Μήνες τώρα παρακολουθούμε στους δέκτες της tv τις κραυγαλέες εκδηλώσεις των ανατολικών γειτόνων μας, που ηδονίζονται με μακροβούτια στα νερά της “γαλάζιας πατρίδας”, όπως βάφτισε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο ο μεγάλος ανάδοχος (νονός) Ταγίπ Ερντογάν, ο σύγχρονος σουλτάνος της Τουρκίας και αυτο-ανακηρυγμένος “ πάτρων” του νεκραναστημένου στη χώρα του Ισλάμ.
Είναι ένας σουλτάνος γραφικός, πρωτεϊκός, συνήθως κυνικός και υπερφίαλος. Είναι αδηφάγος, τρεφόμενος με φαντασιώσεις και ρουφώντας ακατάπαυστα ονειρικές ψευδαισθήσεις. Η μεγαλομανία του τον οδήγησε στη δομή μυθικού μελάθρου, πολυδαίδαλου, όπου στεγάζει το μεγαλοϊδεατισμό του χρωματισμένο με το μαξιμαλιστικό ιματισμό του, κόκκινου εθνικού χρώματος, από το αίμα ολοκαυτωμάτων: χιλιάδων Ποντίων, Αρμενίων, Συρίων, Ιρακινών,Κουρδων κλπ. Είναι πηγή έμπνευσης και κίνητρο για νέες καταστροφές και πρόκληση συμφορών. Τη ροπή του αυτή την αποκαλύπτει πολλάκις με εξωστρεφή διάθεση ή εσκεμμένη πρόθεση για ανάδειξη της ευτολμίας του και την εκδήλωση απαξίωσης των αντιπάλων του. Τον κύκλο της υποκριτικής και ιταμής ψυχοσύνθεσής του συμπληρώνουν χαρακτηριστικά ισοπέδωσης των πολιτιστικών αξιών των αντιπάλων χωρών. Ο άνθρωπος αυτός, ηγέτης μιας χώρας, που βγήκε από τη μακρόχρονη ιστορική αφάνεια, προσπαθεί να δώσει μια άλλη διάσταση, μια διαφορετική οντότητα στη χώρα του, στα πρότυπα της παλαιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας, με αρχική εκκίνηση την αύξηση του πληθυσμού, ένα γνώρισμα δημογραφικής έκρηξης πάνω στη οποία στηρίζει τον κομπασμό του για μια μεγάλη κρατική δύναμη, η οποία δεν ορρωδεί προ ουδενός.
Αυτός ο ηγέτης ασχημονεί αδιάλειπτα, πρωταγωνιστεί στη γεωπολιτική σκηνή δίκην μονόπρακτου έργου, με ένα ποικιλώνυμο σε αδράνεια πολιτικό κοινό να δέχεται τις ειρωνικέ καυχήσεις του για την κρατική του υπεροχή και για το ρόλο του ως ρυθμιστή των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή. Στόχος του η κυριαρχία στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο, χρησιμοποιώντας γιαυτό ευέλικτη διπλωματία και εκμεταλλευόμενος τη διελκυστίνδα μεταξύ Ανατολής(Ρωσίας, Κίνας) και Δύσης ( ΗΠΑ, Ευρώπης) για τον πολιτικό του προσεταιρισμό, πράγμα που τον ωθεί, με συνέπεια την ανοχή εκατέρωθεν, στην εφαρμογή μιας πολυμέτωπης ένοπλης δράσης: στη Συρία, στην Αρμενία (Ναγκόρνο Καραμπάχ), στη Λιβύη- στην τελευταία εμμέσως με ένοπλη στήριξη, πολεμιστών και πολεμικού υλικού. Αγνοώντας διεθνείς κανόνες, θεσμοθετεί δικούς του για να επιβάλει τα επεκτατικά του σχέδια. Χρησιμοποιεί την υπεροπλία του, που γιγαντώθηκε την τελευταία 10ετία με μεγάλες δαπάνες, με ποσά δανεισμού από κάθε κατεύθυνση. Μεγάλη αγορά η χώρα του, έγινε τόπος οικονομικών συναλλαγών με Ευρώπη και Αμερική. Στο πλέγμα των οικονομικών ανταλλαγών η δημιουργία αμοιβαίων υποχρεώσεων μεταξύ Τουρκίας και οικονομικών της εταίρων, ήτοι των βασικότερων Ευρωπαϊκών χωρών(Γερμανίας,Ιταλίας,Ισπανίας) ήταν αναπόφευκτη.
