Κάθε απόγευμα στην Διονυσίου Αεροπαγίτου, ξεχωρίζει από μακριά μια εύθραυστη φιγούρα μέσα σε μια τουτού με φωτεινό ροζ να στροβιλίζεται, να ισορροπεί επιδέξια πάνω σε δύο πουέντ και να υποκλίνεται μπροστά σε δεκάδες τουρίστες και περαστικούς που σταματούν για να τη θαυμάσουν.

Το όνομά της είναι Ιουλία Σκιαδά, τη φωνάζουν Γιούλα, είναι 23 χρονών και έδωσε μια απολαυστική συνέντευξη στη δημοσιογράφο Κατερίνα Καμπόσου για την Athens Voice. Οι φωτογραφίες είναι του Βασίλη Ζαλπαρίνη. 

«Χορεύω για 40 περίπου λεπτά κάθε φόρα, καθημερινές και Σαββατοκύριακα. Παρκάρω εδώ κοντά, ντύνομαι στο αμάξι κι όταν έρχομαι κάνω το ζέσταμά μου, ετοιμάζω τα πόδια μου, φοράω τις πουέντ, μαρκάρω τον χώρο μου, στήνω το ηχείο και ξεκινώ να κάνω χορογραφίες από διάφορα μπαλέτα. Λόγω των πουέντ δεν είναι εύκολο να χορεύω οπουδήποτε θέλω.

Επέλεξα τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου  καθώς το δάπεδο είναι λίγο πιο κατάλληλο από τα υπόλοιπα σημεία κι έχω θέα την Ακρόπολη και το Ηρώδειο που με εμπνέουν να χορεύω. Όπως με είχε εμπνεύσει ο Καρυοθραύστης όταν ήμουν τριών κι έτσι άρχισαν όλα: Ήταν μεσημέρι, έπαιζα με τις κούκλες μου και το παρακολουθούσα στην τηλεόραση. Με εντυπωσίασαν τα άλματα των χορευτών και τότε πήγα στους γονείς μου και τους ανακοίνωσα ότι θέλω να μάθω κι εγώ».

Η μπαλαρίνα της Αρεοπαγίτου ξεκίνησε τον χορό όταν είδε στα τρί της τομ καρυοθραύστη στην τηλεόραση σε μια σχολή της γειτονιάς της. Μετά από εντατική εξάσκηση χρόνων, στα 17 της έφυγε στη Ρωσία για να το εξελίξει. Σήμερα είναι μέλος του θεάτρου «Kasatkina & Vasilŏv Moscow classical ballet» και της ομάδας «Corona Russian Ballet».

Πώς προέκυψε και η ιδέα του μπαλέτου στον δρόμο

«Στο πλαίσιο κάποιων εκδηλώσεων του δήμου Μόσχας χορεύαμε με το μπαλέτο στον δρόμο και το φαντάστηκα να το κάνω στην Ελλάδα. Όταν έκλεισε η σεζόν για καλοκαίρι στο θέατρο και επέστρεψα στην Αθήνα με άδεια, σκέφτηκα πως πρέπει να κάνω κάτι που θα με βοηθήσει να μη βγω από τη θεατρική μου φόρμα και παράλληλα να μην επιβαρύνω τους γονείς μου οικονομικά – καθώς οι καλλιτέχνες του δρόμου συχνά βγάζουν ένα καλό μεροκάματο.

Οι περαστικοί σταματούσαν με χαμόγελο και με παρακολουθούσαν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια χορεύτρια από την Ιταλία που με πλησίασε και μου είπε ότι είχε εκπλαγεί επειδή δεν είχε δει κάτι τέτοιο ξανά και συνειδητοποίησε ότι όταν υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος.

Τη στιγμή που χορεύω ακούω οτιδήποτε λέει ο κόσμος μια και τους έχω μπροστά μου, αλλά εκείνη την ώρα προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε αυτό που κάνω και στο σώμα μου, με προσοχή στο που θα πατήσω για να μη σκοντάψω πουθενά και χτυπήσω. Όταν τελειώνουν οι χορογραφίες με πλησιάζουν, μου λένε ότι έχω μεγάλο θάρρος που χορεύω στον δρόμο, πως χαρίζω ωραίες στιγμές στους περαστικούς και φυσικά βγάζουμε πολλές φωτογραφίες».

Πλέον η Γιούλια έχει δημιουργήσει το δικό της μικρό αλλά πιστό κοινό που την απολαμβάνει τακτικά σε αυτές τις δημόσιες παραστάσεις.