Γράφει ο εκπαιδευτικός Βαγγέλης Θερμογιάννης.
«Αυτό που γινόταν πολλές φορές παλαιότερα, ήταν ότι υπήρχαν δύο ή τρία παιδιά στο τμήμα με ανάγκες για παράλληλη στήριξη και γινόταν έτσι η παροχή ώστε να υπήρχαν 2-3 εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής μαζί με το δάσκαλο, σύνολο τέσσερις! Αυτό δεν είναι σωστό ούτε για την εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά ούτε, γιατί σας λέω έχω ασχοληθεί πολύ με την Ειδική Αγωγή και με την αναπηρία, δεν είναι σωστό πέραν εξαιρέσεων, ούτε για το ίδιο το παιδί με την αναπηρία. Το παιδί με την αναπηρία χρειάζεται κάποιον να το βοηθάει εκπαιδευτικά, δε χρειάζεται κάποιον να γίνει η σκιά του για να το πω απλά».
Η συγκεκριμένη δήλωση της Υφυπουργού Παιδείας κας Δόμνας Μιχαηλίδου, η οποία αβασάνιστα αμφισβητεί τις επιστημονικές γνωματεύσεις των ειδικών επιτροπών, έρχεται να δικαιολογήσει την ανάλγητη στάση του Υπουργείου στους μαθητές που δικαιούνται να έχουν Παράλληλη Στήριξη.Η απόφαση του Υπουργείου έχει εξοργίσει γονείς αλλά και εκπαιδευτικούς καθόσον διαπιστώνουν τον οφθαλμοφανή εμπαιγμό εις βάρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η ίδια η κυβερνητική πολιτική ωθεί και αναγκάζει αρκετούς γονείς να επιβαρύνουν τον ήδη βεβαρυμμένο οικογενειακό τους προϋπολογισμό με επιπλέον έξοδα για την πρόσληψη ιδιωτών ειδικών βοηθών, προκειμένου να καλύψουν αυτήν την ιδιαίτερη μα και τόσο σημαντική συνάμα παιδαγωγική ανάγκη των παιδιών τους.
«Τα παιδιά μας δεν θα μπορέσουν να ακολουθήσουν και να παρακολουθήσουν την ύλη της τάξης σε καμία περίπτωση. Η έλλειψη παράλληλης στήριξης δύναται να προκαλέσει τραγικό πρόβλημα καταγραφής και κατανόησης έστω και στοιχειωδών σημειώσεων της ύλης και του ασκησεολογίου, ακόμη και του επόμενου μαθήματος», γράφουν χαρακτηριστικά στην επιστολή που απέστειλαν γονείς στον Υπουργό Παιδείας κ. Κυριάκο Πιερρακάκη. Και συνεχίζουν με εμφανή την αγανάκτησή τους: «Επιπροσθέτως, η ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση των παιδιών μας θα πληγεί ανεπανόρθωτα καθώς θα γίνουν κοινωνοί χλευαστικών, ντροπιαστικών και προσβλητικών σχολίων από τους συμμαθητές τους οι οποίοι δεν αντιμετωπίζουν κάποια μαθησιακή δυσκολία».
Το μείζον πρόβλημα με την παράλληλη στήριξη δεν είναι το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί μέσα σε μία τάξη ή ότι οι μαθητές δεν έχουν τον αναγκαίο και απαραίτητο χώρο εντός αυτής επειδή έχουν εξειδικευμένο εκπαιδευτικό προσωπικό «πάνω από το κεφάλι τους, σαν σκιά», όπως δήλωσε η Υφυπουργός Παιδείας. Το πρόβλημα είναι ότι η παρεχόμενη παράλληλη στήριξη των μαθητών που, όχι απλώς τη δικαιούνται αλλά την έχουν πραγματικά ανάγκη, δεν επαρκεί. Και δεν επαρκεί διότι το ίδιο το κράτος φαίνεται πως με διαδικασίες εντελώς απρόσωπες, μακριά από το σχολείο και χωρίς να εξειδικεύει τις περιπτώσεις, κρίνει λογικό ότι αρκεί ένας εκπαιδευτικός παράλληλης στήριξης να αναγκάζεται να καλύπτει δύο ή και τρία περιστατικά και την ίδια στιγμή μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, να πρέπει να καλύπτει κενά σε διαφορετικά σχολεία. Το αποτέλεσμα βεβαίως δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την αποσπασματικότητα στο προσφερόμενο εκπαιδευτικό του έργο και κυρίως η αδυναμία ανάπτυξης συνθηκών εμπιστοσύνης με το μαθητή που τόσο την έχει ανάγκη. Επιπλέον καθιστά μη λειτουργικό το αναγκαίο και χρήσιμο υποστηρικτικό πλαίσιο που παρέχει ο θεσμός της παράλληλης στήριξης και για τους εκπαιδευτικούς της γενικής αγωγής του τμήματος στο οποίο φοιτούν τα παιδιά αυτά και εν γένει και για τα υπόλοιπα παιδιά του τμήματος. Η παράλληλη στήριξη δηλαδή, με τον τρόπο με τον οποίο έχει αποφασιστεί να υλοποιείται, έχει εν τοις πράγμασι ήδη αποτύχει να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο υφίσταται.
