Γέφυρα του Γοργοποτάμου δεν είναι γέφυρα ασυνεννοησίας! (του Κώστα Θερμογιάννη)

Η Ιστορία δεν είναι μουσειακό αντικείμενο, δεν είναι ένα απογυμνωμένο από την κοινωνία μνημειακό κειμήλιο για να αποθηκευτεί σε προθήκες σιωπής και ακαμψίας, είναι ένας διηνεκής διάλογος μέσα από τον οποίο το σεβαστό και ιερό παρελθόν πρέπει να συνυπάρχει με τη δημιουργική ορμή των νέων ανθρώπων τού παρόντος. Η Ιστορία δεν είναι αόρατη, έχει σάρκα, έχει πνοή, έχει την ανάσα των γενεών του παρελθόντος που με τους αγώνες τους αλλά και το μόχθο της καθημερινότητάς τους, κληροδότησαν το σήμερα με αρχές, ήθη, έθιμα, ταυτότητα αλλά και ελευθερία. Αυτό ακριβώς το σημείο φανερώνει ότι η Ιστορία δεν μπορεί να είναι κάτι στατικό το οποίο εγκλωβίζεται στην ακινησία, δεν μπορεί να αποτελεί αιτία απαγόρευσης ούτε να περιχαρακώνεται σε τόπους αποστειρωμένους που απαιτούν σιωπή αντί για διαρκή σχέση με την κοινωνία. Η απόλυτη υιοθέτηση μιας τέτοιας πρακτικής ελλοχεύει τον κίνδυνο να αλλοιώσει την αληθινή της αξία στη συνείδηση των πολιτών και να τη μεταμορφώσει σε σύνορο αδιαπέραστο ανάμεσα στη μνήμη που παγώνει και στη ζωή που αναβλύζει διαρκώς. Η ζωή και η μνήμη άλλωστε δεν είναι έννοιες αντίθετες, νόημα παράγουν όμως μόνο όταν αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοτροφοδοτούνται. Και η αλήθεια της μνήμης δεν είναι η σιωπή και η στείρα ιεροποίηση του παρελθόντος αλλά η αξιοποίησή του και η μεταποίησή του σε πολύτιμη ζωή και προοπτική ανάπτυξης προσωπικής αλλά και κοινωνικής.

Η Γέφυρα του Γοργοποτάμου δεν είναι μόνο τόπος θυσίας, είναι ένας τόπος σύμβολο της Αντίστασης, της υπέρβασης του εγώ, της υπέρβασης του φόβου, είναι το σημείο στο οποίο ο Έλληνας, για ακόμα μια φορά στην ιστορία του, κοίταξε στα μάτια την ευθύνη της Ελευθερίας και δε δίστασε στιγμή να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων για να την αποκαταστήσει. Είναι το σημείο που έχυσε το αίμα του ηρωικά για να σπάσει τα δεσμά της Κατοχής και της υποδούλωσης και για να διασφαλίσει ένα μέλλον με προοπτική, με ζωντάνια και δημιουργικότητα. Στο γεωγραφικό αυτό σημείο, το Συμβούλιο Νέων του Δήμου Λαμιέων αποφάσισε να διοργανώσει μια εκδήλωση για τη νεολαία στις 19 του Σεπτέμβρη. Πολλοί θεσμικοί παράγοντες, με την ευαισθησία και το σεβασμό που τους διακρίνει, επισημαίνουν με ανακοινώσεις τους ότι ο ιστορικός χώρος της Γέφυρας του Γοργοποτάμου, στον οποίο χύθηκε αίμα για την ελευθερία, δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους εκδηλώσεις, ενδεχομένως δε, ότι είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να βεβηλωθεί ο τόπος από μια τέτοια ενέργεια. Η ένστασή τους, κατά τους ίδιους αλλά και αρκετούς πολίτες του τόπου μας είναι απολύτως δικαιολογημένη καθόσον αυτό το σημαντικό ιστορικό μνημείο αποτελεί μνήμη και μέρος της εθνικής μας ταυτότητας. Όμως, εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς: Τι ακριβώς δεν αρμόζει να γίνει στον εν λόγω χώρο; Δεν αρμόζει η παρουσία των νέων; Μήπως δεν αρμόζει η χαρά και η ζωντάνια της νιότης; Μήπως της ίδιας της ζωής;

