Για την εμπειρία του από το “Dream Show” στο οποίο συμμετείχε σε ηλικία 23 ετών, καθώς και για την στιγμή που κατάλαβε ότι βρισκόταν σε ένα σκληρό ριάλιτι μίλησε, μεταξύ άλλων, ο Ανδρέας Γεωργίου στη συνέντευξη που έδωσε στον Θεοχάρη Ιωαννίδη. Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός μίλησε στην τελευταία εκπομπή για τη φετινή σεζόν του “Night Out” αναφέρθηκε και στο πώς ένιωσε όταν βγήκε δημοσίως και τοποθετήθηκε για το AIDS.

«Ήταν ένα ονειρικό σόου για εμένα το «Dream Show», ήμουν μικρός, 23, έψαχνα για καιρό την πόρτα στην Ελλάδα, ήθελα πάρα πολύ να μπω σ’ αυτό τον χώρο. Σ’ αυτό το σόου υπήρχαν άνθρωποι πολύ αξιόλογοι πίσω από τις κάμερες, όμως εγώ όταν μπήκα στο “Dream Show” δεν ήξερα τι σημαίνει ριάλιτι, γιατί ήταν ένα ριάλιτι στην ουσία, όμως μπαίνοντας είχα πλήρη άγνοια κινδύνου. Στην ουσία έκανα μια επιλογή που μπορεί να μην ήταν η πιο σωστή αλλά δεν θα την άλλαζα και αν πήγαινα πίσω θα το ξανάκανα» είπε αρχικά ο Ανδρέας Γεωργίου.

Ενώ ερωτηθείς για το πότε ανακάλυψε ότι μπορεί να είχε σκληρό ριάλιτι το “Dream Show”, απάντησε πως: «Το ανακάλυψα σε ένα live που είχε βγει όλη αυτή η προσωπική ιστορία που με είχε πληγώσει πάρα πολύ, δεν ξέρω τώρα αν πρέπει την κατάσταση αυτή να την συζητήσω σε λεπτομέρεια. Τότε είχα μιλήσει μέσα στο σπίτι με τον κ. Μικρούτσικο. Αλλά εγώ δεν ήξερα ότι όλο αυτό θα ήταν μια τύπου συνέντευξη που θα έπαιζε στα μεσημεριανά και θα είχε τόση μεγάλη έκθεση στον κόσμο και ξαφνικά, στο live της Κυριακής, βγαίνει ο πατέρας μου φάντης μπαστούνης μπροστά μου γιατί είχε γίνει μεγάλος ντόρος τότε με αυτή την ιστορία».

«Όμως, θα πω σου πάλι, από όλη αυτή την ιστορία κράτησα το θετικό. Που ποιο ήταν; Ότι βγήκα και μίλησα για το AIDS και κάπως απενοχοποιήθηκε όλο αυτό και νιώθω ότι καλώς έγινε έτσι. Δεν το επιδίωξα σε καμία περίπτωση. Βγαίνοντας από το παιχνίδι, όταν γύρισα στην Κύπρο, σταματούσαν στο δρόμο τα αυτοκίνητα για να μου μιλήσουν. Ήταν ένα πράγμα που το βίωσα στο φουλ, όλη αυτή την απήχηση που είχε αυτό το πράγμα στον κόσμο. Μετά από αυτό κιόλας, μιλώντας για την προσωπική αυτή ιστορία, όταν είδα ότι ο κόσμος όχι μόνο δεν απομακρύνθηκε αλλά με αγκάλιασε, ένιωσα όμορφα» συμπλήρωσε.

Καταλήγοντας ανέφερε ότι: «Αυτό που με στεναχώρησε όμως ήταν ότι μίλησα για την οικογένεια μου και αυτομάτως μίλησα για τα αδέλφια μου, για τον πατέρα μου, για την μητέρα μου, για την γιαγιά μου. Αφορούσε δηλαδή όλους αυτό το πράγμα και δεν είχα συνεννοηθεί εγώ με αυτούς τους πολύ δικούς μου ανθρώπους για το εάν είναι ΟΚ. Οπότε είχα μια αγωνία πως είναι για τους υπόλοιπους, τους είχα όμως και πάλι δίπλα μου και γύρισε όλο σε θετικό».