Το σημερινό αρθρογραφικό μου εγχείρημα, είναι αφιερωμένο στα ιδιαίτερα στα διαφορετικά παιδιά, στα παρεκκλίνοντα από τον μέσο κοινωνικά οριζόμενο και προσδιοριζόμενο όρο, αφορμής δοθείσης από το έγκλημα των Ιωαννίνων,  γιατί και η εξαναγκαστική αυτοχειρία είναι έγκλημα εκ προμελέτης και από πρόθεση.

    Χιλιάδες ήταν όλοι αυτοί οι περιστασιακά ευαίσθητοι, που με απίστευτη ευκολία δίκασαν ,καταδίκασαν ,έχυσαν κροκοδείλια δάκρυα και αφού εκτονώθηκαν, επέστρεψαν στην υποκριτική τους καθημερινότητα, στα του οίκου τους, τα οποία οφείλουν να μένουν εντός αυτού και να μην κοινοποιούνται εν δήμω, γιατί πάντα για άλλους μιλάμε, πάντα για άλλους θέλουμε να μιλάμε.

  Ας στρέψουν λοιπόν όλοι αυτοί οι γονείς που διατυμπάνιζαν πως το παιδί που χάθηκε έγινε δικό τους παιδί, από σεβασμό και υποχρέωση στη μνήμη του, την προσοχή τους στα φυσικά τους τέκνα, στη δική τους εστία και ας κάνουν μια προσεκτική ,ενδελεχή εξέταση.

  Σημειωτέον ότι πολλοί γίνονται γονείς όχι από συνειδητή επιλογή, αλλά από κοινωνική επιβολή, έτσι  γιατί πρέπει να διαιωνιστεί το είδος, χωρίς να «εκπαιδεύονται» γι αυτό .

   Είναι τόσο σίγουροι ότι μέσα στη δική τους αγία οικογένεια  δεν εκκολάπτουν τη βία, η οποία έχει πολλαπλές μορφές (λεκτική ,ψυχολογική σωματική), με τις θεωρούμενες ως πιο ήπιες ή μη αντιληπτές να κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά;

  Έχουν καταφέρει να δώσουν στο παιδί τους υγιή πρότυπα με το προσωπικό τους παράδειγμα και στάση ζωής, έχουν μπορέσει να απαλλαγούν από το επεκτατικό σύνδρομο εξ αιτίας του οποίου βλέπουν το βλαστάρι τους ως προέκταση τους, ικανή να πραγματοποιήσει τα δικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα ή να συνεχίσει την οικογενειακή επαγγελματική παράδοση;

   Διαμόρφωσαν την εύπλαστη «tabula rasa-άγραφη πλάκα» παιδική ψυχή στα πρώτα κρίσιμα και καθοριστικά για τον υπόλοιπο βίο της χρόνια, με τα απαραίτητα στοιχεία-αγάπη ,αποδοχή ,επιβράβευση-που θα την κάνουν να νιώθει δυνατή, μοναδική και να είναι γεμάτη αυτοπεποίθηση και σιγουριά;

  Ιδιαίτερα οι μητέρες κατάφεραν να ανταποκριθούν  επάξια στο ρόλο τους, που είναι απόλυτα καθοριστικός και καταλυτικός, αφήνοντας το παιδί τους ελεύθερο να επιλέξει, χωρίς να του επιβάλλουν δρόμους και κοινωνικά πρότυπα που πρέπει να ακολουθήσει;

  Μπόρεσαν να στρέψουν την προσοχή του στην ομορφιά και την θωράκιση της ψυχής και όχι μόνο του σώματος, σε μια εποχή και μια κοινωνία που επικρατεί η δικτατορία της εικόνας, της βιτρίνας  και της επίδειξης;

   Πραγματοποίησαν με επιτυχία τον διαχωρισμό  αρσενικού-θηλυκού που έγκειται  στο ότι είμαστε ίσοι αλλά όχι ίδιοι, κατάφεραν να ξεφύγουν οι ίδιες από την παγίδα του άντρα του αφέντη, του σκληρού του ακόμη και βίαιου αν χρειαστεί ,στην οποία ακόμη πέφτουν  και εγκλωβίζουν και τα αρσενικά τους βλαστάρια, ενώ εκπαιδεύουν τα θηλυκά στην υποταγή ,στο ρόλο του κομπάρσου ή στην εκμετάλλευση της γυναικείας φύσης τους;

Έμαθαν στο παιδί τους  ότι πρέπει  να μιλάει, , να λέει όχι, να εκφράζει τα συναισθήματα του, να τα μοιράζεται, να λυγίζει από ευαισθησία και συναισθηματισμό και αυτό να το θεωρεί απολύτως φυσιολογικό και όχι υποτιμητικό  αλλά εποικοδομητικό και ενισχυτικό;

   Το βοήθησαν να αντιληφθεί  ότι ο καθένας μας  είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος ότι υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί ,με σωματότυπους όχι κατ-ανάγκη τέλειους, ότι επιδιώκουμε την πνευματική εξέλιξη και τελειότητα –αυτή μπορούμε να πετύχουμε τα υπόλοιπα είναι δώρα της φύσης και ότι το χρώμα ,οι ειδικές ανάγκες και δεξιότητες οι διαφορετικοί χαρακτήρες προτιμήσεις και προσανατολισμοί δεν διαχωρίζουν τους ανθρώπους ,αλλά οφείλουμε σεβασμό ,αποδοχή και κατανόηση σε όλους αυτούς, τους άλλους τους ιδιαίτερους;

  Εμείς οι ίδιοι και ιδιαίτερα οι μητέρες ,ούσες ανεπαρκείς και ακατάλληλες για το ρόλο μας, αφήνουμε συναισθηματικά κενά, κακοποιώντας λεκτικά, συναισθηματικά και πολλές φορές και σωματικά, δημιουργούμε είτε τους αυριανούς τραμπούκους  που θα αναζητήσουν στην ομάδα της βίας και της επιβολής την επιβεβαίωση που δεν έλαβαν, και την ικανοποίηση του αισθήματος του «ανήκειν»,που είναι τόσο ισχυρό στον άνθρωπο ,είτε άβουλα, παθητικά ανθρωπάκια, που θα σκύβουν το κεφάλι και θα υποτάσσονται και θα υποχωρούν ,είτε για να μην υποφέρουν ,ή ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα κερδίσουν την «ελαφριά» συμπάθεια των ισχυρών.

   Και η ζωή θα συνεχίζεται με επαναλαμβανόμενες παραστάσεις στις οποίες οι θύτες θα είναι συγχρόνως και θύματα και το σχολείο μόνο συμπληρωματικά και επικουρικά θα μπορεί να λειτουργήσει και μεις στρουθοκαμηλίζοντας θα ρίχνουμε τις ευθύνες στους αδρανείς άλλους, κρύβοντας τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, για να απαλύνουμε τις ένοχες συνειδήσεις μας και να μπορούμε να συνεχίζουμε την άχαρη και υποκριτική μας ζωή.-

                    ΔΥΝΑΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΝΑ

         ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ «ΑΝΤΡΕΣ»

                ΚΑΙ ΔΕΝ ΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ

         ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ «ΑΝΤΡΕΣ»

            ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ  ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.

Υστερόγραφο: Το άντρες  με την σημασία, συγγραφική αδεία, της ολοκληρωμένης προσωπικότητας- προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.