«Άνθρωπος» ετυμολογία: «άνω»+«θρώσκω» (παρακείμενος του «ορώ», δηλ. Βλέπω). Κοιτάω ψηλά. Έτσι είμαστε φτιαγμένο το ανθρώπινο είδος, να κοιτάζουμε ψηλά, να γίνουμε «καθ’εικόνα και καθ’ομοίωση» λένε οι γραφές.
Στη πραγματικότητα του σήμερα άλλοι είναι οι λόγοι που έχουμε τα μάτια μας εκεί και όχι μπροστά μας. Η περιέργεια πολλές φορές ή η ανάγκη ή η ελπίδα, στη δική μας περίπτωση. 15 μήνες κοιτούσαμε εκεί ψηλά για το θαύμα και τις τελευταίες 17 μέρες ακόμη πιο έντονα. Κάναμε λάθος.
Εκείνη ήξερε, πάντα ήξερε πως το θαύμα είναι μπροστά μας τις περισσότερες φορές και πως το μάτια πρέπει να κοιτούν μπροστά γιατί η καρδιά και μόνο μπορεί να αγναντεύει τα ουράνια, το βλέμμα της ψυχής της.
Έτσι έζησε, πάντα.
Σε 17 μέρες όταν όλοι οι γύρω της ‘’βλέπαμε’’ μόνο τον ουρανό ενώ εκείνη παρατηρούσε τη ζωή μπροστά της. Σε πρόσωπα καθημερινά, με δικά τους προβλήματα και εμπόδια, με δική τους ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Πόσο εύκολο είναι να σταθείς παρατηρητής στο διάδρομο ενός νοσοκομείου, με τόσο πόνο και αρρώστια γύρω σου, και να σκεφτείς, "δεν θέλω να ξανά πατήσω εδώ μέσα?", πόσο μάλλον όταν ο ίδιος είναι νοσηλευόμενος. Και σε ποιο σημείο του συνειρμού σου θα σκεφτείς την άλλη όψη του νομίσματος? Όχι πολύ εύκολα θαρρώ. Θέλει βαθιά ψυχή να δείς την καλοσύνη, τη συμπόνια και το νιάξιμο σε ξένους ανθρώπους, που κάνουν μονάχα τη δουλεία τους στη τελική, σωστά? Εκείνη ήξερε.
Εκείνη ξυπνούσε κάθε μέρα και ήξερε πως ποιος θα μπει πρώτος στο δωμάτιο της και ποιος ακολουθεί.
"Θα σηκωθώ τώρα γιατί θα έρθουν τα κορίτσια να καθαρίσουν, μην με δουν ξαπλωμένη!" και στο επόμενο λεπτό έβλεπες τις πρώτες βρονταχτές Καλημέρες, και άκουγες τα πρώτα χαμόγελα κάτω από την χειρουργική μάσκα. Γιατί έτσι ξεκινούσε η μέρα, με χαμόγελα που δεν κρύβονται κάτω από τη μάσκα και αληθινές ευχές που δεν χρειάζονται μάτια για να τις δείς.
"Τώρα θα μπει η νοσηλεία, τα κοριτσάκια μου" και στο επόμενο λεπτό άκουγες τα ροδάκια από το τραπέζι που μετέφεραν όλα τους τα απαραίτητα.
Σχεδόν ποτέ δεν ήμουν παρούσα στη νοσηλεία, μέσα στο δωμάτιο, ήμουν όμως απ έξω όταν έκλειναν την πόρτα και περίμενα εκεί μέχρι να να την ξανά ανοίξουν. Και άνοιγε η πόρτα και στην πρώτη χαραμάδα έβγαιναν και οι κουβέντες τους.
Συζητούσαν. Σαν να μην ήταν στη τόσο πιεστική δουλεία τους, σαν να μην ήταν βαριά άρρωστη εκείνη. ‘- Καλά τι συζητάτε κάθε φορά?’ -’Α! Αυτά είναι μυστικά δικά μας! Αλλά τις αγαπάω πολύ! ‘Όλα τα κορίτσια εδώ μόνο δίνουν, δίνουν, δίνουν,....και ευχαριστώ δεν ακούνε ποτέ! Αδελφή, έλα λίγο, αδελφή τον ορό, αδελφή το κρεβάτι, αδελφή!... Πάντα τρέχουν, έχεις δει εσύ καμία να περπατάει?...
