Γράφει ο Στέφανος Παπανικολάου, υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τον Συνδυασμό «Δύναμη Ανάπτυξης για τη Λαμία», του Πανουργιά Παπαϊωάννου.

«Έλα ρε! Πως και έτσι;» , είναι η συνηθέστερη αντίδραση, όταν ανακοινώνω σε άτομα της ηλικίας μου πως θα είμαι υποψήφιος στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Ωστόσο, καθώς εκτυλίσσεται η συζήτηση, γίνεται φανερή η δυσπιστία και η απορία, και η αρχική αντίδραση αρχίζει να μετουσιώνεται σε «Έλα ρε! Που πας να μπλέξεις;». Στα μάτια μου, η αντίδραση αυτή δεν είναι απλώς αναμενόμενη, αλλά κατά κανόνα επιβεβλημένη, και θα το εξηγήσω.

Τα φαινόμενα που οδηγούν στην αποστασιοποίηση των νέων από τα κοινά, είναι πάρα πολλά.  Ωστόσο, δύο είναι αυτά, που κατά την προσωπική μου άποψη είναι τα σημαντικότερα, και λειτουργούν αλυσιδωτά.

Πρώτο, είναι η κακή εικόνα για την πολιτική, η οποία έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας. Είμαστε μια γενιά, η οποία είναι στην καλύτερη δυνατή θέση να αναγνωρίσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα, και δεν αναφέρομαι στον τρόπο που λειτουργεί και συνεδριάζει ένα Δημοτικό Συμβούλιο, αλλά στον τρόπο με τον οποίο το πελατειακό σύστημα έχει « φυλακίσει » μια ολόκληρη πόλη. Δεν θεωρώ ότι το ζήτημα αυτό χρήζει περαιτέρω ανάλυσης μέσα σε ένα άρθρο

( γιατί θα είναι σαν να γράφω έκθεση για τις πανελλήνιες ), καθώς  πιστεύω ότι οι εικόνες, οι καταστάσεις και τα πρόσωπα που σκέφτηκε ο καθένας σας, διαβάζοντας το άρθρο, αρκούν για να γίνει αντιληπτό το πρόβλημα.

Το άλλο ζήτημα που αποξενώνει πολλούς νέους κατά κύριο λόγο, αλλά μπορεί να αγγίξει όλο το ηλικιακό φάσμα, είναι η καθιέρωση της τεχνολογίας στην βάση της καθημερινότητας μας. Πριν βιαστούμε να δαιμονοποιήσουμε τα τεχνολογικά μέσα, χρειάζεται να αντιληφθούμε τη δική μας στάση απέναντι τους. Το internet , οι υπολογιστές, τα κινητά, δεν εμφανιστήκαν χθες. Γεννηθήκαμε με αυτά και μάθαμε να τα χειριζόμαστε προς όφελος μας. Πλέον, έχουμε τη δυνατότητα να ανοίγουμε τη συσκευή μας και να διαβάζουμε, να ακούμε και να βλέπουμε ό,τι θέλουμε, ό,τι έχουμε επιλέξει. Ακούγεται πολύ ωραίο και σε ένα μεγάλο βαθμό είναι. Τι συμβαίνει όμως σε μία κοινωνία, όταν ο καθένας διαβάζει, ακούει και βλέπει ΜΟΝΟ ό,τι αυτός θέλει ;

Σε αυτό το σημείο, το διαδίκτυο αρχίζει και παίρνει τον ίδιο ρόλο που έχει η πιπίλα για τα μωρά. Η « ψηφιακή μας πιπίλα », μας αποξενώνει από τη πραγματικότητα σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό και μας καθησυχάζει.

Φτιάχνουμε τη δική μας ροή πληροφοριών κα ερεθισμάτων.

Επιλέγουμε τις οπτικές που θα αναλύσουμε.

Φτιάχνουμε το «δικό μας σύμπαν».

Συνεπώς ,το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής : «Χωράει η πολιτική στο σύμπαν μας;»

Απ’ ότι φαίνεται, δεν χωράει. Όχι μόνο όμως γιατί δεν υπάρχει η σπίθα και η όρεξη για ενασχόληση, αλλά κυρίως γιατί ο χώρος της πολιτικής αρνείται να γίνει πιο προσιτός, αρνείται να εισχωρήσει στον ψηφιακό μας κόσμο.

Πως μπορεί να επιτευχθεί όμως η σύζευξη των δύο αυτών κόσμων;

Το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει από  τον κόσμο της αυτοδιοίκησης. Με ποιόν τρόπο ;

• Με την υιοθέτηση του προτύπου διαβίωσης μιας «Έξυπνης Πόλης»
• Με την ψηφιοποίηση χρονοβόρων διαδικασιών
• Με ξεκάθαρη και αξιόπιστη ενημέρωση.
• Με τη δημιουργία εφαρμογής για τον κάθε δημότη, μέσω της οποίας θα μπορεί να έχει πλήρη εικόνα, για το τι συμβαίνει στον τόπο του, στο περιβάλλον του, στον πολιτισμό του.
• Με την παρουσίαση ενός απλοποιημένου « Διαύγεια », όπου κάθε απόφαση θα έχει απλή και κατανοητή μορφή.

Με, με, με….διάθεση για πραγματικό κάλεσμα προς τη γενιά μας.

Από κει και πέρα, αφήνουμε να δράσει ο 3ος νόμος του Νεύτωνα

“Δράση -Αντίδραση”.

.................................................................................

Επικοινωνία:

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.