Πώς μια δασκάλα σταμάτησε την αρχή ενός μπούλινγκ

Σε μια τάξη της Δ΄ Δημοτικού, πριν 30 χρόνια, υπήρχε ένα παιδί με ζωντάνια, εξυπνάδα και αστείρευτη ενέργεια. Ο Γιώργος — λεπτοκαμωμένος, οξυδερκής, γεμάτος αυτοπεποίθηση — συχνά ξεπερνούσε τα όρια στο παιχνίδι και στη συμπεριφορά του.

Τα παιδιά άρχισαν να ενοχλούνται από τα πειράγματά του και καθημερινά ζητούσαν βοήθεια από τη δασκάλα τους.

Η δασκάλα, μια ήρεμη αλλά σταθερή μορφή, έκανε συνεχείς συστάσεις.

Όμως ο Γιώργος συνέχιζε.

Χρειαζόταν μια παρέμβαση βαθύτερη — όχι για να τον στιγματίσει, αλλά για να τον βοηθήσει να αλλάξει.

Οι γονείς των παιδιών, βλέποντας ότι η κατάσταση επιμένει, ζήτησαν συνάντηση.

Ήρθαν όλοι.

Κάθισαν στα θρανία, εκτός από έναν: τον πατέρα του Γιώργου, που έμεινε όρθιος, ακουμπισμένος στον τοίχο, σιωπηλός.

Η δασκάλα τους μίλησε καθαρά και ειλικρινά:

Υπάρχουν δύο δρόμοι:

1. Ο δρόμος της τιμωρίας — από απλή επίπληξη μέχρι αυστηρή ποινή.

2. Ο δρόμος της συγχώρεσης — μια τελευταία ευκαιρία που θα έδινε στο παιδί την ευκαιρία να διορθώσει τη συμπεριφορά του χωρίς να στιγματιστεί.

Τόνισε ότι η τιμωρία σπάνια θεραπεύει· η συνεργασία σχολείου και οικογένειας μπορεί να αλλάξει πραγματικά ένα παιδί.

Μετά από σιωπή που κράτησε λεπτά, όλοι οι γονείς αποφάσισαν: συγχώρεση.

Την επόμενη ημέρα, ο Γιώργος πλησίασε τη δασκάλα του και της έδωσε ένα μικρό γράμμα — ένα γράμμα βαθιάς συγγνώμης και αγάπης από ένα παιδί δέκα ετών.

Το πρόβλημα λύθηκε εκεί. Με ανθρωπιά, όχι με φόβο.

Με παιδαγωγική, όχι με ποινές.

Σήμερα, που τα περιστατικά σχολικής βίας πληθαίνουν, η ιστορία αυτή θυμίζει κάτι πολύτιμο:

✦ Οι δάσκαλοι μπορούν ακόμη να σταματήσουν το μπουλίγκ.

✦ Η παρουσία και η ανθρωπιά τους έχουν δύναμη.

✦ Η σχολική κοινότητα μπορεί να θεραπεύει πριν πληγώνει.

Και αυτό το μικρό γράμμα είναι η απόδειξη.

Το γράμμα του Γιώργου (αυτούσιο):

Α. & Δ.Β.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Η Ειδική Αγωγή στην Ελλάδα: μια ιστορία καλών προθέσεων και κακών εφαρμογών (του Γιώργου Καρανάσιου)