Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης.

Οι Άγγλοι λένε ότι για να καταλάβεις κάποιον πρέπει να μπεις στα παπούτσια του. Ιδανικά, η ρήση αυτή των ιθαγενών της Γηραιάς Αλβιώνας θα μπορούσε να λειτουργήσει εξόχως αποδοτικά για την ελληνική κοινωνία αν οι πολιτικοί της μπορούσαν και ήθελαν πράγματι να μπουν ενσυνειδήτως στα παπούτσια των πολιτών της. Όμως, η εξαθλιωτική γεύση της σύγχρονης καθημερινότητας, την οποία εφιαλτικά βιώνει ένα μεγάλο μέρος των πολιτών της χώρας μας, λειτουργεί αποτρεπτικά προς την υιοθέτηση αυτής της -πολιτικής- νοοτροπίας για τους αιρετούς άρχοντες, οι οποίοι προτιμούν τα δικά τους, ακριβά, περίτεχνα και άνετα υποδήματα! Ειδικά για την Αξιωματική Αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, που αυτοπροσδιορίζεται ως γνήσιο Αριστερό κόμμα και ευαγγελίζεται το κοινωνιοκεντρικό κράτος, την ισότητα στις ευκαιρίες και την ανάδειξη της δυναμικής τού όλου έναντι του ατομικού, όφειλε να είναι αυτονόητο ότι τα μοναδικά της υποδήματα θα έπρεπε να είναι εκείνα των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και της παραπαίουσας αστικής τάξης. Αντί αυτού όμως, διολισθαίνει άγαρμπα προς μια καινοφανή και ομιχλώδη κατεύθυνση, υιοθετώντας μιμητικές και κακέκτυπες πολιτικές τακτικές, αμερικανικής μάλιστα εμπνεύσεως. Ιδεολογία και πολιτική πρακτική δε συμβαδίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ των ημερών μας. Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται ανάγλυφα στα δημοσκοπικά ευρήματα, στα οποία καταγράφεται το παράδοξο να υπάρχει τεράστια κοινωνική δυσαρέσκεια και πρωτοφανής απαισιοδοξία στις τάξεις των Ελλήνων πολιτών χωρίς όμως να ενισχύεται πολιτικά η Αξιωματική Αντιπολίτευση. Αντιθέτως, ξεκάθαρα διαφαίνεται η απρόσκοπτα συνεχιζόμενη πολιτική κυριαρχία του κυβερνώντος κόμματος. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να αιτιολογηθεί το δημοσκοπικό αυτό παράδοξο αν δεν είχαμε να κάνουμε με ένα αριστερό αρχιτεκτόνημα, αν όχι υπό κατάρρευση, έστω υπό αναζήτηση νέας και πιο δεξιόστροφης ταυτότητας;

Είναι σχεδόν αδύνατο ο ένοικος μιας μεζονέτας αξίας εκατομμυρίων ευρώ να μπορέσει να μπει στα φτωχικά και εξαθλιωμένα παπούτσια τού κοπιωδώς εργαζόμενου Έλληνα πολίτη, από τον οποίο έχει αφαιρεθεί στις μέρες μας ακόμα και το δικαίωμα του ονειρεύεσθαι. Οι συν αυτώ ‘σύντροφοι’, ορισμένοι από τους οποίους επίσης διαθέτουν, σύμφωνα με τις δημοσιευμένες δηλώσεις του Πόθεν Έσχες, μεγάλη ακίνητη περιουσία, μπορούν άραγε να αναχαιτίσουν την πρωτοφανή πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στο θολό ιδεολογικό τοπίο στο οποίο έχει περιέλθει και το οποίο δύσκολα κάποιος μπορεί να προσδιορίσει πια; Όταν ένα κόμμα της Αριστεράς λειτουργεί με πρότυπο τη ναρκισσιστική αυτοπροβολή της ευμάρειας του στελεχιακού του δυναμικού, εν τοις πράγμασι έχει αυτοθέλητα μετατραπεί σε μειοδοτικό μεταπράτη της αριστερής ιδεολογίας μέσα στο κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο κατεστημένο. Ή, με άλλα λόγια, ως αφελής σύμμαχος της κυβερνητικής παράταξης. Μέσα δε, από την ασυμμετρία έργων και λόγων ενισχύεται περαιτέρω το κλίμα της κοινωνικής δυσαρέσκειας έναντί της, το οποίο δεν έχει αρνητικό αντίκτυπο μόνο στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αλλά και στην ευρύτερη θεώρηση με αρνητικό πρόσημο της αριστερής ιδεολογίας εν γένει, η οποία εμποτίζει το κοινωνικό στρώμα των ενεργών πολιτών με την πεποίθηση ότι η Αριστερά δεν αποτελεί πια μια χρηστική επιλογή για τη διασφάλιση του δημοκρατικού ιδεώδους!

Καμία ιδεολογία δεν τελειώνει ιστορικά όταν το κόμμα ή τα κόμματα που την υπηρετούν αλλοιώνουν το νόημά και την τελολογία της. Αντιθέτως, χάνεται και τελειώνει ιστορικά όταν αποσβεσθεί ο πολιτισμός της, ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο διαχέεται και αλληλοεπιδρά με την κοινωνία και τον κοινό βίο των πολιτών. Ο πολιτισμός της σύγχρονης Αριστεράς στη χώρα μας, ασφυκτικά ελεγχόμενος εσχάτως από την εξουσιαστική δοξομανία του φαίνεσθαι και των εντυπώσεων, μοιάζει σαν να μην μπορεί ούτε καν να διανοηθεί τη διόρθωση της εσφαλμένης του πορείας ούτε βεβαίως να ασκήσει αυτοκριτική και να διδαχτεί από τα ουσιώδη λάθη του, συμπαρασύροντας και την ιδεολογία αλλά και τους πολίτες που πιστεύουν στην Αριστερά σε ένα απύθμενο τέλμα. Σημαντικότερη ίσως παρατήρηση από το γεγονός ότι σήμερα η Αξιωματική Αντιπολίτευση νομίζει ότι είναι Αριστερή, είναι το γιατί το νομίζει αυτό; Η απάντηση ενδεχομένως να βρίσκεται μέσα στον πανίσχυρο νόμο της «φυσικής επιλογής». Πιθανόν δηλαδή να θεωρεί ότι η προσαρμοσμένη στις επιταγές τού νεοφιλελευθερισμού Αριστερά ίσως να έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης στον κόσμο του μέλλοντος! Θα είναι όμως Αριστερά;