Τοπίο εγκατάλειψης: Μπουλντόζες στη μέση του δρόμου, κόσμος πάει και έρχεται δίχως να γνωρίζει τι θα προκύψει αύριο. Παρά τα απεγνωσμένα μέτρα για να βρει μετρητά, η Ελλάδα κινδυνεύει να χρεοκοπήσει – όσο απουσιάζει από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων το κείμενο της συμφωνίας.

Οι New York Times έκαναν οδοιπορικό στις γειτονιές της Αθήνας και περιοχές της Στερεάς, με σκοπό να μιλήσουν με ανθρώπους του πολιτικού και του κοινωνικού φάσματος, έτσι ώστε να διαπιστώσουν ποια είναι η πραγματική κατάσταση που βιώνουν οι Έλληνες, καθώς το οικονομικό ρήγμα της χώρας μεγαλώνει.

Τα δεδομένα είναι πάνω γνωστά: στις 5 Ιουνίου η Ελλάδα έχει την υποχρέωση προς το ΔΝΤ, την οποία, σύμφωνα με υπουργούς της κυβέρνησης, ενδέχεται να μην καταφέρει να καλύψει και φυσικά μέσα στον μήνα ακολουθούν άλλες τρεις δόσεις προς το Ταμείο. «Σε αυτό το σημείο όλα θα έχουν τελειώσει», αναφέρει ανώτερος υπάλληλος του ΥΠΟΙΚ υπό τον όρο της ανωνυμίας.

Η κοινωνία της γενναιοδωρίας

Γράφει το άρθρο της αμερικανικής εφημερίδας:

«Σε μια κοινωνία που έχει ζήσει από τη γενναιοδωρία των κυβερνήσεων, εδώ και δεκαετίες, η κρίση ρευστότητας έχει ήδη είχε αντίκτυπο. Τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία και οι δήμοι αγωνίζονται για την παροχή βασικών υπηρεσιών, και υποχρηματοδοτούνται, ενώ η ασφάλεια της χώρας πλήττεται από την εισροή παράτυπων μεταναστών. Στην πραγματικότητα, λένε οι αναλυτές, η Ελλάδα λειτουργεί ήδη ως πτωχευμένο κράτους. Το κάλεσμα της κυβέρνησης προς όλους τους φορείς να προσφέρουν τα αποθεματικά τους ήταν εκτεταμένη και περιλάμβανε τους πάντες: προξενεία, δήμους, δημόσιους φορείς, πανεπιστήμια και νοσοκομεία. Την ίδια στιγμή οι υπάλληλοι για την ασφάλεια των συνόρων βρίσκονται υπό πίεση, καθώς νέα κύματα μεταναστών έρχονται από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή».

Αναφέρει, δε, πως από το 2010, οπότε και επιβλήθηκε το πρώτο μνημόνιο, η Ελλάδα αναγκάστηκε να προχωρήσει σε μειώσεις των δαπανών της (κοντά στα 28 δισεκατομμύρια ευρώ) – ποσό αρκετά μεγάλο για τα μέτρα της ελληνικής οικονομίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν το «μαχαίρι» μπήκε ακόμη πιο βαθιά. Έτσι «μια γενιά πολιτικών που είχαν γαλουχηθεί με τη λογική ότι οι κρατικές δαπάνες ήταν αναφαίρετο εθνικό δικαίωμα, τώρα νιώθουν την ενόχληση της νέας κατάστασης. Πολύ καλό μάθημα, όμως, ήταν αυτά τα χρόνια και για τους πολίτες που ήταν πρόθυμοι να ξεφύγουν από την παράδοση της χώρας στο ρουσφέτι και στις καλές διασυνδέσεις».

Όχι δωρεάν βόλτες

Δεν υπάρχουν δωρεάν βόλτες σε αυτή τη χώρα πια, είπε ο Κώστας Μπακογιάννης , 37 ετών , Περιφερειάρχης Κεντρικής Ελλάδος. «Τα παλιά κόμματα ποτέ δεν είπαν την αλήθεια στον κόσμο. Τώρα πρέπει να ζήσουμε με αυτά που φτιάχνουμε και παράγουμε.»

Ο κύριος Μπακογιάννης ήταν στο μέσο μιας εβδομαδιαίας περιοδείας των 25 Δήμων που επιβλέπει. Έδωσε αυτό το μήνυμα στη Θήβα, μία πόλη 36.000 κατοίκων περίπου, 75 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αθήνας.

Αν και ο κύριος Μπακογιάννης εξελέγη ως ανεξάρτητος και είναι δηκτικός για τους Έλληνες πολιτικούς, παλιούς και νέους, είναι γόνος του δεξιού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Ο παππούς Κωνσταντίνος Μητσοτάκης , ήταν πρωθυπουργός και η μητέρα του Ντόρα, έχει υπάρξει ανώτερος υπουργός σε πολλές κυβερνήσεις, γράφουν οι New York Times.

