Περιπέτεια σε δρομολόγιο του ΚΤΕΛ για Αθήνα

Εχθές, 28 Ιουλίου 2025, χρειάστηκε να ταξιδέψω από τη Λαμία για την Αθήνα με λεωφορείο του ΚΤΕΛ Φθιώτιδας. Αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ τη δυσάρεστη εμπειρία που βιώσαμε και δυστυχώς κατέστρεψε ένα ταξίδι που κανείς δεν περίμενε πως θα εξελιχθεί με τόσα απρόοπτα.

Εγώ συγκεκριμένα είχα εκδώσει ηλεκτρονικά το εισιτήριό μου για το δρομολόγιο των 19:00, με την προσδοκία μιας οργανωμένης και ασφαλούς μετακίνησης. Αντί γι’ αυτό, βρεθήκαμε να ζούμε ένα σκηνικό πανικού και αβεβαιότητας που δεν αρμόζει σε έναν φορέα μεταφορών που θέλει να χαρακτηρίζεται σύγχρονος.

Από την πρώτη κιόλας στάση και σε κάθε ενδιάμεση, δεν υπήρχε καμία εικόνα για το πόσοι επιβάτες θα επιβιβάζονταν, με αποτέλεσμα να επικρατούν φωνές, αναστάτωση και σύγχυση. Ο οδηγός και οι δύο εισπράκτορες που βρισκόντουσαν εντός του λεωφορείου, επικοινωνούσαν ακατάπαυστα τηλεφωνικά με άλλα άτομα από το ΚΤΕΛ προσπαθώντας να βγάλουν άκρη, χωρίς όμως κανείς να μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση με σαφήνεια και αποτελεσματικότητα. Η πλήρης έλλειψη συντονισμού είχε αρχίσει πια να είναι περισσότερο από εμφανής. Η οργάνωση λοιπόν του ΚΤΕΛ, όπως διαφαίνεται από τα παραπάνω, στερείται ξεκάθαρων αρμοδιοτήτων και διαδικασιών: δεν είναι σαφές ποιος λογοδοτεί σε ποιον και ποιος φέρει την ευθύνη για την ασφαλή και ομαλή μεταφορά μας. Αυτή η ασάφεια αποτυπώνεται σε κάθε βήμα της διαδρομής που περιγράφω και έχει άμεση επίπτωση στην ποιότητα της υπηρεσίας και στην ασφάλεια των επιβατών. Σε αυτό το σημείο να υπογραμμίσω ότι εντός του λεωφορείου υπήρχαν δύο συνάνθρωποι μας με κινητικά προβλήματα, οι οποίοι ταλαιπωρήθηκαν ιδιαίτερα με όλο αυτό που διαδραματίστηκε. Ο καθένας από εμάς - επιβάτες, οδηγός και αρμόδιοι ταξιδιού - οφείλει να σέβεται και να διευκολύνει όλους τους επιβάτες, πόσο μάλλον εκείνους που χρειάζονται επιπλέον προσοχή και φροντίδα.

Και εκεί που νομίζαμε ότι το ταξίδι θα κυλήσει έστω και στοιχειωδώς ομαλά, το λεωφορείο σταμάτησε στην έξοδο για Κάστρο - Μαρτίνο, θεωρώντας αρχικά όλοι μας ότι σταμάτησε με σκοπό να επιβιβαστεί ή να αποβιβαστεί κάποιος. Μετά από δέκα λεπτά σιωπής του οδηγού και γενικότερης αβεβαιότητας, καθώς μπαινόβγαινε στο λεωφορείο, μάθαμε ότι προέκυψε βλάβη και μας υπέδειξε να κατεβούμε και να επιβιβαστούμε στο λεωφορείο που βρισκόταν από πίσω μας. Αναγκαστήκαμε λοιπόν άναρχα να κατέβουμε, να τρέξουμε να πάρουμε τις αποσκευές μας και να τις κουβαλήσουμε μόνοι μας ως τη μπαγαζιερα του άλλου λεωφορείου, σε μια στιγμή όπου η βοήθεια και η οργάνωση ήταν πιο απαραίτητη από ποτέ. Μάλιστα όλο αυτό έλαβε χώρα σε ένα σημείο του δρόμου που ήταν άκρως επικίνδυνο και εκτός των άλλων, δεν γνωρίζαμε καν εάν έχουμε εξασφαλισμένη θέση στο λεωφορείο που ήρθε από πίσω μας, καθότι σε αυτό υπήρχαν ήδη τρεις επιβάτες και εμείς ήμασταν ήδη υπερπλήρεις.

Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο δυσάρεστη. Στο δεύτερο λεωφορείο που ήρθε από πίσω μας (προφανώς αρχικά με σκοπό να καλύψει τις ανάγκες των επιβατών που δεν χωρούσαν, ωστόσο στην πορεία η βλάβη είχε σαν αποτέλεσμα το συγκεκριμένο λεωφορείο να πρέπει να χωρέσει/εξυπηρετήσει όλους τους επιβάτες του χαλασμένου πλέον πρώτου λεωφορείου), όταν πια οι περισσότεροι από εμάς καταφέραμε να εξασφαλίσουμε μια θέση, διαπιστώθηκε ότι δύο άτομα δεν είχαν θέση και αναγκάστηκαν να μείνουν όρθια. Όταν λοιπόν κάτω από αυτή την άκρως επικίνδυνη και παράνομη συνθήκη ο οδηγός επιδίωξε να ξεκινήσει χωρίς να εξασφαλίσει τις απαραίτητες θέσεις για όλους, οι συγκεκριμένοι επιβάτες αλλά και μερικοί από εμάς διαμαρτυρηθήκαμε έντονα. Πώς είναι δυνατόν να ξεκινήσει ένα λεωφορείο και να διανύσει την απόσταση που είχε απομείνει ως την Αθήνα με όρθιους επιβάτες ; Η ένταση αυξήθηκε φοβερά, ώσπου ο οδηγός έκανε μερικά τηλεφωνήματα και τελικά συμφώνησε να έρθει ακόμη ένα λεωφορείο. Θα ήθελα να σημειώσω ότι ο οδηγός προσπάθησε να δείξει ψυχραιμία και πνεύμα συνεργασίας καθ’ολη τη διάρκεια του περιστατικού που περιγράφω, ωστόσο η απόφαση να ξεκινήσουμε με όρθιους είναι άκρως προβληματική και παρότι προέκυψε κάτω από την έντονη πίεση της όλης κατάστασης, πρέπει να αναφερθεί.

Οι δυο λοιπόν όρθιοι επιβάτες, δυο νεαρές γυναίκες για την ακρίβεια, φανερά αναστατωμένες και απογοητευμένες, κατέβηκαν και περίμεναν μόνες, οριακά λίγο πριν σκοτεινιάσει τελείως μπροστά από τις μπάρες του δρόμου. Κάποιοι από εμάς διαμαρτυρηθήκαμε και πάλι έντονα, κυρίως φώναξε μια συνεπιβάτης από πιο πίσω, ζητώντας να μην τις αφήσουμε εκεί μόνες τους. Στο μεταξύ, άλλοι επιβάτες δείχνοντας απόλυτη ασέβεια και εγωισμό άρχισαν να φωνάζουν γιατί καθυστερούμε, πότε θα ξεκινήσουμε, ποιο είναι το όνομα του οδηγού, και άλλα πολλά. Τότε, ο οδηγός δέχτηκε και κατανόησε την συνθήκη και αναγκάστηκε να κάνει όπισθεν και να επιστρέψει στο αρχικό σημείο, όπου μείναμε όλοι μας για να περιμένουμε το επόμενο λεωφορείο να έρθει. Αντιλαμβάνεστε ότι όλο αυτό το σκηνικό δημιούργησε ένα βαθύ αίσθημα ανασφάλειας και απογοήτευσης - όχι μόνο για τις δύο αυτές νεαρές γυναίκες, αλλά και για όλους εμάς που ήμασταν παρόντες.

Κλείνοντας, θέλω να μάθω: Ποιος είναι τελικά ο υπεύθυνος για την οργάνωση και τη σωστή λειτουργία των δρομολογίων; Γιατί υπάρχουν δύο εισπράκτορες σε ένα λεωφορείο, όταν η κατάσταση είναι τόσο ανοργάνωτη που ούτε οι άνθρωποι αυτοί φαίνεται να μπορούν να διαχειριστούν το παραμικρό; Είναι επιτακτική ανάγκη να αναληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες ώστε να βελτιωθεί η οργάνωση, η ενημέρωση και η ασφάλεια των επιβατών. Δεν αξίζει κανείς να βιώνει τέτοιες καταστάσεις όταν εμπιστεύεται το ΚΤΕΛ για τις μετακινήσεις του και πληρώνει ένα αντίτιμο για αυτές. Σε μια χώρα που πριν λίγα χρόνια θρηνήσαμε 57 συνανθρώπους μας, είναι κρίσιμο να μην αφήνουμε τέτοιες αδυναμίες να διαφεύγουν της προσοχής και να διαιωνίζονται. Αν εμείς, οι επιβάτες, δεν διαμαρτυρηθούμε και δεν απαιτήσουμε αλλαγές, το πιθανότερο και πιο θλιβερό είναι ότι μάλλον τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά το Lamia Report που μου έδωσε το βήμα να εκφράσω δημόσια την εμπειρία μου. Ελπίζω η δημοσιοποίηση αυτής της κατάστασης να οδηγήσει σε βελτίωση και όχι να χαθεί απλώς μέσα σε ένα «συρτάρι παραπόνων» χωρίς καμία συνέχεια.

Αναγνώστρια

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Από λακκούβα σε λακκούβα στην πόλη της Λαμίας - Ελέγχει κανείς τους εργολάβους;