Μπορεί η συγγραφέας Ρέα Βιτάλη να έχει κάνει πολλές και μαγικές παρουσιάσεις των βιβλίων της, όμως σήμερα αυτή της Λαμίας είναι ξεχωριστή....«Έρχεται μια στιγμή, έρχεται ας πούμε ετούτη η παρουσίαση στη Λαμία, τη Φθιώτιδα των τόσο πολλών παιδικών και εφηβικών στιγμών των αναμνήσεών μου….Τον τόπο-γη των γονιών μου. Ανυπομονώ να βρεθώ απέναντι στους συμπατριώτες μου. Ανυπομονώ και συγχρόνως τρέμω….Παρουσίαση στη Λαμία….. «Φαντάσου!» Λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου».
O Δήμος Λαμιέων και ο Φιλανθρωπικός Σύλλογος «Συν στον Άνθρωπο» σας προσκαλούν την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016 και ώρα 7:00 μ.μ. στην Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας «Αλέκος Κοντόπουλος» στη παρουσίαση του βιβλίου "ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑ ΕΓΚΑΙΡΩΣ" της Ρέας Βιτάλη. Πρόκειται για μια βιογραφία του ζωγράφου Κώστα Τσόκλη σε μυθιστορηματική γραφή.
Για το βιβλίο θα συζητήσουν η δημοσιογράφος Εύη Κυριακοπούλου με τη συγγραφέα Ρέα Βιτάλη. Αποσπάσματα θα διαβάσει ο Απόστολος Γκλέτσος, Δήμαρχος Στυλίδας.
Η Ρέα Βιτάλη για τη Λαμία...
Θυμάμαι, στην τελευταία παρουσίαση του βιβλίου-βιογραφίας του Κώστα Τσόκλη στην Τήνο, το νησί που επιλέξαμε και οι δυο μας ως αγκυροβόλι και που εκεί, με έναν μαγικό μεταφυσικό τρόπο ξεκίνησε το ταξίδι της συγγραφής της ζωής του από μένα, χωρίς να έχω τότε συνειδητοποιήσει ότι ήταν η μοναδική βιογραφία του 85χρονου, πλέον σημαντικού ζωγράφου σύγχρονης τέχνης της γενιάς του….
Σε κείνη την παρουσίαση λοιπόν, είχε πει, ότι ένοιωσε ότι του «άδειασα τις αποθήκες της ψυχής του» και έπρεπε πια να τις γεμίσει με άλλα νέα υλικά. Το ίδιο συναίσθημα είχα νοιώσει, όταν είχα δει στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων, το πρώτο μου βιβλίο «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο». Ένα βιβλίο που αναφέρεται στη γενιά των γονιών μου και τη δική μου, που ταξιδεύει κυρίως στη μικροιστορία των δεκαετιών του 60 και 70. «Άδειασα» νόμισα. Και καθώς είχα εγκαινιάσει την ηλικιακή δεκαετία των πενήντα μου χρόνων, ένοιωσα ελεύθερη να κτίσω από την αρχή το δικό μου σύμπαν, της επιλογής μου….Έχει αυτή την ευλογία η δεκαετία των 50 χρόνων. Κρατάς ότι θέλεις, προσπερνάς ότι θέλεις, παίρνεις μαζί σου ότι έχεις ανάγκη να έχεις, αφήνεις πίσω σου ότι δε θες ή δεν αντέχεις άλλο να το κουβαλάς….Δεν έχεις πια χρόνο! Διάλεξα λοιπόν τους «συγγενείς»μου, τον τόπο «γέννησής μου», διαλέγεις μέχρι και «αδέλφια», «ξαδέλφια»….Μα, όσο κι αν ιερά έστησα το δικό μου, νέο σύμπαν και το καμάρωνα….Έρχεται μια στιγμή, έρχεται ας πούμε ετούτη η παρουσίαση στη Λαμία, τη Φθιώτιδα των τόσο πολλών παιδικών και εφηβικών στιγμών των αναμνήσεών μου….Τον τόπο-γη των γονιών μου, γι΄αυτό άλλωστε και ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο πρώτο μου βιβλίο, το «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο», είναι αφιερωμένο ακριβώς στη Λαμία…Έρχεται λοιπόν μια μνήμη….Να, εκείνη η ταράτσα των συγγενών μου, που κοιμόμασταν στρωματσάδα γιατί «έσκαγε ο τζίτζικας!» κι άρχιζε ο Παγούρας το τραγούδι κι εγώ τον τσίγκλαγα «Πες, πες και τ΄ απαγορευμένα θείε» και η θεία έλεγε «Μη, μη θα μας ακούσουν. Πας γυρεύοντας;». Ή εκείνες οι γεύσεις που πάντα θ΄ απορείς αν ήταν τόσο συγκλονιστικά σπουδαίες ή τις έχτισε έτσι ο χρόνος. Ή ένα minimal “Ε άι” της ντοπιολαλιάς που καταλαβαίνεις αμέσως τι εννοεί….Η Λαμία, όπως και να το δεις, είναι τα πρωτογενή τούβλα-υλικά της ψυχής μου.
