Ο ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής Δημήτρης Χριστόπουλος γράφει για τα όσα συμβαίνουν στο Φθιωτικό ποδόσφαιρο.

Είμαστε περίπου στο 80΄. Το σκορ 1-0 υπέρ μας. Η φιλοξενούμενη ομάδα πιέζει να ισοφαρίσει καθώς είναι καλύτερη και διεκδικεί και πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά. Κερδίζει πλάγιο άουτ. Ο «έξω δεξιά» το εκτελεί γρήγορα στην πλάτη της άμυνάς μας όπου έχει ξεμείνει ο σέντερ φορ του ξεχασμένος και σε θέση offside. Ο βοηθός σηκώνει τη σημαία.

Offside! Από «αράουτ»….Χάος!!!

Το ματς τελειώνει ισόπαλο και κακήν κακώς οδεύουμε με προς  τα αποδυτήρια. Ο θηριώδης και εμβληματικός αρχηγός των φιλοξενούμενων (παιχταράς!!!αν και στα ποδοσφαιρικά του στερνά τότε..) πλησιάζει τον αμήχανο και ίσως λίγο τρομαγμένο επόπτη, που υπέπεσε στο ανωτέρω λάθος, κρατώντας τη μπάλα του αγώνα στα χέρια του. Του τη δίνει συνοδεύοντας την πράξη του με την εξής προτροπή: «Πάρτη, πήγαινε σπίτι, βάλε νερό σε μια κατσαρόλα, άναψε το μάτι και μόλις το νερό αρχίσει να βράζει βάλε τη μπάλα μέσα. Μετά από δύο λεπτά βάλε το κεφάλι σου πάνω από την κατσαρόλα και πάρε βαθιές ανάσες». Φάρμακο…

Παραμερίζοντας την αστεία διάσταση και τη γραφικότητα του περιστατικού και σκοντάφτοντας διαχρονικά και σε άλλα περιστατικά ανικανότητας ή ανιδεότητας στα λημέρια του Φθιωτικού ποδοσφαίρου διερωτώμαι πόση αδιαφορία υπάρχει για τον «αγώνα» του ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή να ασχοληθεί, στοιχειωδώς σοβαρά, με αυτό που αγαπά; Πόση αδιαφορία για τον «ρομαντικό» (με τρία άλφα) παράγοντα που σκορπάει λεφτά και τον πολύτιμο χρόνο του από την οικογένεια και τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις  για να δει την ομάδα του χωριού του ή της συνοικίας του να παίζει; Και αν η ενσυναίσθηση απουσιάζει στις απαντήσεις αυτών των θεμελιωδών ερωτημάτων, πώς είναι δυνατόν να αντιληφθούν, όσοι αποφασίζουν για το τοπικό ποδόσφαιρο, τη σημασία και τον αντίκτυπο της διακοπής, μέχρι νεοτέρας, ενός ερασιτεχνικού πρωταθλήματος που έχει ήδη αρχίσει;

Δε θέλω να φανώ, όμως,απαισιόδοξος εμμένοντας στο πλέον αρνητικό σενάριο.Ίσως τα πράγματα είναι διαφορετικά, πιο αισιόδοξα και αυτός, άλλωστε, είναι και ο σκοπός της τοποθέτησής μου. Ίσως δε μιλάμε για παντελή αδιαφορία από την πλευρά των ιθυνόντων και να πρόκειται απλώς για ολοκληρωτική άγνοια, μια αθώα ασχετοσύνη ή «αμπαλοσύνη», τέλος πάντων, στην προκειμένη περίπτωση για να είμαστε και ακριβείς. Και αυτό είναι καλύτερο. Και λύνεται…

Ίσως είναι αυτό το insidejoke που λέμε στη μπάλα για όσους δεν κατέχουν πολύ το άθλημα. Αυτό, ντε, που κάποιος «έψαχνε να βρει κοτσάνι…» ή το άλλο που έλεγε και ο αείμνηστος Τάκης Τσιγκρέλης, ο «Βραζιλιάνος» για εκείνον που «την πέρασε για βόμβα και την πήγε στο τμήμα…».