Το κίουι, νυκτόβιο και άπτερο, κατέχει ιδιαίτερη θέση στις καρδιές των Νεοζηλανδών και θεωρείται «ταόνγκα» (taonga, πολιτιστικός θησαυρός) από τους Μαορί.

Δύο χνουδωτοί νεοσσοί κίουι, οι πρώτοι που ήρθαν στη ζωή μετά από ενάμιση αιώνα, έφεραν χαμόγελα ανακούφισης και αισιοδοξία στη Νέα Ζηλανδία. 

Περίπου ένα χρόνο μετά την έναρξη του προγράμματος Capital Kiwi Project για την προστασία του «εθνικού» πτηνού, τα νεογέννητα είναι τα πρώτα που γεννιούνται στο Γουέλινγκτον μετά από 150 και πλέον χρόνια.

«Αυτό είναι πολύ ιδιαίτερο για την ομάδα που δούλεψε πολύ σκληρά τα τελευταία χρόνια», εξηγεί ο Πολ Γουόρντ, ιδρυτής του προγράμματος. Οι νεοσσοί είναι «τεράστιο ορόσημο για τον στόχο μας να δημιουργήσουμε έναν άγριο πληθυσμό κίουι», προσθέτει.

Τα πτηνά αυτά, στο μέγεθος κότας, αλλά χωρίς φτερά, αφθονούσαν κάποτε στη Νέα Ζηλανδία, με τον πληθυσμό των πέντε ειδών του να αριθμεί συνολικά τουλάχιστον 12 εκατομμύρια άτομα. Ωστόσο, οι μη ενδημικοί θηρευτές και η απώλεια των ενδιαιτημάτων τους προκάλεσαν την ακραία συρρίκνωση του αριθμού τους. Σήμερα, έχουν απομείνει περίπου 68.000 κίουι. 

Το καφέ κίουι (Apteryx mantelli) είναι μεταξύ των πιο κοινών στη Νέα Ζηλανδία, αν και ο πληθυσμός του σταθερά μειώνεται κατά περίπου 2-3% κάθε χρόνο. Σύμφωνα με τους ειδικούς, χωρίς την ανθρώπινη συνδρομή τα πτηνά θα μπορούσαν να εξαφανιστούν μέσα σε μόλις δύο γενιές.

Το κίουι, νυκτόβιο και άπτερο, με μουστάκια ποντικιού και πόδια σαν δεινόσαυρου, κατέχει ιδιαίτερη θέση στις καρδιές των Νεοζηλανδών και θεωρείται «ταόνγκα» (taonga, πολιτιστικός θησαυρός) από τους Μαορί.

Στο πέρασμα των χρόνων, το πτηνό με το μακρύ ράμφος αναδείχτηκε σε εθνικό σύμβολο της Νέας Ζηλανδίας, ενώ είναι ιδιαίτερης αξίας για τους αυτόχθονες Μαορί λόγω πολιτιστικών, πνευματικών και ιστορικών δεσμών. 

Σημειώνεται πως η πρώιμη απόσπαση της χώρας από άλλα χερσαία εδάφη σημαίνει πως η Νέα Ζηλανδία δεν διαθέτει ενδημικά θηλαστικά, αλλά μια τεράστια ποικιλία πτηνών. Πολλά από αυτά απειλούνται πλέον με εξαφάνιση και υπάρχουν συνεχείς εθνικές εκστρατείες για τον έλεγχο των θηρευτών τους και τη διάσωσή τους. 

Πηγή: Smithsonian Magazine/New York Times