Και νοιώθω βαθιά συγκίνηση που θα πατήσω τα χώματά της για να παρουσιάσω το δεύτερο βιβλίο μου, τη μοναδική βιογραφία του πλέον σημαντικού ζωγράφου σύγχρονής τέχνης, εκείνης της συγκλονιστικής γενιάς που χάραξε την ελληνική σύγχρονη τέχνη. Και που μας υπέδειξε, ότι την Ακρόπολη πρέπει να την έχεις στα σωθικά σου και να την τιμάς προχωρώντας πιο μακριά και όχι ως άλλοθι.
Ανυπομονώ να βρεθώ απέναντι στους «συμπατριώτες μου», μαζί με την εξαιρετική Εύη Κυριακοπούλου που διατήρησε την αξιοπρέπειά της στις μυλόπετρες ενός τηλεοπτικού τοπίου και ευεργέτησε το κοινό της με συνεντεύξεις σημαντικών προσωπικοτήτων, και κοντά στον αγαπητό μου Απόστολο Γκλέτσο, τον Δήμαρχο Στυλίδας, που θα διαβάσει αποσπάσματα. Ανυπομονώ και συγχρόνως τρέμω….Παρουσίαση στη Λαμία….. «Φαντάσου!» Λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου.
Το βιβλίο
Ήθελα μόνο να τον παρατηρώ. Γιατί; Σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Η τέχνη είναι μια πόρνη που ποτέ δεν θα σου χαρίσει τον οργασμό της. Μη σε τρομάζει ότι θα σου μιλήσω για τέχνη. Θέλω να σε ξεθαρρέψω. Τέχνη μπορεί να είναι και ο τρόπος που ζεις. Και συ… Μπορεί να είσαι το δικό σου έργο τέχνης. Και κείνος. Σίγουρα. Τον εαυτό του έκανε εντέλει έργο τέχνης. Θες να παρατηρήσουμε μαζί; Αυτό το πλάσμα. Αυτά τα πλάσματα. Τα ξεθαρρεμένα στην απόλυτη ελευθερία. Τα πλάσματα τα αθάνατα.
Η Τέχνη και η ζωή ενός από τους μεγαλύτερους σύγχρονους έλληνες καλλιτέχνες, μέσα από τη γραφή και το έμπειρο βλέμμα της Ρέας Βιτάλη. Μια μυθιστορηματική βιογραφία που θα σας κάνει να αναρωτηθείτε για το τι είναι αληθινό και πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος μέχρι να φτάσει στο στόχο του. Η Ελλάδα του 20ου αιώνα, η σκληρή πραγματικότητα της δεκαετίας του 50 και 60, ο κόσμος της Τέχνης απλός, προσιτός και κατανοητός για όλους.
