χωρίς εξηγήσεις. Το 2018 τοποθετήθηκε μια τεράστια οθόνη LED που προβάλλει προπαγανδιστικά μηνύματα, δίνοντας στο κτίριο μια επίφαση ζωής, αλλά το εσωτερικό του παραμένει εντελώς άδειο.

Η ίδια η κατασκευή του κτιρίου εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το αδιέξοδο. Ο συνδυασμός χάλυβα και σκυροδέματος απαιτεί τεράστια κεφάλαια, ενώ η κωνική του μορφή σχεδιάστηκε για να αποφευχθεί το υπερβολικό βάρος στην κορυφή. Χωρίς ξένες επενδύσεις -και με την απαγόρευση του τζόγου να ακυρώνει ακόμη και σενάρια αξιοποίησης ως καζίνο- η ολοκλήρωσή του παραμένει μακρινό όνειρο.

Σήμερα, το Ryugyong εξακολουθεί να κυριαρχεί στον ορίζοντα της Πιονγιάνγκ, περισσότερο ως σύμβολο ματαιωμένων φιλοδοξιών παρά ως λειτουργικό ξενοδοχείο. Ένα «μνημείο» του ανεκπλήρωτου, που υπενθυμίζει πώς η πολιτική και η οικονομία μπορούν να μετατρέψουν την αρχιτεκτονική φιλοδοξία σε σιωπηλή ερείπωση.