ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑ: Ειρηνική προσέγγιση; (του Γιάννη Γουργιώτη)

Μετά από άκαρπες παλινωδίες γύρω από το ζήτημα της κατάπαυσης του πυρός και τερματισμού του πολέμου Ρωσίας - Ουκρανίας, ανέλαβαν την ευθύνη οι ανώτατες ηγεσίες ΗΠΑ και ΡΩΣΙΑΣ, για από κοινού διαχείριση του φλέγοντος αυτού θέματος. Θα ήταν η πρώτη μεγάλη προσέγγιση των δύο ηγετών των μεγάλων Δυνάμεων, Τραμπ και Πούτιν, που θα έδιδαν το απαραίτητο κύρος στην όποια απόφασή τους για τον τερματισμό του περίεργου αυτού πολέμου.

Παρ΄ όλες τις επισημότητες και τις θεαματικές συναντήσεις τους για προώθηση του θέματος, στην ουσία τα πράγματα παρέμειναν στάσιμα. Αν αξιολογούσε κανείς τη σοβαρότητα, το ύφος και το κύρος που εκδήλωνε ο καθένας από τους δύο ηγέτες, θα αντιλαμβανόταν ότι στην ουσία απουσίαζε ο υπεύδιος χαρακτήρας της προσωπικότητας και ότι αντί αυτού κρυβόταν επιμελώς ένα στοιχείο κρυψίνοιας και μια αδιόρατη εσωστρέφεια. Αυτό υπαγορευόταν από τις υποκείμενες στοχεύσεις, φανερά διακριτές, κυρίως στον ένα από τους δύο, και ο νοών νοείτω.

Οι δύο Ηγέτες είχαν πολλές συναντήσεις πριν από την οριστική συνάντησή τους σε ουδέτερο ‘εδαφος, όπως αυτό καθορίστηκε εκ προοιμίου, ήτοι την Πολιτεία της ΑΛΑΣΚΑΣ. Στη φάση των συναντήσεών τους διέκρινε κανείς μια οικειότητα μεταξύ τους, ενώπιον τω συνοδών τους, κάτι που δημιουργούσε την ψευδαίσθηση, ότι η περιπέτεια του πολέμου πλησίαζε στο τέλος του. Η Αλάσκα ήταν υπόθεση των Ηγετόρων. Με όλη τη μεγαλοπρέπεια οι δύο αντάλλαξαν τις απόψεις τους, σε μυστική Συμφωνία.

Με την επιστροφή στην πρωτεύουσά του ο καθένας, οι προσμονές για το ευκταίο εκμηδενίστηκαν. Καμιά εκεχειρία, καμιά διακοπή των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, με υλικές καταστροφές των υποδομών της τελευταίας και με σοβαρές απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό, κυρίως παιδιά και υπερήλικες. Χιλιάδες ντρόουνς πρροκάλεσαν το χάος και την αβεβαιότητα για το τι μέλλει γενέσθαι, ακόμη χειρότερα στον ουκρανικό λαό.

Εδώ τελείωνε ή αν θέλετε άρχιζε το θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστές τους μεγάλους ηγέτες ΗΠΑ και ΡΩΣΙΑΣ, που θα διαχειριζόταν τη συνέχεια της υπόθεσης. Θα χαρακτήριζα τη σκηνοθεσία του έργου αυτού σαν ένα πολιτικό εκχυδαϊσμό. Το χαρακτηρισμό μου αυτόν τον δικαιώνει η σύντομη ανατροπή κάθε λογικής συμμετρίας, που προκάλεσε ο αδίστακτος Ρώσος Ηγέτης Βλαντιμίρ Πούτιν.

Τον είδαμε στα κανάλια να υπερηφανεύεται ανάμεσα στους προσκεκλημένους του στη Μόσχα: τον Κινέζο ηγέτη, τον Βορειοκορεάτη δικτάτορα, τον ηγέτη της Ινδίας κλπ. Όλοι αυτοί φίλοι του Πούτιν. Συμπεραίνω ότι αυτοί θα είναι προσεχώς οι μεγάλοι σύμμαχοί του. Θα το όνόμαζα αυτό συμμαχία του ανατολικού ημισφαιρίου, που αντιπαρατίθεται στο δυτικό Ημισφαίριο : Αμερικής, ευρώπης κλπ.
Ειδικότερα: ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, μάλλον εμπαίχτηκε σ’αυτό το θανατηφόρο πολεμικό παιγνίδι, όπως γινόταν φανερό από τις αντιδράσεις του.

