Χρειάζονται τελικά οι διαγραφές «αιωνίων» φοιτητών;

Όλο και συχνότερα ακούμε στον πολιτικό διάλογο για τις διαγραφές των «αιωνίων» φοιτητών.

Να δούμε τι ισχύει ήδη για έναν φοιτητή που έχει ξεπεράσει το ανώτατο όριο φοίτησης :

1) Δεν δικαιούται δωρεάν στέγαση.
2) Δεν δικαιούται δωρεάν σίτιση.
3) Δεν δικαιούται δωρεάν συγγράμματα.
4) Δεν δικαιούται πάσο για μειωμένες μετακινήσεις σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς η για οποιαδήποτε άλλη έκπτωση θα είχε δικαίωμα ως κάτοχος φοιτητικού πάσου.

Άρα ποιο είναι το κόστος στο κράτος ενός «αιώνιου» φοιτητή? Οι κόλλες που θα γράφει στην εξεταστική? Γελοία πράγματα όταν ήδη και σωστά έχει χάσει τα παραπάνω 4 προνόμια.

Σχετικά με την χρηματοδότηση των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων που γίνεται με βάση το σύνολο των φοιτητών και όχι των ενεργών φοιτητών ( άρα γίνεται σπατάλη κρατικών πόρων προς τα Πανεπιστήμια ) η λύση είναι απλή. Βρίσκεις τους φοιτητές που έχουν υπερβεί το ανώτατο όριο φοίτησης, δεν τους διαγράφεις, αλλά απλά τους αφαιρείς από το συνολικό αριθμό φοιτητών ώστε να χρηματοδοτούνται τα ΑΕΙ με βάση τους ενεργούς φοιτητές τους.

Η διαγραφή «αιωνίων» φοιτητών με βάση αυτά που ισχύουν τα τελευταία χρόνια και όχι με ο,τι ίσχυε πριν τα Μνημόνια, είναι απλά μια ακόμα ιδεολογική εμμονή της τωρινής Κυβέρνησης.

Επιπλέον, με τις διαγραφές φοιτητών, θα τρίβουν τα χέρια τους τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια που φέρνει η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, διότι δεν θα είναι λίγοι αυτοί που θα στραφούν σε αυτά για ένα πτυχίο.

Στο κάτω-κάτω όπως ένας «αιώνιος» φοιτητής πρέπει να πληρώσει για να αποκτήσει κάποιο σύγγραμμα, ας πρέπει και να δίνει ένα μικρό συμβολικό ποσό για συμμετοχή σε κάθε εξεταστική.

Σίγουρα το παραπάνω δεν θα αρέσει σε κανέναν υπέρμαχο της δωρεάν παιδείας, αλλά το θεωρώ καλύτερο από την οριστική διαγραφή ενός φοιτητή και το οριστικό τέλος στο δικαίωμα του να πάρει πτυχίο.

Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη για τις διαγραφές φοιτητών.

Με εκτίμηση και σεβασμό,
Ευάγγελος Θέος