Όταν η διδασκαλία αρχίζει με αγάπη

Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, θέλησα να μοιραστώ μια προσωπική μου εμπειρία από τις πρώτες τάξεις της διδασκαλικής μου πορείας. Είναι μια μικρή ανάμνηση που κρύβει μέσα της την ουσία της παιδαγωγικής: ότι πριν από τα γράμματα και τους αριθμούς, έρχεται πάντα η αγάπη και η αποδοχή.

Έλα, μανούλα, σκύψε λιγάκι
και φίλησέ μου το κεφαλάκι.
Καλά μου είπες σχολείο να πάω,
γι’ αυτό, μανούλα, μοσχοβολάω.

Αυτό το μικρό ποιηματάκι το έλεγα κάθε φορά που έπαιρνα στα χέρια μου μια καινούρια πρώτη τάξη. Τα πρωτάκια με κοιτούσαν με μάτια γεμάτα απορία και χαρά. Κι έπειτα, ένα-ένα, πλησίαζαν, κι εγώ τους χάιδευα το κεφαλάκι. Έσκυβα και μύριζα τη μυρωδιά τους: σαπούνι, μανούλα, αγωνία, ανυπομονησία. Και τους έλεγα χαμογελώντας: «Τι
χαρά που μοσχοβολάτε… σχολείο!»

Αγαπητοί νέοι δάσκαλοι, την πρώτη μέρα μη βιαστείτε να διδάξετε. Σταθείτε πρώτα να αφουγκραστείτε. Δώστε χώρο στο παιδί να αφήσει τον φόβο και να πάρει κουράγιο. Ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια γλυκιά κουβέντα αξίζουν πιο πολύ κι από το πρώτο «Α» στο τετράδιο. Η δασκάλα δεν είναι μόνο εκείνη που μαθαίνει γράμματα. Είναι κι εκείνη που φυτεύει στο παιδί την πεποίθηση: «Αξίζω.

Μπορώ. Κάποιος με βλέπει και με αγαπά». Γιατί η πρώτη μέρα της πρώτης τάξης είναι σπόρος. Και ο σπόρος, αν ποτιστεί με αγάπη, γίνεται δέντρο δυνατό, που ρίχνει σκιά σε ολόκληρη τη ζωή του παιδιού.

Δ.Β.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Η Ειδική Αγωγή στην Ελλάδα: μια ιστορία καλών προθέσεων και κακών εφαρμογών (του Γιώργου Καρανάσιου)