Όπως συμβαίνει με πολλές μικρές πόλεις  εδώ  το ποσοστό ανεργίας είναι υψηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο του 25%. Και ενώ τα σκουπίδια μαζεύονται, οι περικοπές 50% του προϋπολογισμού, αφήνουν πολύ μικρά περιθώρια για οτιδήποτε άλλο.

Εδώ και ένα χρόνο , η Θήβα προσπαθεί να ολοκληρώσει ένα έργο ανακαίνισης του κεντρικού δρόμου της πόλης 2 εκ. ευρώ. Αλλά επειδή η κατασκευαστική εταιρεία δεν έχει πληρωθεί εδώ και πάνω από ένα μήνα, η δουλειά έχει σταματήσει.

Μια εγκαταλελειμμένη μπουλντόζα που μαζεύει σκόνη στα χαλάσματα του δρόμου υποδηλώνει ότι το έργο δεν θα ολοκληρωθεί σύντομα.

Αυτό που κάνει αυτή τη διακοπή του έργου ανησυχητική για τον κύριο Μπακογιάννη είναι ότι η ανακαίνιση του δρόμου είναι ένα από τα πολλά έργα υποδομών στην Ελλάδα που στηρίζονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

89% του προϋπολογισμού 6,5 δις ευρώ χρηματοδοτείται κυρίως από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που σημαίνει ότι η κυβέρνηση αποπληρώνεται  σύντομα μετά τη δαπάνη.

Μέσα στις χειρότερες μέρες λιτότητας , αυτές οι επενδύσεις - αυτοκινητόδρομοι, γέφυρες, και λιμάνια για παράδειγμα- συνεχίζονταν αφού η κυβέρνηση πάντα ήξερε ότι θα πληρωνόταν μέσα σε εβδομάδες, εξηγεί ο κύριος  Μπακογιάννης.

Από τις 30 Απριλίου, λέει, η κρίση ρευστότητας στην Αθήνα έχει αναγκάσει την κυβέρνηση να σταματήσει τις πληρωμές και σε αυτές τις πρωτοβουλίες, η  πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό από όσο θυμάται.

"Αυτά τα έργα είναι η σωτηρία μας", είπε ο κύριος Μπακογιάννης, ο οποίος είδε τον προϋπολογισμό των υποδομών να περικόπτεται σε 12 εκ. ευρώ από 65 εκ. ευρώ στα τελευταία 4 χρόνια. "Δεν έχει να κάνει με κεϋνσιανή πολιτική πια- έχει να κάνει με το να βρεις αρκετά χρήματα να επισκευάσεις έναν απλό δρόμο".

Τίποτα δεδομένο

Μέσα σε όλα αυτά, η ασφάλεια των πόλεων δεν είναι πλέον τόσο προφανής. Το ίδιο συμβαίνει με τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ο προϋπολογισμός έχει μειωθεί σε 10 εκατομμύρια από 40 εκατομμύρια ευρώ που ήταν πριν από την κρίση. Όσο για τα νοσοκομεία, αν και οι ασθενείς έχουν διπλασιαστεί, τα μπάτζετ έχουν μειωθεί στο ελάχιστο δυνατό.

Στο νοσοκομείο Ελπίς

Ο Θεόδωρος Γιάνναρος, επικεφαλής του νοσοκομείου «Ελπίς», σημειώνει πως ο μισθός του έχει πέσει στα 1200 ευρώ από 7.400 ευρώ. Ο ετήσιος προϋπολογισμός του νοσοκομείου έχει πέσει στα έξι εκατομμύρια ευρώ από 20 εκατομμύρια που ήταν πριν από λίγα χρόνια, ενώ έχει μειωθεί και ο αριθμός των γιατρών (200 από 250).

Όπως συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, όλοι λειτουργούν με λιγότερα. Το νοσοκομείο ανακυκλώνει τα πάντα και χρησιμοποιεί κυρίως γεννόσημα φάρμακα.

«Έχουμε μάθει ότι μπορούμε να ζήσουμε με πολλά χρήματα . Ίσως η κρίση μας κάνει καλύτερους ανθρώπους - αλλά αυτοί οι καλύτεροι άνθρωποι θα πεθάνουν αν συνεχιστεί η κρίση», αναφέρει χαρακτηριστικά. Μάλιστα, ο ίδιος, έπαθε καρδιακή προσβολή από το συνεχές άγχος της δουλειάς. Ο Δρ. Τζάντζαρος λέει πως ένας εξασθενημένος χειρουργός είναι επικίνδυνος για τους ασθενείς, αλλά δυστυχώς τα πράγματα είναι επιτακτικά και οι συνθήκες όχι οι καλύτερες.