Η εποχή του εγώ: Οδηγίες για έναν θάνατο με φίλτρο! (του Γιώργου Καρανάσιου)

Ζούμε σε κοινωνίες που αυτοθαυμάζονται στον καθρέφτη, μιλούν για “συνδεσιμότητα” και δεν ξέρουν καν το όνομα του γείτονα.

Ο καθένας μας πρωταγωνιστεί στη δική του σειρά, σκηνοθετημένη στο κινητό, με κοινό από οπαδούς (followers) και κομπάρσους.

Όσο υπήρχε συλλογικότητα, κανείς δεν ήξερε καν τη λέξη “ενσυναίσθηση”. Ήταν αυτονόητη. Τώρα τη μαθαίνουμε σε σεμινάρια και τη χρησιμοποιούμε σαν ετικέτα για να μαζέψουμε likes. Η ενσυναίσθηση είναι πια προϊόν ραφιού.

Όλοι διαμαρτύρονται ότι “δεν υπάρχει αγάπη πια”. Φυσικά και υπάρχει. Απλώς έχει στραφεί αποκλειστικά προς τον εαυτό μας. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοια αυτολατρεία.
Ζούμε στο βασίλειο του εγωισμού, όπου όλα φωνάζουν «με αγαπάω!». Οι δρόμοι, οι οθόνες, τα προφίλ, τα stories όλα γεμάτα από έναν ύπουλο, φωτισμένο ναρκισσισμό.

Η “διαφορετικότητα” έχει γίνει στολή. Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίδιοι. Ίδια φίλτρα, ίδιες πόζες, ίδιες “απόψεις” που σερβίρονται από τους πληρωμένους ιστότοπους (site). Και αν τολμήσεις να πεις κάτι διαφορετικό, ακυρώνεσαι με ιερή οργή: η νέα Ιερά Εξέταση κρατάει iPhone.

Η σκέψη απαγορεύεται. Η αφηρημένη ιδέα θεωρείται ύποπτη. Το “σκέφτομαι” είναι σχεδόν έγκλημα. Είμαστε ελεύθεροι, αλλά μόνο να επαναλαμβάνουμε τα ίδια, που ακούγονται από τα ΜΜΕξαπάτησης.

Όλοι ψάχνουν “το τραύμα τους”. Είναι της μόδας. Όλοι αυτοβελτιώνονται, όλοι κάνουν “θεραπεία”, όλοι ψάχνουν τον “εσωτερικό εαυτό” λες και είναι χαμένος στα αποδυτήρια της ψυχής.
Οι ψυχολόγοι αντικατέστησαν τους φίλους, και τα “ραντεβού με τον εαυτό” έγιναν υποχρεωτικά. Ο καθένας σχεδόν έχει τον ψυχοθεραπευτή, εκπαιδευτή του (life coach αποκαλείται) και “ενεργειακό καθαρισμό”. Και όμως, κανείς δεν βελτιώνεται. Το μόνο που αυξάνεται είναι το τιμολόγιο.

Οι παρέες μοιάζουν με ομαδική ψυχοθεραπεία χωρίς θεραπεία. Κανείς δεν ακούει κανέναν. Όλοι περιμένουν τη σειρά τους να πουν τη δική τους δυστυχία. Αν τολμήσεις να πεις κάτι δικό σου, ο άλλος απαντά “Αυτό λες; Να δεις εγώ τι τράβηξα”. Κάθε άνθρωπος ένας μικρός μάρτυρας της ίδιας του της ναρκισσιστικής σταύρωσης.
Οι σχέσεις; Ψηφιακές καταναλώσεις. Ανθρώπινες επαφές με ημερομηνία λήξης, σαν γιαούρτια 24ωρης φρεσκάδας.

Και μέσα σ’ αυτό το θέατρο, όλοι πιστεύουν πως είναι “ευαίσθητοι”. Στην πραγματικότητα, είναι ευαίσθητοι μόνο απέναντι στο ίδιο τους το είδωλο.  Η κοινωνία έχει καταντήσει ψυχιατρείο αυτοθαυμασμού: όλοι μιλούν με όρους ψυχολογίας, όλοι παίζουν ρόλους ψυχολόγων, όλοι διαγιγνώσκουν “τοξικότητες”.

Κανείς δεν έχει συναισθηματική αντοχή, ούτε για μια ματιά. Δες τους στον δρόμο. Τα ΜΆΤΙΑ χαμηλωμένα, κολλημένα στην οθόνη. Αν τύχει να διασταυρωθεί βλέμμα, τρομάζουν. Είναι σχεδόν προσβολή να κοιτάξεις άνθρωπο στα μάτια “μα πώς τολμάς;”. Θέλουν να τους βλέπεις, αλλά μόνο μέσα από Instagram και με φίλτρο. Γιατί τα μάτια, ξέρεις, λένε την αλήθεια. Και η αλήθεια πονάει, ειδικά όταν είσαι χτισμένος από ψέματα.

Η μοναξιά έχει γίνει πανδημία, αλλά κανείς δεν παραδέχεται ότι είναι μόνος. Όλοι δηλώνουν “αυτάρκεις”. Όλοι “θέτουν όρια”. Όλοι “προστατεύουν την ενέργειά τους”. Στην πραγματικότητα, δεν αντέχουν κανέναν άλλον άνθρωπο, γιατί δεν χωράει μέσα στον καθρέφτη τους. Όποιον θεωρείς δεδομένο, τον έχεις ήδη χάσει. Αλλά δεν πειράζει, λες, “έχω εμένα”. Και τι ωραία που περνάς με τον εαυτό σου αρκεί να μη μιλάει κανείς άλλος.

Η κοινωνία έχει γεμίσει ειδικούς. Όλοι διδάσκουν όλους. Όλοι έχουν άποψη για όλα, και όλοι την εκφωνούν με ύφος μισού θεού.  Οι ίδιοι άνθρωποι που σου κάνουν κήρυγμα για “σεβασμό” είναι αυτοί που σε διαλύουν στο πρώτο σχόλιο.

Οι ίδιοι που μιλούν για “ανθρωπιά” δεν έχουν προσφέρει ποτέ τίποτα σε άνθρωπο. Οι λέξεις έχουν γίνει ψεύτικα νομίσματα κυκλοφορούν παντού, αλλά δεν αξίζουν τίποτα. Ο φθόνος έχει γίνει κοινωνικό συναίσθημα. Δεν αντέχουμε τη χαρά του άλλου την ερμηνεύουμε σαν επίθεση στη δική μας “μοναδικότητα”. Ζούμε στο θέατρο της αυταπάτης, όπου ο καθένας παίζει τον “αυθεντικό”, και όλοι είναι ίδιοι μέχρι αηδίας.

Κάποτε, οι άνθρωποι πάλευαν να ζήσουν μαζί. Τώρα παλεύουν να τραβήξουν την τέλεια selfie μόνοι. Κάποτε, έψαχναν αγάπη. Τώρα, ψάχνουν Wi-Fi.

Και το πιο τραγικό; Όλοι αυτοί που παραπονιούνται πως δεν τους αγαπά κανείς, έχουν ήδη βρει τον ιδανικό τους έρωτα. Τον βλέπουν κάθε μέρα. Τους χαμογελάει γλυκά μέσα από την κάμερα.

Είναι ο εαυτός τους. Το απόλυτο love story της εποχής: “Εγώ κι εγώ.”

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Η Ειδική Αγωγή στην Ελλάδα: μια ιστορία καλών προθέσεων και κακών εφαρμογών (του Γιώργου Καρανάσιου)