Είναι τόσο μεγάλη «θυσία» να αποκτήσει η Λαμία το δικό της Μητροπολιτικό Πάρκο;

Γράφει ο Στέφανος Σταμέλλος.

Στο Δημοτικό Συμβούλιο Λαμίας πριν δέκα μήνες περίπου ακούσαμε τον Δήμαρχο να λέει ότι γίνονται προσπάθειες για την εξασφάλιση χώρων πρασίνου στην πόλη, συμφωνώντας με την κοινή διαπίστωση της έλλειψης ελεύθερων χώρων. Εύλογα έρχεται η ερώτηση: Πόσοι χώροι στην πόλη μας είναι σήμερα δεσμευμένοι στο σχέδιο πόλης για κοινόχρηστες και κοινωφελείς χρήσεις – συγκεκριμένα! πόσοι είναι διαθέσιμοι και τι προτίθεται να πράξει γι’ αυτούς η Δημοτική Αρχή. Υπάρχει πράγματι πρόγραμμα απόκτησης χώρων και τι έκανε αυτούς τους δέκα έστω μήνες;

Στο μεταξύ κάθε φορά που περνώ από την Καρδίτσα και βλέπω το Παυσίλυπο, ή από τη Λάρισα και αντικρίζω το Αλκαζάρ, σκέφτομαι: γιατί η Λαμία να μην έχει τον δικό της χώρο πρασίνου στο κέντρο της πόλης. Στην Καρδίτσα, το Παυσίλυπο είναι σημείο αναφοράς για κατοίκους και επισκέπτες. Στη Λάρισα, το Αλκαζάρ δεν είναι μόνο πάρκο, αλλά και χώρος αθλητισμού, πολιτισμού, ζωής. Και στη Λαμία; Στη Λαμία, το στρατόπεδο Τσαλτάκη, μια σημαντική έκταση μέσα στην καρδιά της πόλης, παραμένει κλειστό και απροσπέλαστο. Εκεί όπου θα μπορούσε να υπάρχει το «Παυσίλυπο της Λαμίας», εκεί όπου θα μπορούσε να ανασάνει η πόλη, στέκουν ακόμα τα συρματοπλέγματα.

Για μια ακόμα φορά επιμένω πως η αλλαγή της εικόνας της Λαμίας ως πόλη-τσιμεντούπολη θα μπορούσε να γίνει αν παραχωρούνταν στην πόλη και στους κατοίκους της και τα δύο στρατόπεδα. Αυτά εγκαταστάθηκαν, όταν η Λαμία ήταν μια κωμόπολη∙ και ουσιαστικά τότε ήταν έξω από τον αστικό ιστό της. Τώρα είναι πια στην καρδιά της πόλης∙ και είναι καιρός να δοθούν ξανά σ’ αυτή.

Η διεκδίκηση όμως του στρατοπέδου «Τσαλτάκη» έχει μια ιστορία σχεδόν εξήντα πέντε χρόνων, με πολλά πάρε δώσε. Διαβάστε εδώ [https://www.mag24.gr/37913-2/] ένα ιστορικό κατατοπιστικό κείμενο του αείμνηστου Γιώργου Πολυκανδριώτη, που διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος τη 10ετία του ‘80. Από τότε συνεχίστηκαν κάποιες διεκδικήσεις, χωρίς διαρκή πίεση∙ και με αποτελέσματα κάτω από τις προσδοκίες, σε αντίθεση με άλλες πόλεις, που μπόρεσαν να τα πάρουν. Το ζήτημα αυτό πιστεύω πως έχει τη συναίνεση και τη συμπαράσταση του συνόλου των θεσμικών φορέων της πόλης και των δημοτών υπερασπίζοντας το δημοτικό χαρακτήρα των εκτάσεων, ώστε να μπορεί να καμφθεί οποιαδήποτε αρνητική απάντηση μικροπολιτικού ή γραφειοκρατικού χαρακτήρα.

Διαβάζουμε στο μεταξύ ότι το Ταμείο Εθνικής Άμυνας έχει στην κατοχή του το 0,19% της συνολικής Ελληνικής Επικράτειας. Έχει 1.477 ακίνητα συνολικής έκτασης 251.536.177 τμ. και στη δε Στερεά Ελλάδα (μαζί με την Αττική) έχει 128 ακίνητα συνολικής έκτασης 67.312.588 τμ [https://ndf.gr/el/amea-tetha-realty.html] Το δε βασικό θεσμικό πλαίσιο για την αξιοποίηση των στρατοπέδων περιλαμβάνει τον πρόσφατο Νόμο 5223/2025, ο οποίος συνιστά το Ταμείο Ακινήτων Εθνικής Άμυνας και τον Φορέα Αξιοποίησης Ακινήτων Ενόπλων Δυνάμεων και ο οποίος κυρίως τι κάνει; Για την αξιοποίηση της Ακίνητης Περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων εισάγει ρυθμίσεις «σχετικές με την υιοθέτηση και την εκπόνηση σχεδίου δράσεων για την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων». Φέξε μου και γλίστρησα δηλαδή. Και μιλάμε για τις στεγαστικές ανάγκες των στελεχών -και ποιων στελεχών- των ενόπλων δυνάμεων σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε πόλη όπου υπάρχουν στρατόπεδα∙ και που δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ! Και ως τότε πρέπει οι κάτοικοι της Λαμίας, και της κάθε Λαμίας, να μην απολαμβάνουν το δικαίωμα στην ποιότητα ζωής, αντικρύζοντας καθημερινά από απόσταση ένα χώρο, ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΕΝΟ και αναξιοποίητο.

Η παραχώρηση του στρατοπέδου ΤΣΑΛΤΑΚΗ δεν είναι ουτοπία. Άλλες πόλεις το έχουν πετύχει, και η ανάγκη είναι πιο πιεστική από ποτέ: η Λαμία έχει λιγότερο πράσινο ανά κάτοικο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, υπερθερμαίνεται το καλοκαίρι και ασφυκτιά από την τσιμεντοποίηση.

Και, ναι, είναι καιρός να αποκτήσει το δικό της Μητροπολιτικό Πάρκο.

Στέφανος Σταμέλλος