Ο Όμιλος Φθιωτών Λογοτεχνών & Συγγραφέων, η Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας και η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λαμίας, γιόρτασαν μαζί με τα ΠΑΙΔΙΑ, την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥ 2024

Πρώτα πρώτα, ας σημειωθεί ότι η Γριά Χωρική Αλέκου Κοντόπουλου, δεν είναι ανάμεσα στα έργα της Αίθουσας με τη Μόνιμη Συλλογή του, στην Πινακοθήκη της πόλης. Ναι, έτσι είναι.

Όμως, αυτή εδώ η γιαγιά, η Γριά Χωρική του Αλέκου Κοντόπουλου, κρατάει στα χέρια της ένα ανοιχτό βιβλίο και είναι ολοφάνερο ότι το διαβάζει. Μάλιστα, φοράει και τα γυαλιά της, για να βλέπει καλά αυτά που διαβάζει. Και ήταν αυτό ακριβώς το έργο του, που από τη στιγμή που το είδα, σκεφτόμουν ότι θα αποτελούσε μια πολύ ταιριαστή αφορμή, για να γιορτάσουν μαζί της τα παιδιά την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου. Και, γιατί όχι, να μπορούσε να καθιερωθεί κιόλας, ώστε, κάθε χρόνο, παιδιά διαφορετικών σχολείων να κάνουν ακριβώς ό,τι έκαναν στη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου αυτά εδώ τα παιδιά.

Και αυτό, γιατί η Γριά Χωρική είναι από μόνη της ένα ξεκάθαρο σύμβολο για την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, ένα άριστο παράδειγμα και μια ξεκάθαρη προτροπή, ένα σιωπηρό μα συνάμα δυναμικό κάλεσμα προς όλους, Μικρούς και μεγάλους, για να αποκτήσουν την ευχάριστη συνήθεια να διαβάζουν. Και φυσικά, τα παιδιά, αυτοί οι μικροί πρεσβευτές, είναι οι μόνοι ίσως κατάλληλοι για να πουν «διάβασε κι εσύ ένα βιβλίο», «χάρισε ένα βιβλίο!»

Και, μπορεί να ήταν δική μου η ιδέα, τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου να τη γιορτάσουν μαζί τα Παιδιά, η Τέχνη και τα Γράμματα, όμως πραγματοποιήθηκε γιατί συμφώνησε, ενθουσιασμένο, το 2ο Δημοτικό Σχολείο, αλλά και η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη και η Δημοτική Πινακοθήκη της πόλης.

Χθες το πρωί, λοιπόν, παιδιά της Γ΄και Δ΄τάξης του Δημοτικού, μαζί με τους δασκάλους τους, Βάσω Υφαντή και Χρήστο Γκλατζούνη, επισκέφθηκαν την Αίθουσα με τη Μόνιμη Συλλογή των έργων του ζωγράφου Αλέκου Κοντόπουλου. Η κυρία Έφη Παπαευθυμίου, Έφορος της Πινακοθήκης, ξενάγησε τα παιδιά, απάντησε σε απορίες τους και μίλησε μαζί τους.

Μπροστά στο Κουτσομπολιό του Αλέκου Κοντόπουλου, που στολίζει το εξώφυλλο του 35ου Τόμου του Φθιωτικού Λόγου (2023) του Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών & Συγγραφέων, τους διάβασα το κείμενο που είχα εμπνευσθεί από αυτό το έργο, για τον ίδιο τόμο. Και είχα τον λόγο μου, αφού σε λίγο, τα παιδιά θα έπρεπε να κάνουν κάτι ανάλογο.

Στη συνέχεια, ανέβηκαν στον δεύτερο όροφο. Εκεί, τους μικρούς επισκέπτες τους περίμενε η Εύη Γκόγια, η Προϊσταμένη, και το προσωπικό της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Λαμίας. Τους μίλησε για το Βιβλίο και την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου. Τα παιδιά έμαθαν και ότι, με ένα βιβλίο, ανοίγουν τα φτερά τους και πετάνε!

Τώρα, το concept ήθελε τα παιδιά να γράψουν κάτι δικό τους στην κενή σελίδα, πίσω από την φωτοτυπία με την εικόνα της Γριάς Χωρικής. Γι’ αυτό, άλλωστε, επισκέφθηκαν πρώτα την Αίθουσα με τα έργα του Αλέκου Κοντόπουλου. Για να τον γνωρίσουν λιγάκι, ξεκινώντας από την αυτοπροσωπογραφία του, και να νιώσουν, όπως αν θα τον είχαν συναντήσει, να ακούσουν και να μάθουν για αυτόν τον διάσημο Λαμιώτη ζωγράφο, μπροστά στα έργα του. Να κάνουν τις δικές τους ερωτήσεις και να πάρουν απαντήσεις.

Και ύστερα, ύστερα κρατώντας στα χεράκια τους το φωτοαντίγραφο με τη Γριά Χωρική, που ο ζωγράφος είχε φιλοτεχνήσει το 1925, να πάρουν τη θέση τους στα τραπεζάκια της Βιβλιοθήκης και να γράψουν κάτι που θα τους είχε εμπνεύσει το συγκεκριμένο έργο, η Γριά Χωρική.

Η γιαγιά με τη μαντήλα στο κεφάλι, με τα γυαλιά οράσεως στα μάτια της και το ανοιχτό βιβλίο στα χέρια της, και με το κεφάλι της σκυμμένο πάνω από το βιβλίο, ολοφάνερα, σε στάση ανάγνωσης.

Και τα παιδιά, έγραψαν. Έγραψαν μικρά αριστουργήματα. Για το Βιβλίο. Για τα Γράμματα. Για τη γιαγιά. Για τη γιαγιά και τα Γράμματα. Για το Βιβλίο και το Διάβασμα… Η άγνωστη, μακρινή γιαγιά, που βρέθηκε ξαφνικά να την κρατούν σε χαρτί τα παιδικά χεράκια, ενέπνευσε τα παιδιά και εκείνα φαντάστηκαν και έγραψαν...

Τα αγόρια φάνηκαν πιο πρακτικά. Έγραφαν και ταυτόχρονα ξεφύλλιζαν κάποιο βιβλίο… Ενώ, για πότε βρέθηκε στα χέρια τους ο Πελέ, ναι… ο γνωστός Πελέ, δεν το κατάλαβα. Τέλος, στα γραπτά και των κοριτσιών και των αγοριών, συχνά κυριάρχησε κάτι σαν… γιαγιάδες VS μαμάδες, και το συμπέρασμα ότι, είναι πολύ δυναμικό στοιχείο η γιαγιά! Πάντα θα είναι. Ακόμη και όταν κρατάει στα χέρια της ένα ανοιχτό βιβλίο και διαβάζει… Τελικό συμπέρασμα; Μα, η Γριά Χωρική του Αλέκου Κοντόπουλου, τι και αν είναι μια γιαγιά του 1925, σε πολλά διαφορετική από τις τωρινές γιαγιάδες, είναι μια πολύ καλή επιλογή για… διάβασμα!