Διαμορφώνονται ήδη νέες καταστάσεις γεωπολιτικής σημασίας, με την Ουκρανία να αναζητά εσπευσμένα τη λήξη της δοκιμασίας της, που ταυτίζεται με τη σωτήρια ένταξή της σ’ένα από τους τρεις τώρα μεγάλους διεκδικητές (ΗΠΑ, ΡΩΣΙΑ, ΕΥΡΩΠΑΪΚΉ ΕΝΩΣΗ), που είναι επιθυμία της, αφήνοντας κατά μέρος τη θεωρία του διπολιτισμού, που ίσχυε αρχικά στις δύο μεγάλες Δυνάμεις, ΗΠΑ και ΡΩΣΙΑ,παραμένοντας όλοι σταθερά στο διεκδικητικό πλαίσιο.
Όσον αφορά τις στρατιωτικές-πολεμικές δυνατότητες καθενός από τους δύο πιο πάνω Ηγέτες, είναι ζήτημα που καλύπτουν οι ειδικοί αναλυτές των διεθνών σχέσεων.

Εικόνες των δύο Προέδρων

Όσον αφορά το ύφος και το ήθος των δύο Προέδρων που φανέρωσαν στη συνάντησής τους στην Αλάσκα, έχω την εντύπωση πως θα μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω τα εσωστρεφή γνωρίσματα των δύο, ειδικότερα του Ρώσου Προέδρου, που είναι μια προσωπικότητα πολιτικά πολύπειρη, απόλυτη αυθεντία στη διεθνή σκακιέρα. Τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της χώρας του, κυρίως σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, καθιστούν τη Ρωσία υπερδύναμη τον δε Πούτιν μια ιδιότυπη πολιτική οντότητα. Όλα αυτά τον οπλίζουν με πατριωτική έπαρση και του παρέχουν τη χρήση μιας αλαζονικής στάσης και της ανεξέλεγκτης διοικητικής υπεροπλίας. Αυτό γινόταν αντιληπτό από το ύφος της «κοφτής» έκφρασής του που τη συνόδευε ένα σαρδόνιο χαμόγελο που το προκαλούσε η εκφορά του λόγου του προέδρου Τραμπ. Στη σύσκεψή τους αυτή το στοιχείο της διπλωματίας τους φανέρωνε δύο όψεις: αφενός την ανοιχτή και ελεύθερη διπλωματική γλώσσα του Προέδρου Τραμπ, από τη μια, και από την άλλη την παγερή, μυστικοπαθή και καλά κρυμμένη αυτοσυγκράτηση του Προέδρου Πούτιν.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος, με την πεποίθηση της αναγνωρισμένης υπεροχής των ΗΠΑ σε στρατιωτικό και πολιτικό πλάνο, ήταν εκδηλωτικός και σαφώς πιο επιρρεπής στην ελεύθερη έκφραση, στη μη χρήση της μυστικής διπλωματίας.
Αυτή η ολιγοήμερη ηρεμία της κατάστασης, αναπτέρωσε τις ελπίδες για επέλευση του ποθητού αποτελέσματος: του τερματισμού του πολέμου και του κινδύνου για τα χερότερα, το σημαντικότερο διακύβευμα της υπόθεσης αυτό.Δυστυχώς, όμως, άλλες ήταν οι στοχεύσεις του Προέδρου Πούτιν.Το απέδειξε τάχιστα με προκλητικό τρόπο, όπως σημειώνω πιο πάνω, δηλαδή με επίδειξη της συνολικής ισχύος της Χώρας του και με εμμονή στην υλοποίηση των αρχικών του στόχων : την ενσωμάτωση της Ουκρανίας.

13/9/2025
Γιάννης Γουργιώτης

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Η Ειδική Αγωγή στην Ελλάδα: μια ιστορία καλών προθέσεων και κακών εφαρμογών (του Γιώργου Καρανάσιου)