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να επισημανθεί το γεγονός ότι η θεσμοθετημένη δωρεάν εκπαίδευση δεν είναι ούτε δωρεάν ούτε, έτσι όπως επιστημονικά τεκμαίρεται, εκπαίδευση. Οι μαθητές που χρήζουν παράλληλης στήριξης, αντί να δέχονται επιπλέον υπηρεσίες λογοθεραπείας, εργοθεραπείας, ψυχολογικής ή ψυχιατρικής υποστήριξης κλπ. θεσμικά και εντός των τειχών της σχολικής τους μονάδας, είναι αναγκασμένοι να ακολουθήσουν το δρόμο της απογευματινής υποστήριξης από ιδιώτες. Τίθεται λοιπόν εύλογα το ερώτημα: Ένας μαθητής προερχόμενος από μια οικογένεια χωρίς την δυνατότητα να ανταπεξέλθει σ’ αυτή τη διόλου ασήμαντη οικονομική επιβάρυνση, πώς θα μπορέσει να συναγωνιστεί τους συμμαθητές του επί ίσοις όροις; Κάποια παιδιά δηλαδή, εξαιτίας των ταξικών περιορισμών, δεν θα μπορέσουν ποτέ να φτάσουν στο ταβάνι των δυνατοτήτων τους. Αυτοδικαίως δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με ένα σχολείο που δεν δίνει τις ίδιες δυνατότητες σε όλο το μαθητικό του δυναμικό, καλλιεργώντας ταυτόχρονα το αίσθημα της αδικίας, της έλλειψης ισονομίας και παροχής ίσων δυνατοτήτων ανάπτυξης και κυρίως αδιαφορίας προς οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν συνάδει με την εικόνα του ‘άριστου’!
Το σχολείο υπάρχει πρωτίστως γιατί πρέπει να καλλιεργεί μέσα στη συνείδηση των αυριανών πολιτών του τόπου τις αξίες και τις αρχές του τόπου μας και της δημοκρατίας. Το πρώτο και καθοριστικό βήμα για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος είναι η κοινωνική ένταξη όλων των παιδιών, που μέσα στη σχολική τους μονάδα, μεταμορφώνονται σε μαθητές, σε μέλη δηλαδή μιας δυναμικά αναπτυσσόμενης και εξελισσόμενης μονάδας ενός Τμήματος και κατ’ επέκταση ενός Σχολείου. Οι μαθητές που αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες συνήθως, όπως προκύπτει από την εκπαιδευτική εμπειρία, αντιμετωπίζουν και δυσκολίες για την ομαλή κοινωνική τους ένταξη στο πλαίσιο του Τμήματος. Είναι δηλαδή κάτι παραπάνω από αυτονόητο ότι πέραν της εκπαιδευτικής υποστήριξης χρήζουν σημαντικής προσοχής στη διαχείριση των ψυχολογικών τους αναγκών μέσα από πλήρως εξειδικευμένα και απολύτως προσωποποιημένα προγράμματα. Αυτό σήμερα όχι απλώς δεν συμβαίνει, αλλά αντιθέτως, αντί να έχουμε όταν χρειάζεται δύο ή τρείς εκπαιδευτικούς ανά Τμήμα, έχουμε έναν εκπαιδευτικό παράλληλης στήριξης για δύο ή τρεις μαθητές σε διαφορετικά Τμήματα, ενίοτε δε, και σε διαφορετικά σχολεία! Πώς λοιπόν θα επιτευχθεί η πολυπόθητη κοινωνική ένταξη όταν ο μαθητής που πρέπει να στηρίζεται μαθησιακά δεν μπορεί να παρακολουθήσει τους συμμαθητές του στην εξελικτική εκπαιδευτική τους πορεία;
Η εκπαίδευση είναι εκ των πραγμάτων ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε κοινωνίας και κάθε ευνομούμενου κράτους. Δεν είναι δυνατόν ο δάσκαλος να σμιλέψει ψυχές, κατά την προτροπή του Παλαμά, με περικοπές και παραχωρήσεις στην ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου. Δεν μπορεί να στερείται κανένας πολίτης αυτού του τόπου αυτό που δικαιούται, δεν είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 21ου αιώνα να γίνονται περικοπές στο θεσμό της παράλληλης στήριξης. Ο υποχρηματοδοτούμενος θεσμός της εκπαίδευσης μοιραία θα δημιουργήσει πολίτες δύο ταχυτήτων και την κοινωνία του αύριο οικτρά υποβαθμισμένη. Το σχολείο δεν είναι πεδίο εφαρμογής επιχειρηματικής δραστηριότητας ούτε είναι επιτρεπτό η Ειδική Αγωγή να αλωθεί από συμφέροντα, που στο πλαίσιο της μεγιστοποίησης του οφέλους, μοιραία θα περικόψει το κόστος της ορθής επιστημονικά υλοποίησής της. Η εκπαίδευση είναι το ιερότερο πράγμα που δύναται το ελληνικό κράτος να προσφέρει στους πολίτες του. Με όλο το βάρος της Ιστορίας αυτού του τόπου να ακολουθεί τις πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων, αν μη τι άλλο, το κράτος οφείλει να προσφέρει την εκπαίδευση που αξίζει στους μαθητές του!