"Σειρά έχουν οι γιατροί"....πάλι δεν ήμουν μπροστά για να μεταφέρω την εικόνα, αλλά τα λόγια της ήταν πάντα ξεκάθαρα αν τη ρωτούσες, τι σου είπαν οι γιατροί σήμερα?, θα σου απαντούσε: Κοριτσάκι μου αυτοί εδώ, μ ́αγαπάνε πάρα πολύ, όλοι τους, δεν με αφήνουν να φύγω μέχρι να ξανανιώσω 20αρα!’ Και μου έκλεινε το μάτι...
Και ήδη είχε φτάσει μεσημέρι, να το φαγητό... Να σου και οι βοηθοί θαλάμου...όλες μία και μια, μου έλεγε.
Αυτά έβλεπα εγώ και σκεφτόμουν, με τη δύναμη και τη καρδιά βλέπει έτσι τους ανθρώπους που έρχονται να της πάρουν αίμα, να της δώσουν φάρμακα ή τα όχι ευχάριστα νέα. Αλλά τόσο ήξερα εγώ και εκείνη είχε μάτια στη καρδιά. Οι τελευταίες 17 μέρες ένα μαρτύριο για μας και όλο το τμήμα της Παθολογικής το ζούσε με τον τρόπο τους μαζί μας.
Η Μαρία που λύγισε μαζί μου, αλλά κρατήθηκε.
Η Κατερίνα και η Κωνσταντίνα που ήρθαν όλες τις φορές.
Η Ρία και η Ελένη που βρήκα το ραβασάκι τους δίπλα στο κομοδίνο της.
Η Ράνια που άλλαξε τμήμα αλλά περνούσε πριν τη βάρδια της για να της θυμίζεις να χαμογελάει πάντα.
Η μικρή ‘τσούχτρα’ η Ζωήτσα που περνούσε πάντα απ το δωμάτιο της, και ας μην είχε εκεί δουλειά.
Η Αθηνά που μου εξηγούσε καθημερινά.
Οι γιατροί της, ο κύριος Πιττοκοπίτης, ο κύριος Καραϊσκος, η κυρία Καλοπίτα, η κυρία Κάππου και ο κύριος Σκαρμούτσος και φυσικά τον προϊστάμενο Παθολογικής κύριο Τριπόδη.
Το κείμενο αυτό αποτελεί μια μικρή ένδειξη των στιγμών που βιώσαμε στο 503 και αργότερα 501 δωμάτιο του τμήματος της Παθολογικής στη Λαμία. Σε μια πολύ άσχημη πραγματικότητα που όλοι γνωρίζαμε, εκείνη έβλεπε πάντα με την καρδιά τους ανθρώπους και αυτές οι γραμμές αποτελούν μια απο τις τελευταίες της επιθυμίες.
- "Γράψε! Να μάθει ο κόσμος τι δίνουν αυτοί οι άνθρωποι εδώ μέσα".
Και έδωσα το λόγο μου, και τώρα τον κρατάω.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ εκ μέρους της και εκ μέρους της οικογένειας της, κάθε νοσηλεύτρια, κάθε γιατρό κάθε τραπεζοκόμο και κάθε ένα προσωπικό καθαριότητας που έκαναν αυτές τις 17 μέρες να μην θυμίζουν συνεχώς το Γολγοθά. Που έδωσαν και όμορφες στιγμές.
Κοιτούσε με τα μάτια αλλά έβλεπε με την καρδιά, έβλεπε την Αγάπη, την Πίστη και την Ελπίδα, γιατί είχε τη Σοφία. Αυτά ακριβώς που αντιπροσώπευε σε όλη της τη ζωή.
Συγχωρέστε με αν ξεχνάω κάποιον, εκείνη σας ήξερε και σας θυμόταν όλους.
Ευχαριστώ για όλα. (Μ)
