Το σωτήριον έτος 2019 έφυγε ήδη  ανεπιστρεπτί, βυθιζόμενο στη χοάνη του πανδαμάτορα χρόνου. Εμείς, το ανθρώπινο γένος, τού ψιθυρίζουμε το «καλό κατευόδιο» με ανάμικτα συναισθήματα. Άλλοι με φανερή και έντονη μνησικακία για όσα αρνητικά σημάδεψαν την παρουσία του στη νοητή και ανεπαίσθητη ροή του. Άλλοι- αντίθετα- με αίσθημα αγαλλίασης και ευγνωμοσύνης για όσα ευνοϊκά συνέβησαν το χρόνο αυτό στη ζωή τους, ενώ μια τρίτη κατηγορία τον είδε  με απάθεια, μάλιστα δε με ανακούφιση, να χάνεται στο βάθος του νοητού ορίζοντα, ενδεδυμένος με το ρακένδυτο και διάτρητο χιτώνα του από τις πολλές κακουχίες και τα ανελέητα χτυπήματα της αβέβαιης πορείας του στη γήινη σφαίρα.

Το πώς νιώθει ο καθένας στη σχέση του με τη χρονική διάσταση, είναι μια σύνθετη κατάσταση που συνυφαίνεται με το ψυχο-πνευματικό του περιεχόμενο: με τις διαθέσεις του της κάθε στιγμής, με την ικανότητά του να διαχειρίζεται τις εντάσεις του, να δαμάζει τις εξωστρεφείς του ακρότητες, να εξισορροπεί καταστάσεις, έχοντας ένα σταθερό σημείο αναφοράς, παραμένοντας τελικά μια υπαρκτική οντότητα.

Ιδού τώρα, στον αόρατο θρόνο εγκατεστημένος ο νέος άρχοντας της Υφηλίου, με το άυλο στέμμα του και τη μυστική ακτινοβόλο παρουσία του. Τα βλέμματα των υπηκόων του στρέφονται ευλαβικά και ικετευτικά προς τη Μεγαλειότητά του. Αυτός κρύβει απαρέγκλιτα  τα μελλούμενα της επίγειας βασιλείας του.

Οι παρακλήσεις όλων ημών, ατομικά και συλλογικά, είναι να οροθετήσει μια νέα πορεία στον κυβερνοχώρο του, να δώσει ένα νέο περιεχόμενο στο νόημα της ζωής, να μετουσιώσει τα όνειρα και τις ελπίδες των ανθρώπων σε έργα ειρήνης και προκοπής.

Η εξουσία του, όμως, και συνακόλουθα  η υλοποίηση κάθε ανθρώπινης ζήτησης, συνάπτονται με την ποιότητα και τα όρια των αιτούμενων για πραγμάτωση επιθυμιών.

Αιτήματα που τα εμπνέει ο παραλογισμός , η κακότητα, η εμπάθεια, η μωρία, η ματαιοδοξία, η ανελέητη συμπεριφορά και άλλοι παρόμοιοι, συνειδησιακά αθέμιτοι τρόποι, συνιστούν αρνήσεις, ασύμβατες εκδηλώσεις, αυθωρεί απορριπτόμενες από τον κύκλο των ηθικών και νόμιμων αξιών, όπως αυτές έχουν προαιωνίως πολιτογραφηθεί στη συλλογική συνείδηση.

Χρέος όλων, ειδικότερα ημών των Ελλήνων, είναι, προβαίνοντας σε μια αδήριτη αυτοκριτική, να αναλογιστούμε ποια ήταν τα αίτια της κακοδαιμονίας μας, που συναποκόμισε ο παρελθών χρόνος, κακοδαιμονία της οποία οι αντανακλάσεις προκάλεσαν υλικές και ηθικές πληγές, που έμειναν και μένουν ανοιχτές, χαίνουσες, στο σώμα της πολύπαθης χώρας μας. Ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί θάρρος, ειλικρίνεια, άτεγκτη αυτοκριτική και αυτογνωσία. Μόνον έτσι θα βγούμε ανανεωμένοι και ικανοί να αναμείνουμε στην περίοδο του νέου και άναρχου χρόνου μια ειρηνική και ελπιδοφόρα πραγμάτωση  όσων μας αφορούν ως Έθνος. Ας μην  ξεχνούμε τελικά, ότι τα πάντα ρυθμίζονται από το θείο Νόμο, που είναι ο Λόγος του Θεού. Όλα διευθετούνται και προγραμματίζονται από την θεία Του Πρόνοια.            

                                                           Γιάννης Γουργιώτης