Η χώρα μας (χώρα ανάδελφη) απελπιστικά μόνη, όπως πάντα,νιώθοντας την εχθρική αναπνοή της γείτονος χώρας, η οποία πασχίζει να σμικρύνει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, θεωρεί πως μεγάλη αυτή ποσοτικά έχει το δίκαιο με το μέρος της, συνεπώς είναι νόμιμο και ηθικό να μοιραστεί ισότιμα(καζάν-καζάν) το φυσικό πλούτο της αμφισβητούμενης από αυτή θαλάσσιας περιοχής, ήτοι της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, από πολιτική αβελτηρία επί χρόνια δεν έχει επικυρωθεί. Έτσι η Τουρκία παρανομεί ανελέητα διεκδικώντας αυτά που νομίμως, με ρήτρες διεθνούς δικαίου, ανήκουν σε Ελλάδα και Κύπρο. Οι“μικρές”αυτές χώρες ματαιοπονούν να ανθίστανται, κατεχόμενες από “μεγαλοϊδεατισμούς”και“μαξιμαλισμούς”! Είναι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί του Ερντογάν αυτοί. Κατ΄αυτόν, τα προνόμια είναι δικαίωμα των μεγάλων χωρών!
Αν Αμερική και Ρωσία-για την ώρα-παίζουν τα γεωπολιτικά τους παιγνίδια, η χώρα μας δεν μπορεί να δεχτεί ότι η μεγάλη πολιτική “οικογένεια”, η Ευρώπη,της οποίας είναι μέλος, ανέχεται τις προσβολές, τις πιέσεις και τα ανήθικα παιγνίδια της Άγκυρας. Και όμως, αυτό συμβαίνει μέχρι τώρα, γιατί οι κυριότεροι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας οφείλουν στην Τουρκία ή ωφελούνται από αυτή.Την εφοδιάζουν με βιομηχανικά προϊόντα, κυρίως όμως με πρώτες ύλες πολεμικής βιομηχανίας. Στο σημείο αυτό η πολιτική ηγεσία της χώρας διαμαρτύρεται έντονα και προβάλλει το λογικό αίτημα προς τις βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης να εφαρμόσουν εμπάργκο στην πώληση όπλων. Αν για κάτι τέτοιο δεν υπάρχει νόμιμη κάλυψη, μπορούν ντε φάκτο να πάψουν να την τροφοδοτούν, γιατί η Τουρκία θα τα χρησιμοποιήσει κατά της Ελλάδας. Αυτός είναι άλλωστε ο στόχος της: η εξουδετέρωση της ελληνικής αντίστασης!
Λοιπόν, οι εταίροι μας μάς πολεμούν με έμμεσο τρόπο; Συναινούν στην ήττα και την ατίμωση της χώρας μας; Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση; πού είναι οι αρχές και οι αξίες της οι διακηρυγμένες στο καταστατικό της ίδρυσής της; Σε τι συνίσταται το ευρωπαϊκό κεκτημένο; Οι δήθεν κυρώσεις που διατυμπανίζουν είναι “φούμαρα”, διακηρύξεις κενές περιεχομένου. Η Ευρώπη αυτή είναι απερίγραπτη. Τα κράτη μέλη δεν έχουν καμιά συνοχή, κανένα αίσθημα αλληλεγγύης. Συνολικά η Ευρώπη είναι “επιλήσμων” των διαχρονικών προσφορών της Ελλάδας.
Μετά τις ταλαιπωρίες των μνημονίων, των capital control, την απειλή του grexit, τώρα αρνούνται να επιβάλουν κυρώσεις σε μια χώρα που δε σέβεται την έννοια του δικαίου και της ηθικής τάξης, αντίθετα,εκβιάζει με εκατομμύρια μεταναστών, χρησιμοποιώντας τους για όπλο κρούσης κατά της Ευρώπης. Η χώρα μας παρ΄ό0λα αυτά αγωνίζεται για το συμφέρον συνολικά της Ευρώπης. Πονεμένη ιστορία αυτή για τον Ελληνισμό!
