Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης.
Το υστέρημα πολιτικής εμπειρίας του νέου Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανέστατο. Τούτο βεβαίως ουδόλως επέχει θέση μομφής, αποτελεί απλώς την επιβεβαίωση του γεγονότος ότι η εμπειρική αμεσότητα κατά την καθημερινή και χρόνια ενασχόληση με τα κοινά αποτελεί την αναγκαία και απαραίτητη προϋπόθεση για την απόκτηση πολιτικής γνώσης. Γνώσης, που όπως αποδεικνύεται από τις λεκτικές αστοχίες («κρατίδιο» αντί ψευδοκράτους κλπ.), ελλείπει από το νέο Πρόεδρο. Στην πολιτική άλλωστε, ουδείς δύναται να αγοράσει πλασματικά χρόνια υπηρεσίας, κατά το κοινώς πρακτέο στο πολύπαθο ασφαλιστικό μας σύστημα, όση οικονομική επάρκεια κι αν διαθέτει! Στην περίπτωση του νέου Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κι επειδή η κοινωνία έχει την τάση να καλλιεργεί ετικέτες προσδιοριστικές για την πολιτική προσωπικότητα των αιρετών της εκπροσώπων, γίνεται μεθοδική προσπάθεια ώστε το υστέρημα αυτό να καλυφθεί με επικοινωνιακές μεθόδους ή τεχνηέντως να υποβαθμιστεί ώστε η κοινή γνώμη να διαχωριστεί από την κοινή… λογική! Οι «εντυπώσεις» άλλωστε, δείχνουν ότι κυριαρχούν επί της πολιτικής ουσίας σ’ αυτή την, καινοφανή τω τρόπω για τα ελληνικά δεδομένα, έναρξη της πολιτικής καριέρας του αρχηγού εν λόγω κόμματος.
Η εικονοπλαστική αυτή προσπάθεια ενδεχομένως και να είναι ικανή να επιτύχει το στόχο της μέχρι ενός σημείου, είναι όμως πρακτικώς αδύνατον να μετουσιώσει τα πλασματικά σε πραγματικά. Τούτο όμως δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ από τη στιγμή που το κόμμα αυτό αποτελεί την Αξιωματική Αντιπολίτευση της χώρας, ως εκ τούτου φέρει τη σημαντική ευθύνη της διασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης, της προόδου και της συνέχειας του κράτους δια του ελέγχου που οφείλει να ασκεί στην κυβέρνηση. Διαφαίνεται από τις πολιτικές εξελίξεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διολισθαίνει προς το αντιπαραγωγικό μονοπάτι της εσωστρέφειας, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το θεσμικό του καθήκον. Σημειολογικά, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι ως πολιτικός σχηματισμός που γεννήθηκε και ανδρώθηκε μέσα από τη σύνθεση, ενίοτε δε και τη σύγκρουση, πολλών και ετερογενών πολιτικών απόψεων, δείχνει πια ότι βιώνει μια συγκλονιστική, για τον ίδιο, θεμελιακή μετεξέλιξη. Διαφορετικότητα και πολιτική πολυφωνία εντός των τειχών του, δαιμονοποιήθηκαν υπό τη νέα του ηγεσία και αποτελούν πλέον υλικό πειθαρχικής διερεύνησης, η οποία δε θα οδηγήσει μόνο στην απώλεια σημαντικών και ιστορικών στελεχών του, αλλά κυρίως, και τούτο είναι σημαντικότερο, στην κονιορτοποίηση και αποσύνθεση της ίδιας της ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Η υπαρκτική του συνέχεια, σύμφωνα με δημόσιες δηλώσεις υψηλόβαθμων στελεχών του, έχει τεθεί πια εν αμφιβόλω.
Μέσα σε αυτό το αβέβαιο κομματικό πλαίσιο, η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν ασκεί με την οφειλόμενη κριτική οξυδέρκεια τα αντιπολιτευτικά της καθήκοντα. Το στελεχιακό της δυναμικό δεν ασχολείται με την παραγωγή πολιτικού έργου αλλά ως επί το πλείστο με την πολιτική του αυτοσυντήρηση στη βάση των νέων δεδομένων που εισήχθησαν στο κόμμα με την αλλαγή του αρχηγού. Όταν όμως η Αξιωματική Αντιπολίτευση, η οποία αποτελεί δομικό στοιχείο της Δημοκρατίας, αντιπαρέρχεται των θεσμικών ευθυνών της, η κυβέρνηση είναι ελεύθερη να ενεργεί εν λευκώ και χωρίς ουσιώδη δημοκρατικό έλεγχο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους πολίτες και την κοινωνία. Περαιτέρω δε, η διαφαινόμενη στην πράξη δεξιόστροφη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή εκφράζεται εσχάτως δια στόματος του αρχηγού του (παροχή μετοχών των επιχειρήσεων στους εργαζόμενους, δεκάωρη εργασία με αύξηση αποδοχών κλπ.), αφήνει περισσότερο χώρο ανέλεγκτης αυτονομίας στην καθημερινή κυβερνητική πρακτική, καθιστώντας την αριστερή ανεπάρκεια έναν απροσδόκητο σύμμαχο του νεοφιλελευθερισμού. Στην ιατρική επιστήμη, όπου διαγιγνώσκεται η νόσος της ανεπάρκειας παρεμβαίνει ο ιατρός. Σε τούτη την περίπτωση όμως φαίνεται ότι ο αρμόδιος ‘ιατρός’ επιδεικτικά (ή αδιάφορα;) σιωπά!