Οπισθόφυλλο
Τι σόι άνθρωπος… Να ’ξερες πόσες φορές το μονολόγησα. Έτσι καθώς ακολουθούσα τη σκιά της ζωής του όλης. Τι σόι άνθρωπος… Να! Τότε που τον είδα να σημαδεύει με το μαχαίρι, ο ίδιος σου λέω, το χέρι του… Να κόβει το δάχτυλό του μπροστά στα μάτια της. Να της στραγγίζει το αίμα του όλο. Τι σόι άνθρωπος… Όταν έτρεχε με μια κούτα τσιγάρα στα χέρια, ανάμεσα από διασταυρούμενα πυρά πολέμου, για ένα «ψιτ, μικρέ», που ακούστηκε από ένα παράθυρο που ανοιγόκλεισε σβέλτα. Όταν είδε το φίλο του να πεθαίνει μπροστά στα μάτια του. Όταν έλεγε «εγώ θα είμαι μια μεγαλοφυΐα!» κι ήτανε μια σταλιά. Όταν ταξίδευε για Ρώμη. Τότε που όλη η Ελλάδα μετανάστευε… Εννιακόσιες… Άκου νούμερο! Εννιακόσιες νύφες μιας και μόνης καραβιάς για Αυστραλία, για να συναντήσουν ένα γαμπρό που είχαν δει μόνο σε φωτογραφία… Κι αυτός… Μετανάστης.
Πολιτιστικός μετανάστης, γι’ αυτό που εκείνος όριζε ως «ψωμί». Στη Ρώμη του 1957 και στο Παρίσι του 1960. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γινότανε στη Ρώμη του ’57 και στο Παρίσι του ’60! Τι σόι άνθρωπος… Όταν την είδε τόσο μα τόσο όμορφη, με τα μαλλιά της ανακατεμένα από έρωτα και ένα δευτερόλεπτο μετά… Άσ’ τα! Θα τα διαβάσεις. Τι σόι άνθρωπος… Σ’ εκείνη τη μικρή αυλή… Εκεί! Όπως τα είχε στοιβαγμένα, έριξε βενζίνη και έβαλε φωτιά! Τα έκαψε, σου λέω, όλα. Τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που κατόρθωσε να λογαριαστεί με θηρία! Που δεχόταν επάνω του, καταπάνω του, κατάσαρκα, όλα τα ηλεκτρικά βολτ της παγκόσμιας τέχνης. Και καταγράφηκε στη λίστα των πιο σημαντικών προσωπικοτήτων του 20ού αιώνα. Και κείνος… Άκου! «Κινδύνευα να αυτοκαταστραφώ», μου είπε. Τι σόι άνθρωπος… Εκεί στη Βενετία. Όταν μου μιλούσε για τότε… Την πιο μεγάλη του στιγμή. «Δεν πέθανα εγκαίρως, ο μαλάκας». Το είπε και το πίστευε.
Η συγγραφέας
Γεννήθηκα το 1961. Είναι και μπόλικα τα χρόνια. Τι να πρωτοσημειώσεις; Είχε σταθμούς, αφίξεις, αναχωρήσεις... Οι τελευταίες πονάνε. Είχε σημαντικούς, αγαπημένους, ακριβούς. Είχε τον έναν, παιδιά, εγγόνια. Είχε λόγια, μάτια, βλέμματα. Σχεδόν βλεμματοδοτούμενη. Επαγγελματικά είχε πολλά, πολλά χρονογραφήματα. Γεννήθηκα βλέπεις με το κουσούρι της παρατηρητικότητας και της καταγραφής. Χρονογραφήματα στους 4 Τροχούς, στις ΕΙΚΟΝΕΣ, στον Ταχυδρόμο, στο PROTAGON.GR ως ιδρυτικό μέλος. Είχε σπουδή στην Ιστορία της Τέχνης. Είχε το πρώτο μου βιβλίο, Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο. Έχει το δεύτερό μου εγκαινιάζοντας τη συνεργασία μου με τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ. Τι να λέμε; Πλήρης ζωής. Πλήρης; Αστειεύομαι. Χωράω ζωή ακόμα.
