Γράφει ο Γιάννης Γουργιώτης, Παιδαγωγός- δρ Ψυχολογίας.
Εκεί που ο προβληματισμός μας ως κοινωνίας ήταν πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τόσα προβλήματα που έκοβαν και συνεχίζουν να κόβουν την ανάσα μας: πόλεμος ανατολικά, πανδημία που δεν έφυγε, αλλά ο πονηρός ιός καραδοκεί να επανέλθει δριμύτερος, η ακρίβεια, επίσης, που ταλανίζει τις κατώτερες οικονομικά κοινωνικές μας ομάδες, να σου και βρέθηκε μπροστά σε όλους μας και όχι μόνο στο καλάθι της νοικοκυράς, ένα νέο φρούτο κοινωνικής οσμής και σύστασης, παλαιό μεν ως έννοια, αλλά μεταμορφωμένο και με υπερχειλίζουσα δυναμική, συμπαρασύροντας και τις πιο ανθεκτικές κοινωνικές δυνάμεις, τουλάχιστον αυτές που ηγεμονεύουν το λαό μας, που καταντά παίγνιο στις πιο στρεβλές και δυσώδεις διαθέσεις. Από μια μικρή μειοψηφία ανδρών και γυναικών εκπορεύονται αυτές οι διαθέσεις. Κινούμενα τα άτομα αυτά σε χωριστές διαδρομές, με διαφορετικότερους από το σύνολο σχεδιασμούς, αγωνίζονται με υπομονή και μεθοδικά να περάσουν τα μηνύματά τους, που δεν είναι άλλα από το πώς θα κάνουν εμφανή την παρουσία τους και τα «θέλω» τους. Είναι άτομα με σεξιστικά προβλήματα, με μη κοινωνικά συμβατές διαθέσεις που είναι γνώρισμα βασικού κοινωνικού κανόνα, που καθορίζει το πρέπον και το ανεκτό κονωνικώς πράττειν.
Αυτή, λοιπόν, η διχαστική συμπεριφορά, που ο λαός χαρακτηρίζει ως διαστροφική, κατάφερε σε μικρά χρονικά περιθώρια να καταλήξει σε μορφή συνασπισμού με την επωνυμία «ομοφυλοφιλία, συσπειρώνοντας χωριστά τα όμοια άτομα, «άνδρες» και γυναίκες. Από το σημείο αυτό άρχισαν την αναγνώρισή τους ως μια ξεχωριστή κοινωνική κατηγορία ατόμων. Πέτυχαν, με τη βοήθεια κρυπτών ομοφρόνων με δύναμη, να ψηφιστεί το «σύμφωνο συμβίωσης, φιλίας και ισότητας», που υπήρξε η αρχική νομική ζύμη. Από εκεί φτάσανε στην ευρύτερη αναζήτηση, ήτοι την ένωση, το πάντρεμα ανδρών μεταξύ τους και γυναικών το ίδιο. Δεν αρκέστηκαν, όμως, σε αυτό. Θέλουν και αυτό που ολοκληρώνει την εικόνα του γάμου: ένα παιδί. Εδώ είναι το εμπόδιο γιαυτούς. Όμως πέτυχαν τον κύριο στόχο τους, το γάμο. Η σκέψη για υιοθεσία ενός παιδιού θα ήταν μια λύση, όχι όμως χωρίς προβλήματα. Ένα παιδί δεν είναι ένα μπιμπελό που ικανοποιεί ένα νέο ζευγάρι αυτού του είδους. Στο σημείο αυτό αναπτύσσεται μια ολόκληρη συλλογιστική με το τι δέον γενέσθαι.
Αυτός ο «παρά φύσιν» γάμος, ας μην ξεχνιόμαστε να το τονίζουμε αυτό, φέρνει τα πάνω κάτω. Θίγει κοινωνικά ειωθότα, ανατρέπει αντιλήψεις και ιδεολογίες, διχάζει το λαό μας, ο οποίος αγνοήθηκε και δεν εκφράστηκε δημοκρατικά για ένα τόσο κεφαλαιώδες ζήτημα, που αφορά την ύπαρξή του, με μια γενική δημοσκόπηση ή ψηφοφορία.
Υποκειμενική εκτίμηση της κατάστασης.