Ο τόπος και ο χρόνος στην περίπτωση της Γέφυρας του Γοργοποτάμου δεν είναι απλώς φυσικά μεγέθη, έχουν ποτιστεί με ανθρώπινο αίμα κι έχουν μετουσιωθεί σε ιερά σύμβολα που απαιτούν διαρκή σχέση με τους ανθρώπους για να μην μετατραπούν σε ακίνητα μουσειακά εκθέματα ξεκομμένα από το σύγχρονο γίγνεσθαι κι από τους νέους πολίτες. Όπως ακριβώς η ροή του Γοργοποτάμου που κυλάει αδιάκοπα μεταφέροντας το ζωοφόρο του νερό στη φθιωτική πεδιάδα, έτσι ακριβώς και το ίδιο το ιστορικό μνημείο απαιτεί εκεί που χύθηκε το αίμα να αναβλύζει αδιάκοπα η ζωή και η ελευθερία. Σε διαφορετική περίπτωση η μαρτυρική θυσία των ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτή, θα ήταν επί ματαίω. Η μνήμη, όταν γίνεται απαγόρευση παύει να έχει χρηστική σχέση με το παρόν, γίνεται τοίχος απροσπέλαστος που φυλακίζει την Ιστορία καθιστώντας την ένα γεγονός μακρινό χωρίς αλληλεπίδραση με το σήμερα και το αύριο. Ακριβώς αυτό προσπαθούν να αποφύγουν οι νέοι του τόπου μας, να διοργανώσουν μια εκδήλωση, η οποία σαν μια αληθινή ανάσα ζωής, θα επιβεβαιώσει ότι η μνήμη δεν είναι ούτε νεκρή, ούτε ένα αποστειρωμένο απολίθωμα του παρελθόντος. Ότι ο ιερός τόπος της Γέφυρας του Γοργοποτάμου δεν είναι ένα υπερπροστατευμένο μαυσωλείο αλλά ένα σημείο συνάντησης και γιορτής τής ελευθερίας. Ότι η νεολαία δεν αποστρέφεται την Ιστορία αλλά την κάνει κτήμα της και την ενσωματώνει στο βίωμά της με τον τρόπο που αυτή γνωρίζει καλύτερα. Η Γέφυρα του Γοργοποτάμου άλλωστε δεν είναι ένα μνημείο θανάτου αλλά ένα μνημείο ζωής κι ελευθερίας. Η αντίληψη ότι είναι ασυμβίβαστη με την ιερότητα του τόπου η εκδήλωση που πρόκειται να διοργανωθεί, ενδεχομένως να είναι εσφαλμένη και τούτο οφείλουμε ως τοπική κοινωνία να μην το εξετάσουμε επιδερμικά ή γραφειοκρατικά. Η εκδήλωση των νέων δεν είναι ένδειξη αναισθησίας ή άγνοιας της ιστορίας, ειδικά αν αυτή διεξαχθεί με αξιοπρέπεια και σεβασμό στον τόπο αυτό, αντιθέτως, αποτελεί την επιβεβαίωση ότι η θυσία δεν πήγε χαμένη γιατί στο ίδιο σημείο σήμερα οι νέοι μπορούν να συναντηθούν ελεύθερα και χωρίς φόβο. Η Ιστορία άλλωστε δε θέλει σιωπή αλλά φωνή, δε θέλει μνημειακή ακαμψία, δε θέλει μουσεία αλλά ενσωμάτωση στο παρόν και πράξεις που διασφαλίζουν τη συνέχεια της ιστορικής μνήμης αλλά και του αδιαπραγμάτευτου μέλλοντος της ζωής και του τόπου μας. Θέλει τη ζωντάνια και την ορμή των νέων πολιτών. Η Γέφυρα του Γοργοποτάμου δεν είναι γέφυρα ασυνεννοησίας ή αντιπαραθέσεων, αντιθέτως μπορεί να καταστεί το ιδανικότερο σημείο για να διασαφηνιστεί το γεγονός ότι οι νέοι, και μόνο αυτοί, έχουν το λόγο αλλά και την ευθύνη για το αύριο του τόπου μας.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Η Ειδική Αγωγή στην Ελλάδα: μια ιστορία καλών προθέσεων και κακών εφαρμογών (του Γιώργου Καρανάσιου)