Στις κινηματογραφικές πρεμιέρες της εβδομάδας ο Ντάμιεν Σαζέλ με το «Babylon» επιστρέφει στις απαρχές του Χόλιγουντ.

Ο Αλί Αμπάσι εμπνέεται από τη συγκλονιστική περίπτωση ενός serial kller, ενώ η Ασημίνα Προέδρου στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο αποκαλύπτει τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.

Βαβυλώνα (Babylon)
Σκηνοθεσία: Ντάμιεν Σαζέλ
Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Μάργκοτ Ρόμπι, Ντιέγκο Κάλβα, Τζιν Σμαρτ

Περίληψη: Η άνοδος και η πτώση πολλαπλών χαρακτήρων κατά τη διάρκεια μιας περιόδου αχαλίνωτης παρακμής και διαφθοράς στις απαρχές του Χόλιγουντ.
Ο Ντάμιεν Σαζέλ ( «La La Land») στέλνει τη δική του επιστολή αγάπης στο σινεμά, ακολουθώντας τα χνάρια πολλών συναδέρφων του.

Ένας πρωταγωνιστής του βωβού σινεμά, που έχει ροπή στις καταχρήσεις και στις γυναίκες, ένας παραγωγός που συνεχώς φλερτάρει με την αυτοκτονία, μια φτωχή φιλόδοξη κοπέλα που ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός και είναι πεπεισμένη πως «οι σταρ δεν γίνονται, άλλα γεννιούνται», μια Κινέζα βαμπ που τραγουδάει «απαγορευμένα» τραγούδια, ένας Μεξικάνος μετανάστης που ήθελε να μπει στην κινηματογραφική βιομηχανία, μια δημοσιογράφος που με τη στήλη της χτίζει και καταστρέφει καριέρες μέσα σε μια νύχτα, και ένα σωρό ακόμα εκκεντρικοί και παράξενοι χαρακτήρες που ονειρεύονται μέσα από τις ταινίες, απαρτίζουν τη «Βαβυλώνα» του Σαζέλ, μεταφέροντάς μας πίσω στη δεκαετία του '20, τότε που η κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλιγουντ βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα.

Μέσα σε ένα πρώτο μισάωρο φελινικής λογικής, ο βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός φτιάχνει μια μεγαλεπήβολη εισαγωγή, όπου η σαμπάνια και τα ναρκωτικά ρέουν άφθονα, το χρήμα σκορπίζεται στον άνεμο, οι φιλοδοξίες χτυπάνε κόκκινο και η ανάγκη για δημιουργία γίνεται ένας ξέφρενος χορός υπό τους ήχους της τζαζ, που αγαπάει τόσο και ο Σαζέλ.

Στη συνέχεια, ακολουθεί τις πορείες τριών κατά βάση χαρακτήρων, που οι δρόμοι τους άλλοτε χωρίζουν και άλλοτε διασταυρώνονται πάντα στα σετ μιας βιομηχανίας, που βιώνει μια τεράστια αλλαγή με την έλευση του ήχου. Αν και όχι πάντα ακριβής στην Ιστορία, εμπνέεται από αληθινούς χαρακτήρες, όπως τον «Μέγα Εραστή» Τζον Γκίλμπερτ, την Κλάρα Μπόου, γνωστή και ως «It Girl», ή τη Λουέλα Πάρσονς, τους αναμειγνύει με πραγματικά πρόσωπα, όπως τον Ίρβινγκ Θάλεμπεργκ, παραγωγό της MCM, και στήνει ένα πολύχρωμο, φασαριόζικο σινε-καμπαρέ, όπου οι στιγμές ηρεμίας είναι ελάχιστες, όπως δηλαδή ακριβώς συμβαίνει και στην showbiz. Ταυτόχρονα, οι αναφορές του στους μετανάστες αλλά και στους μαύρους -κυρίως μουσικούς-, που στελέχωσαν και ενέπνευσαν πολλές σημαντικές ταινίες της εποχής, είναι ένα ξεκάθαρο σχόλιο πάνω στον ρατσισμό και στις φυλετικές διακρίσεις.

Όπως ο Ράιαν Μέρφι στο τηλεοπτικό του «Hollywood», έτσι και ο Σαζέλ, αλλά με κινηματογραφική αισθητική και μαξιμαλισμό, αποτυπώνει κυρίως την τρέλα εκείνων των εποχών, μιλώντας παράλληλα για την ανάγκη να κάνει και να βλέπει κανείς ταινίες. «Για να μην αισθανόμαστε μόνοι», λένε συχνά οι χαρακτήρες του, και ο Αμερικανός σκηνοθέτης, όπως ο Σπίλμπεργκ ή ο Κουέντιν Ταραντίνο, υμνεί την Έβδομη Τέχνη με νοσταλγική διάθεση, χωρίς όμως να του λείπει η κριτική ματιά για το αδηφάγο παρασκήνιο.

Με ένα λαμπερό καστ, ενώνει για μια ακόμα φορά μετά το «Κάποτε στο Χόλιγουντ» τον Μπραντ Πιτ και τη Μάργκο Ρόμπι σε έναν από τους καλύτερούς της ρόλους, άλλα με έλλειψη οικονομίας , η οποία συχνά τον οδηγεί σε επαναλήψεις, ο Σαζέλ παραδίδει ένα χορταστικό υπερθέαμα, που θέλει να χωρέσει τα πάντα, αφήνοντας τελικά το μελόδραμα, το οποίο ξέρει να διαχειρίζεται εξαιρετικά, δηλαδή την ερωτική σχέση της Νέλι και του Μάνι στο περιθώριο, για να καταλήξει σε ένα δακρύβρεχτο- κυριολεκτικά- φινάλε, που στερεί από την ταινία του μια πιο στοχαστική διάσταση. Ίσως όμως αυτή η εμμονή των δημιουργών να φτιάχνουν ταινίες για το σινεμά, μάλλον είναι δηλωτικό μιας προσπάθειας να το σώσουν και να μας υπενθυμίσουν τη μαγεία του, που, ως φαίνεται, κινδυνεύει από την τηλεόραση.

Πηγή; iefimerida.gr