«Βρέθηκα πρόσφατα στο ακροατήριο του μονομελούς πλημμελειοδικείου Λαμίας προκειμένου να παρακολουθήσω συγκεκριμένη δίκη και αξίζει, θεωρώ, να σας μεταφέρω περιστατικό το οποίο συνέβη κατά τη διάρκεια της δίκης, που ομολογουμένως εάν αποτελούσε προϊόν αφήγησης σε εμένα από τρίτο, δύσκολα θα πίστευα ότι συνέβη.

Όταν έφθασε η σειρά της εκδίκασης της υπόθεσης αρ. …. , γύρω στις 11:00 π.μ. και ενώ εξετάζονταν ο πρώτος μάρτυρας και με την ιδιότητα της πολιτικής αγωγής, σε διαφωνία του συνηγόρου υπεράσπισης με την πρόεδρο της έδρας, σχετικά με το αν αυτός (ο συνήγορος) θα λέει αυτά που λέει η κα πρόεδρος ή αυτά που θέλει ο ίδιος να πει, η πρόεδρος απαντά εκνευρισμένη: «Α! έτσι; Τότε διάλειμμα μισής ώρας.»

Εκεί με έκπληξη διαπιστώνω ότι , το διάλειμμα αφορούσε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ την εκδικαζόμενη υπόθεση και η έδρα προχώρησε αμέσως στην επόμενη, ενώ οι σχετιζόμενοι με τη διακοπείσα υπόθεση αποχώρησαν προς το διάδρομο. Αφού στην αίθουσα συνεχίστηκε και εκδικάστηκε η επόμενη υπόθεση, η έδρα όρισε διάλειμμα, το οποίο διήρκησε ώρες, μιάς και η αίθουσα χρησιμοποιήθηκε και από διαφορετική σύνθεση έδρας για εκδίκαση άλλων υποθέσεων.

Σχετικά δε με τη διακοπείσα από την πρόεδρο υπόθεση, και αφού η εκδίκασή της διακόπηκε άλλες δύο φορές πέραν της αρχικής, έφθασε να διακοπεί τελικά στη μέση της διαδικασίας πριν προλάβουν η μεν εισαγγελέας να προτείνει και οι συνήγοροι να αγορεύσουν, λόγω ωραρίου της γραμματέως, αφού βέβαια έφθασε η ώρα 16:50.

Σε οποιονδήποτε νοήμονα, περισσότερο ή λιγότερο, πιστεύω παρακολούθησε τη συγκεκριμένη εξέλιξη θα δημιουργήθηκαν απορίες και συγκεκριμένα:

Έχει η πρόεδρος το δικαίωμα να διακόπτει μία δίκη, όχι πηγαίνοντας σε διάλειμμα, αλλά προχωρώντας αμέσως σε εκδίκαση άλλης, μόνο και μόνο επειδή εκνευρίστηκε; Αν όχι, ποιός προστατεύει τους ως εκ τούτου ταλαιπωρούμενους πολίτες από την αυθαιρεσία. Μπορεί η συμπεριφορά αυτή να χαρακτηρισθεί αλαζονική; Αποτελεί τιμωρία εν είδει καψονιού;

Υπάρχει άραγε, σχετικά, γενικότερα παγιωμένη η πεποίθηση της απόλυτης άκριτης εξουσίας της έδρας, χωρίς την ύπαρξη αντιπάλου δέους, και αν ναι, αυτή η πεποίθηση μήπως αντανακλά, πέραν της ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς προς το ακροατήριο και στις αποφάσεις; Και βέβαια, εδώ δεν έχουμε αμφισβήτηση απόφασης, υποκινούμενη πιθανόν από υποκειμενικά προσδοκώμενα και κρίσεις.

Η όλη δικάσιμη της ημέρας τελικά εξελίχθηκε να εκδώσει λίγες αποφάσεις και οι περισσότερες από αυτές ερήμην των κατηγορουμένων και των μαρτύρων, με αποτέλεσμα η ουσιαστική διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας συνολικά για ολόκληρο το πινάκιο να είναι της τάξης των δύο ωρών με τον υπόλοιπο χρόνο, να αναλώνεται σε αλλαγές της σύνθεσης με τα αντίστοιχα πήγαινε έλα, σε διαδικασία αναβολών και σε διαλλείματα. Αυτή είναι η παραγωγικότητα του κλάδου και αυτές οι αιτίες της καθομολογούμενης με καθυστέρηση απόδοσης δικαιοσύνης στην Ελλάδα; Καθυστέρηση που δεν παρατηρείται ωστόσο σε εκδίκαση υποθέσεων που αφορούν σε οικονομικές απολαβές από μισθούς και συντάξεις δικαστικών.

Ας μην ξεχνάμε ότι υποτίθεται πως η δικαιοσύνη ως θεσμός υπηρετεί τον πολίτη, μέσω της διαδικασίας απόδοσής της διά των οργάνων της και δεν πρέπει να δίνει την εντύπωση ότι επηρεάζεται από προσωπικές διαθέσεις, συμπεριφορές και αδυναμίες.

Υ.Γ. Εγώ τουλάχιστον, κατά τη διάρκεια του περιστατικού του εκνευρισμού της προέδρου, έπιασα τον εαυτό μου, να έχει παρασυρθεί και να νομίζει πως βρίσκεται στη σχολική αίθουσα των παιδικών μου χρόνων, με τη δασκάλα απέναντί μου να μου κουνά τον χάρακα, όχι αυτόν της γεωμετρίας αλλά τον άλλο, τον γνώριμο της παλάμης μου. Περίμενα καλύτερα δείγματα από κατά τεκμήριο, τουλάχιστον, με παιδεία λειτουργούς. »

Ένας αναγνώστης