Γιατί ανεβαίνουμε στα βουνά (του Στέφανου Σταμέλλου)

Άνθρωποι με το πάθος του ψηλού βουνού, που το ζουν με τον ίδιο αφιλόκερδο τρόπο που οι άλλοι ζουν το πάθος των ιδεών.

Γεννήθηκα στα βουνά, στη σκιά του Βελουχιού και των νοτιοανατολικών Αγράφων. Από παιδί έτρεχα στις ανηφόρες, πρώτα για το σχολείο και αργότερα για να καταλάβω τον κόσμο. Το βουνό δεν ήταν ποτέ φόντο· ήταν τρόπος ζωής.

Αν με ρωτήσετε γιατί ανεβαίνω σήμερα, δεν υπάρχει μία απάντηση. Ανεβαίνω για το αίσθημα της ελευθερίας. Για την ομορφιά της φύσης. Για τη δυσκολία, το καρδιοχτύπι, το λαχάνιασμα, τα όρια του σώματος. Για να ξεφύγω από τη μονοτονία της καθημερινότητας. Για να ανακαλύπτω καινούργια μονοπάτια, να βλέπω τη θάλασσα από ψηλά, το ποτάμι, τη λίμνη, τα λουλούδια. Καλά… δεν είναι όλη η αλήθεια. Υπάρχουν κι άλλα.

Ανεβαίνω και για να ξέρω ότι είμαι ακόμα ζωντανός. Για το «αμέσως μετά». Για την ίδια τη ζωή.

Στο βουνό συχνά «χάνεσαι». Όχι όπως νομίζουν οι άλλοι. Χάνεις την επαφή με την καθημερινή πραγματικότητα και γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Αυτό επιδιώκουμε οι ορειβάτες. Μια εκτόνωση, μια διαφυγή, μια επιστροφή. Κάποια στιγμή λες: να μπορούσα να γίνω ένα λουλούδι, ένα από αυτά τα μοβ ή τα κίτρινα. Και δεν είναι υπερβολή. Γιατί η ζωή, τελικά, μια άνοιξη είναι. Άντε κι ένα καλοκαίρι.

Το βουνό δεν είναι για κατάκτηση. Είναι για σχέση. Για να ιδρώσεις, να ανανεώσεις τον δεσμό σου με τη φύση, να αγγίξεις τα όριά σου και –αν μπορείς– να τα ξεπεράσεις λίγο. Για τον καθαρό αέρα, τη σιωπή, τη λιτή συντροφιά.

Η ορειβασία δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας· είναι απόδραση από αυτήν. Δεν ανακαλύπτουμε κάτι καινούργιο· θυμόμαστε κάτι που είχαμε ξεχάσει.

Και όπως είπε ο Μάλορι για το Έβερεστ, ανεβαίνουμε επειδή υπάρχει.
Ίσως γιατί το βουνό καταφέρνει, έστω για μια πολύτιμη στιγμή, να μας υψώσει πάνω από τη συνηθισμένη ζωή και να μας θυμίσει ποιοι είμαστε.

Στέφανος Σταμέλλος

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Ο Δημόσιος Υπάλληλος του Αύριο (της Ιωάννας Μπερτσιμά)