Υπεραστικό ΚΤΕΛ Φθιώτιδας: Ταξίδι στο χρόνο - Το χθες και το σήμερα στις συγκοινωνίες

Ποιος θυμάται τις παλιές καλές εποχές;

Το ΚΤΕΛ Φθιώτιδας είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ιστορίας.

Από τη δεκαετία του ’50 έως και σήμερα, βρίσκεται σταθερά δίπλα στο επιβατικό του κοινό και συνεχίζει να γράφει την δική του ιστορία στην συγκοινωνία του τόπου μας.

Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν με ταχύτητα, αξίζει να γυρίσουμε το ρολόι της ιστορίας πίσω. Στα χρόνια εκείνα, όπου το λεωφορείο δεν ήταν απλώς ένα μέσο μεταφοράς. Ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο χωριό και την πόλη, στην ύπαιθρο και το «κέντρο», στο παρελθόν και το μέλλον.

Τα λεωφορεία της εποχής εκείνης ήταν μικρά, “μακρυμούρικα”, με μόλις 14 θέσεις. Στο πίσω μέρος τους υπήρχε μια μεταλλική σκάλα, την οποία χρησιμοποιούσαν οι αχθοφόροι και αργότερα οι εισπράκτορες ή και οι ίδιοι οι οδηγοί  για να ανεβούν στην οροφή και να στοιβάξουν προσεκτικά τις αποσκευές. Τσουβάλια, βαλίτσες, κασόνια, καλάθια με αυγά… ακόμα και κότες. Όλα αυτά έπρεπε να δεθούν γερά, γιατί οι δρόμοι τότε δεν ήταν όπως σήμερα. Ήταν χωματόδρομοι, γεμάτοι πέτρες και λακκούβες, που με κάθε «χοροπήδημα» των τροχών, απειλούσαν να σκορπίσουν το φορτίο στους γκρεμούς.

Και μαζί τους, οι άνθρωποι. Καθισμένοι σε άβολες θέσεις, με τα γόνατα κολλημένα, τον αέρα να περνά απ’ τα παράθυρα, τη σκόνη να γεμίζει το εσωτερικό.

Κάθε ταξίδι ήταν μια μικρή οδύσσεια.

Κι όμως… κανείς δεν παραπονιόταν.

Γιατί το λεωφορείο ήταν η μόνη δίοδος προς τον έξω κόσμο. Ήταν το ταξίδι προς τον γιατρό, η επιστροφή από τη θητεία, η πρώτη σχολική εκδρομή, η μεταφορά του δέματος, η επίσκεψη στο παζάρι, στο πανηγύρι, στα αγαπημένα πρόσωπα.

Αλλά πάνω απ’ όλα, ηρωικές φυσιογνωμίες:

Οι ΟΔΗΓΟΙ!

Ο οδηγός τότε δεν ήταν απλώς επαγγελματίας. Ήταν σύνδεσμος. Ήξερε ποιος ταξίδευε και γιατί. Ποιος πήγαινε στον γιατρό, ποια γιαγιά περίμενε πακέτο στο καφενείο, ποιο παιδί έχανε την πρώτη του μέρα στο σχολείο.

Και όταν οι καιρικές συνθήκες αγρίευαν, χιόνια, λάσπες, καταιγίδες; ο οδηγός δεν σταματούσε. Δεν είχε την επιλογή. Γιατί αν εκείνος δεν πήγαινε, το χωριό έμενε μόνο. Ο φούρνος δεν έπαιρνε αλεύρι, η γυναίκα δεν έβλεπε το παιδί της, ο άρρωστος δεν έφτανε στο νοσοκομείο.

Ήταν ήρωες σιωπηλοί, χωρίς χειροκρότημα.

Με κουρασμένα μάτια, χέρια γεμάτα γράσο και καρδιά γεμάτη ευθύνη.

Και όμως… κάτι μένει ίδιο.

Ο σκοπός. Η αποστολή. Η σχέση με τον τόπο.

Γιατί ακόμα κι αν οι ρόδες δεν κυλούν πια στη λάσπη, κυλούν επάνω σε δεσμούς.

Συνδέουν σπίτια, ανθρώπους, χωριά. Κουβαλούν μέσα τους την καρδιά της υπαίθρου.

Κάθε λεωφορείο κουβαλά και μια ιστορία.

Μια αναχώρηση, μια επιστροφή, ένα αντίο, ένα καλωσόρισμα.

Γιατί το λεωφορείο δεν είναι απλώς όχημα.

Είναι μνήμη. Είναι πατρίδα.

(Κείμενο και φωτογραφίες από το Υπεραστικό ΚΤΕΛ Φθιώτιδας)

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Γιορτάζουν τον Άγιο Νικόλαο οι Βαρδάτες