Η ελαστική κοινωνική αντίδραση, κυρίως όμως η κακή διαχείριση του θέματος από την πολιτική τάξη, ενθάρρυνε και αύξησε τα αιτήματα αυτής της μειονότητας, φτάνοντας στα πρόθυρα του γάμου των ομοφύλων ζευγαριών.
Προσωπικά θα περίμενα μεγαλύτερη αντίδραση και σαφή επιλογή από τους συντηρητικούς έλληνες απέναντι στη φτηνή και φληναφή προοδευτικότητα αυτών που συντάσσονται με το φαιδρολόγημα του γάμου. Γάμος είναι μόνον ένας, αυτός τον οποίο αναγνωρίζει το χριστιανικό δόγμα. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην πνευματική σύγχυση και την ψυχική σκοτοδίνη, ήτοι στην έλλειψη πνευματικής ζωής κάποιων, που με την αμφιλεγόμενη πνευματικότητά τους και με έρεισμα το δήθεν πανευρωπαϊκό τεκμήριο της πολιτισμικής ομοιογένειας σε βασικά διακρατικά πολιτιστικά στοιχεία, ευθυγραμμίζονται με εξωγενείς παράγοντες: «Έτσι συμβαίνει στην Ευρώπη και στην Αμερική»! Ουδεμία ψευδέστερη και αφελέστερη αιτιολόγηση της συντελούμενης ήδη εθνικής κατάπτωσης!
Με λυπεί προσωπικά και η σιωπή της ορθόδοξης θρησκευτικής ηγεσίας, που δεν απέρριψε αυθωρεί αυτή την αντεθνική και αντιχριστιανική καμπάνια, που έχει σκοπό τη στόχευση της πίστης των ελλήνων πολιτών, που έχουν ζυμωθεί με άλλα νάματα και άλλα ιδανικά, διαφορετικά από αυτά που επιχειρεί να εφαρμόσει η νέα τάξη της προόδου.
Με ενδιαφέρον άκουσα την αντίδραση του Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ κ Συμεών. Ήταν μια στεντόρια αντίδραση, η οποία για την ώρα απευθύνεται σε ώτα μη ακουόντων. Ήταν, όμως μια εκκλησιαστική φωνή. Ευκταία θα ήταν μια γενική καταδίκη της εκκλησίας μας αυτού του εκδηλούμενου παραλογισμού.
« Πρόκειται εδώ για μια κατάσταση ηδονιστικής παράκρουσης, όπου οι φορείς της νέας εξουσίας έχουν υποπέσει σε κραιπάλη μέθη από την ανεμπόδιστη ασυδοσία να ρυθμίζουν κατά το δοκούν τους όρους του παιγνιδιού, ενώ ένας ολόκληρος λαός σιωπηλά, υπνωτισμένα, δέχεται το γκρέμισμα της υπαρξιακής του υπόστασης».
Είναι άποψη φίλου από συζήτησή μας για το θέμα του «γάμου». Εγκρίνω απόλυτα τη σκέψη του που εκφράζει λύπη, πόνο, ανησυχία για το αύριο.
Το βασικότερο πλήγμα από την επιχειρούμενη αλλαγή που χρειάζεται όλο αυτο το εγχείρημα για τη θεσμική κατοχύρωσή του, θα πέσει πάνω στην ελληνική παιδεία. Τα παιδιά θα είναι τα θύματα. Τα σχολικά προγράμματα, οι αλλαγές στην διδακτέα ύλη με αναμενόμενες τις αλλαγές στα σωφρονιστικά μαθήματα, ιδιαίτερα στο μάθημα των θρησκευτικών, όλο αυτό θα σημειώσει ένα σημαντικό βήμα σκοταδισμού.
Τονίζω και τις αλλαγές στο νομικό σύστημα. Αστικό δίκαιο , με κυρίως αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, στο κληρονομικό δίκαιο και άλλα πολλά. Δισεπίλυτα προβλήματα «ων ουκ έστιν αριθμός».
Το ξήλωμα όμως ολόκληρης παράδοσης σε αξίες και βιωματικές εμπειρίες δε θεραπεύεται. Θα αποτελέσει το ανίατο καρκίνωμα το οποίο θα εμβολιάσει στη φυλετική μας φύτρα η αλλότροπη εμφάνιση κάποιου ή κάποιων κινούμενων εκτός του συλλογικού μας συνειδέναι.