Αν τον προσεχή Μάρτη δεν επιβληθούν κυρώσεις υπό οποιαδήποτε μορφή για τις παρανομίες, τις εκτροπές και την αναταραχή που προκαλεί αυτός ο ταραξίας της περιοχής, άποψή μου είναι ότι αυτή η Ε.Ε θα είναι κατώτερη των περιστάσεων και των προσδοκιών, οπότε δε θα έχει λόγο ύπαρξης. Θα αναμείνουμε και την είσοδο στο γεωπολιτικό παιγνίδι της νέας πολιτικής διοίκησης των ΗΠΑ,υπό τον Μπάιντεν, ελπίζοντας να επιφέρει σοβαρές αλλαγές στις σχέσεις τους με την Τουρκία. Ήδη έκανε μια πρώτη κίνηση η απερχόμενη κυβέρνηση του Προέδρου Τράμπ, με κύριο εκφραστή τον Υπουργό των Εξωτερικών Πομπαίο, με στόχο τους ρωσικούς πυραύλους S-400, μια κίνηση που ενθαρρύνει τους Ευρωπαίους να σκεφθούν πιο αποφασιστικά το Μάρτη. Προσωπικά δεν είμαι πολύ αισιόδοξος, λαμβάνοντας υπόψη τις μέχρι τώρα εξελίξεις, αφού η διπλωματία γενικά διεξάγεται με βάση τους στόχους των “Μεγάλων”, οι οποίοι λόγω απρόβλεπτων γεγονότων, έχουν βραχυπρόθεσμο κύρος. Κυρίως όμως με βάση τη διαμόρφωση των συμφερόντων που προσδιορίζονται από κάθε λογής μεταβλητές, κυρίως τις συγκυριακές συμμαχίες που μεταλλάσσονται διαρκώς, ανάλογα με τα προβλήματα που αναφύονται συνεχώς στην εποχή μας, μια εποχή που τη χαρακτηρίζει η ρευστότητα στόχων, σκοπών, ιδεών, επειδή απουσιάζει μια σταθερή και αληθινή ιδεολογία,που να βρίσκεται μακριά και πέραν της κυρίαρχης ιδεολογίας του οικονομικού συμφέροντος που έχει μετατρέψει την ανθρώπινη οντότητα σε μια μονοσήμαντη έξωλογική ύπαρξη, περιβεβλημένη από ένα πλαίσιο άλυτων προβλημάτων και αναπάντητων ηθικών διλημμάτων. Το οικονομικό συμφέρον, λοιπόν, είναι αυτό που διαμορφώνει τη συγκυριακή στρατηγική των αντιπάλων, ενός συμφέροντος, που αποτελεί τη φενάκη των σύγχρονων κοινωνιών,γιατί συντελεί στην αποϊδεολογικοποίηση εννοιών, όπως ο ανθρωπισμός και κυρίως η πίστη στό ύψιστο ιδανικό, που συνίσταται στο ηθικό και θρησκευτικό συναίσθημα εκπορεύομενο από την αυτοσυνειδησία. Υπάρχει άραγε αυτή στη ζωή των σύγχρονων κρατικών ταγών του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου; αμφιβάλλω, γιατί αν υπήρχε θα ήταν αυτονόητο ή τουλάχιστον δυνατό ένα διακρατικό consensus, που είναι προϋπόθεση της ειρήνης και της ευδαιμονίας των κοινωνιών, σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο.
Αν επιχειρούσε κανείς να αξιολογήσει τα αποτελέσματα του Συνεδρίου των ηγετών των 27 ευρωπαϊκών κρατών, θα κατέληγε στο να χαρακτηρίσει το Συνέδριο αυτό ως μια διαδικασία “ήξεις-αφήξεις” ή αλλιώς ως ένα Ανώτατο Συμβούλιο αναποφάσιστων και εν συγχύσει ευρισκόμενων ετερογενών μελών του. Τελικά από ατολμία ή από οπορτουνισμό άφησαν την Τουρκία να ¨πέσει στα μαλακά”, να κομπάσει έτσι ότι αυτή έχει το δίκιο, παρότι κινείται και συλλογίζεται παρανοϊκά, διαστρεβλώνοντας τα πάντα, και αποφασίζοντας όπως τη βολεύει; “Η Ευρώπη δεν πρέπει να υποκύπτει στις πιέσεις της Ελλάδας..”, είναι το απόσταγμα της υποκρισίας του Τούρκου ηγεμόνα.
Ο ερχόμενος Μάρτης του 21 θα δείξει το ξεκαθάρισμα των προθέσεων των εμπλεκομένων σ’αυτό το φαύλο κύκλο της σύγχυσης και του γενικού αποπροσανατολισμού.
Γιάννης Γουργιώτης
13-12-20
