Tα σκουλήκια λατρεύτηκαν από τον Τζένγκις Χαν, τους γιατρούς του αμερικανικού εμφυλίου και τώρα λατρεύονται από το σύστημα υγείας της Μεγάλης Βρετανίας.

Για κάποιο διεστραμμένο λόγο (μάλλον εξαιτίας του έρπειν), το όνομα ενός ‘ιατρικού θαύματος’ που υπάρχει από τις αρχές 20ου αιώνα χρησιμοποιείται πολύ λάθος.

Δεν λέμε σε κάποιον “είσαι σκουλήκι”, εννοώντας πως σώζει ζωές, σωστά;

Μόνο που αυτό μπορεί να κάνει, στην πράξη το σκουλήκι, το οποίο χρησιμοποιείται στο σύστημα υγείας της Μεγάλης Βρετανίας, για τον καθαρισμό των πληγών και τη ‘νίκη’ επί του υπερμικροβίου των νοσοκομείων.

Ας δούμε τι είχε να πει η εντομολόγος και ανώτερη επιμελήτρια στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Μεγάλη Βρετανία, Dr. Erica McAlister, στο BBC.

“Οι μύγες, όπως τα περισσότερα έντομα, περνούν φάση πλήρους μεταμόρφωσης -από όταν είναι αβγά έως την ενηλικίωση τους (γίνονται κάμπιες και μεταμορφώνονται σε νύμφες).

Στη μεταμόρφωση υπάρχει μια φάση που αναφέρεται ως ‘σκουλήκι’: είναι ένα στάδιο που το έντομο δεν έχει άκρα και το νόημα της ζωής του είναι να καταναλώνει όση περισσότερη τροφή μπορεί.

Το είδος calliphoridae και οι απόγονοι του, έρχονται σε επαφή με τους περισσότερους εξ ημών σε συνθήκες που δεν είναι ακριβώς ιδανικές. Δηλαδή, το αποσυντεθειμένο κρέας ή τη λεκάνη με την άμμο της γάτας σας.

Ορισμένα από αυτά τα είδη είναι το ακριβώς αντίθετο από επιζήμια. Έχουν περιγραφεί ως ιατρικά θαύματα.

Το να έχετε σκουλήκια να σέρνονται στις πληγές σας μπορεί να μην ακούγεται υπέροχο, αλλά η ιατρική χρήση των σκουληκιών είναι γνωστή ως θεραπεία καθαρισμού πληγών εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Ο θρύλος θέλει τον Τζένγκις Χαν να είχε μαζί του ένα κάρο γεμάτο σκουλήκια, κατά τις επιδρομές του στην Ασία, προς βοήθεια των τραυματισμένων στρατιωτών του.

Όταν κάποιος πληγωνόταν, γέμιζαν την πληγή με σκουλήκια που έτρωγαν τον νεκρό, αποσυντιθέμενο ιστό που περιβάλλει τις πληγές. Όχι τον ζωντανό ιστό.

Πιστεύεται ότι ο Μογγόλος στρατιωτικός ηγέτης γνώριζε ότι υπάρχουν σκουλήκια που όχι μόνο τρέφονται με τη νεκρωτική σάρκα, αλλά καθαρίζουν την πληγή που έχει.

Ιστορικά στοιχεία αναφέρουν πως την ίδια πρακτική ακολουθούσαν από την αρχαία φυλή Ngiyampaa της Νέας Νότιας Ουαλίας στην Αυστραλία, τους Μάγια της Κεντρικής Αμερικής και ανθρώπους των λόφων στο Βόρειο Μιανμάρ.

Η απομάκρυνση της σάρκας που ήταν μολυσμένη από σκουλήκια, ήταν παγκόσμιο φαινόμενο.

Παραδόξως όμως, δεν βρήκε περισσότερους υποστηρικτές. Κάτι που έγινε όταν ξέσπασε ένα άλλο πολεμικό έπος.

Ένας χειρουργός, ονόματι John Forney Zacharias, κατά τη διάρκεια μιας θητείας σε νοσοκομείο στο Danville στον αμερικανικό εμφύλιο, παρατήρησε τι μπορούν να κάνουν τα σκουλήκια.

Ήταν ο πρώτος που τα χρησιμοποίησε σκόπιμα για να αφαιρέσει σάπιο ιστό. Τα αποτελέσματα ήταν αρκετά καλά, με τους ασθενείς να δηλώνουν πως ένιωθαν αμέσως “εξαιρετική ικανοποίηση”.

Τα σκουλήκια καθάριζαν τις πληγές και από τα βακτήρια.

Ωστόσο, αυτή η πρακτική σύντομα σταμάτησε, χάρη σε άτομα όπως ο Robert Koch και ο Louis Pasteur που επισήμαναν, πολύ σωστά, για καλή υγιεινή.

Μετά, ο Alexander Fleming έδωσε στον κόσμο την πενικιλίνη και ένα χάπι έλυνε το πρόβλημα.

Τη δεκαετία του ‘80 τα μαγικά αντιβιοτικά έχασαν τον πόλεμο από τον ανθεκτικός στη μεθικιλλίνη Staphylococcus aureus (Methicillin Resistant Staphylococcus aureus, MRSA -MRSA).

Το υπερμικρόβιο του νοσοκομείου έκανε αναγκαία την ανακάλυψη ενός νέου όπλου.

Που τελικά, ήταν εκ των αρχαιότερων.

Έτσι τα σκουλήκια επέστρεψαν στη δράση.

Πέραν της αφαίρεσης του σάπιου ιστού, κατανάλωναν και τα δυσάρεστα βακτήρια (όπως το MRSA) και στη συνέχει κατέστρεφαν τα πάντα στα έντερα τους.

Η διαδικασία αυτή είναι σήμερα διαθέσιμη στο σύστημα υγείας της Μεγάλης Βρετανίας. Και για όσους δεν απολαμβάνουν την ιδέα να βλέπουν σκουλήκια να κάνουν ‘πάρτι’ στις πληγές τους, κυκλοφορούν σε συσκευασίες, στο μέγεθος που έχουν τα σακουλάκια για το τσάι".

Πηγή: BBC