Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης.
Η προεκλογική περίοδος στη χώρα μας θα μπορούσε να αποτελέσει μια θαυμάσια ευκαιρία ειλικρινούς και δημιουργικού πολιτικού διαλόγου και ταυτόχρονα να γίνει η αφετηρία υλοποίησης των προσδοκιών τού Έλληνα πολίτη. Αντί αυτού όμως, οι πολιτικοί αντίπαλοι είθισται να μιλούν με όρους αυτοαναφορικότητας προκειμένου να υπερτονιστεί ο δογματικός χαρακτήρας τής κομματικής ιδεολογίας ώστε να συσπειρωθεί γύρω από αυτήν η κρίσιμη εκλογική μάζα που θα φέρει τη νίκη. Την ίδια στιγμή, ο μηδενισμός και η ακύρωση οποιουδήποτε επιχειρήματος δεν είναι εκπορευόμενο από τα βαθιά κομματικά τους επιτελεία, επιφέρει την a priori άρνηση ουσιαστικού και εποικοδομητικού διαλόγου, με το ψευδεπίγραφο μάλιστα επιχείρημα ότι η διαφορά στην πρεσβευόμενη ιδεολογία με τους αντιπάλους είναι χαώδης. Φανερώνει άραγε ο πολιτικός αυτός στρουθοκαμηλισμός, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, άγνοια των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα ή μήπως πρόκειται απλώς για ουσιώδη αδυναμία αντιμετώπισής τους;
Σχεδόν ένα μήνα πριν διαλυθεί επισήμως η Βουλή των Ελλήνων ώστε να προκηρυχθούν οι επερχόμενες εκλογές της 21ης Μαΐου, τα κόμματα έχουν ήδη προεξοφλήσει το αποτέλεσμά τους, παρακάμπτοντας εν τοις πράγμασι την ίδια τη βούληση του ελληνικού λαού! Έχει προαναγγελθεί από την πλειοψηφία τού πολιτικού προσωπικού τής χώρας, και μάλιστα δίχως ίχνος αιδούς, ότι οι εκλογές δεν θα τελεσφορήσουν, ότι δεν θα οδηγήσουν στο σχηματισμό κυβέρνησης και ότι θα χρειαστεί επανάληψή τους εν μέσω θέρους! Η παραδοχή των κομμάτων ότι δεν μπορούν να επιτύχουν αυτοδυναμία, πριν ακόμα προκηρυχθούν οι εκλογές, φανερώνει είτε την πολιτική τους αδυναμία είτε την έλλειψη ικανότητας να καταρτίσουν ένα πειστικό, ρεαλιστικό κι εφαρμόσιμο πρόγραμμα το οποίο θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από την πλειοψηφία των πολιτών. Ή και τα δύο! Το βέβαιο είναι ότι αυτή τη προαναγγελθείσα αποτυχία θα δημιουργήσει αυτομάτως κλυδωνισμούς στην ευαίσθητη και πολύπαθη οικονομία της χώρας, με τις, πιθανόν εφιαλτικές, συνέπειές της να γίνονται ορατές τον ερχόμενο χειμώνα που τόσο οι οικονομικές όσο και οι ενεργειακές απαιτήσεις θα είναι αυξημένες.
Από το ξεκίνημά της, η παρατεταμένη αυτή προεκλογική περίοδος έχει προδικάσει το γεγονός ότι για ακόμα μία φορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν θα τον παίξουν οι πολιτικοί αλλά οι επικοινωνιολόγοι. Η αποδοτική λειτουργία του κράτους, της οικονομίας, της παιδείας, η διαχείριση της ενέργειας, της κοινωνικής πρόνοιας, της υγείας, του πληγωμένου εσχάτως πολιτισμού αλλά και η διασφάλιση της σωστής λειτουργίας των υποδομών και των θεσμών της χώρας και η αξιοκρατική λειτουργία της κρατικής μηχανής δεν θα αποτελέσουν, όπως θα έπρεπε, την ουσία τού πολιτικού διαλόγου παρά θα μεταμορφωθούν σε συνθηματολογία στοχεύουσα στο θυμικό των ψηφοφόρων και θα επενδυθούν με την χιλιοφθαρμένη πια τεχνική της προσωποκεντρικής ρητορικής του -πάντοτε(!)- χαρισματικού ηγέτη, ώστε να αποκτήσουν νομιμοποίηση μα και σημείο αναφοράς. Η προσωπολαγνεία άλλωστε στην Ελλάδα δεν έχει εξαλειφθεί παρά το γεγονός ότι διανύουμε τον εικοστό πρώτο αιώνα ενώ η κοινωνική απαίτηση για πραγματική λογοδοσία στο τέλος κάθε κυβερνητικής θητείας εξακολουθεί να παραμένει αναιμική κι ασθμαίνουσα, θύμα πάντοτε των νεότευκτων, κάθε φορά, (ψευτο)διλημμάτων που οι επικοινωνιολόγοι, κάνοντας σωστά τη δουλειά τους, εφευρίσκουν!
Το κράτος είναι το κόμμα! Δυστυχώς, αυτή η πεποίθηση είναι ακόμα κυρίαρχη στις μέρες μας. Γι’ αυτό μάλλον και η παραδοχή αποτυχίας σχηματισμού κυβέρνησης πριν ακόμα προκηρυχθούν οι εκλογές, αποτελεί τη στόχευση της πολιτικής ρητορικής στη συνείδηση των πολιτών. Με άλλα λόγια, η αστοχία είναι ο στόχος! Διότι το κράτος εκλαμβάνεται ως μετεκλογικό λάφυρο κι αν αυτό δεν διαφαίνεται ως πιθανότητα στον πολιτικό ορίζοντα, τα κόμματα δεν διστάζουν να το θυσιάσουν υποβάλλοντας τους πολίτες σε περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Όμως, αν οι πολίτες επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη λόγω της επικράτησης των ασυνείδητων αγκυλώσεων και των παθογενειών που εδώ και χρόνια τους έχουν πολιτικά επιβληθεί, τότε η χειραγώγηση θα είναι αναπόφευκτη. Η ευθύνη όμως για τη χειραγώγηση δεν βαραίνει τους πολιτικούς, βαραίνει τους πολίτες.
