Από τους πρώτους πρόσφυγες που βρήκαν καταφύγιο στη Λαμία, η Κατίνα Κατρούλη - Ναξιώτη συνέδεσε το όνομά της με τη διατήρηση του πολιτισμού της Μικράς Ασίας στις επόμενες γενιές…

«Καλό ταξίδι γιαγιά  Κατίνα μας , καλό ταξίδι άγγελε  των τραγουδιών και των νανουρισμάτων  μας , που από το στόμα σου  ολόγλυκα ταξίδεψαν σαν δώρο σε όλες τις γενιές και ακόμα σήμερα τα βράδια σαν και το σημερινό με ολόγιομο φεγγάρι, τα σιγοτραγουδούν οι μάνες  στο προσκεφάλι των παιδιών ευχή και προσευχή. 

Τίποτα δεν θα χαθεί , τίποτα δεν θα ξεχαστεί  γιατί απ'το περίσσευμα  της αγάπης σου φρόντισες απλόχερα να μοιράσεις και να μοιραστείς  τη μνήμη  που περήφανα και αξία  κουβάλησες και ακούμπησες στα χέρια μας μικρασιάτισσα  γιαγιά  Κατίνα μας .

Σ’ ευχαριστούμε  για όλα !!!», με τα παραπάνω συγκινητικά λόγια ο Πολιτιστικός & Εξωραϊστικός Σύλλογος Νέας Μαγνησίας Λαμίας, αποχαιρετά τη γιαγιά όλης της Νέας Μαγνησίας, την Αικατερίνη (Κατίνα για όλους) Κατρούλη - Ναξιώτη που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι σε ηλικία 92 ετών.

Λίγους μήνες μετά το  θάνατο του αδερφού της Γιάννη Ναξιώτη, πήρε κι εκείνη το δρόμο της αιωνιότητας έχοντας αφήσει παρακαταθήκη την αγάπη της και τις ιστορίες με τις οποίες μεγάλωσαν γενιές νέων Μικρασιατών σε αυτή τη γωνιά της Φθιωτικής γης.

«Για να ποτίζει θλίψη τόσο πολύ κόσμο το φευγιό σου σημαίνει πως είχες μια ζωή γεμάτη. Δύσκολη μα και με αφθονία των σημαντικών και όχι των εφήμερων. Αυτών που πραγματικά έχουν αξία. Διάβα σε δύο αιώνες, με προκλήσεις, στεναχώριες, χαρές και αγώνες», περιγράφει στην ανάρτησή του ο ιστορικός Παναγιώτης Σωτηρίου και προσθέτει:

«Μικρασιάτισσα γιαγιά Κατίνα, γιαγιά μας. Αγαπημένη μου φίλη! Γιαγιά όλων των παιδιών της Νέας Μαγνησίας. Σήμερα, η μέρα μας ξεκινάει με έλλειμμα καλοσύνης και με ένα κενό αταλάντευτο που μας σφίγγει.

Σε αποχαιρετάμε με άρνηση, γιατί χάνουμε αυτά τα αυθεντικά και  δυσεύρετα συναισθήματα της ειλικρινούς αγάπης, της ευγένειας χωρίς επιλογή και της προσφοράς, στην ολότητά τους. Η άρνησή μας είναι άκρως εγωιστική, ως να χάσαμε κάποιον προσωπικό μας θησαυρό ή ένα κομμάτι μας.

Όμως κάθε φευγιό είναι και αντάμωμα...

Καλή αντάμωση με τον Τακάκη και τον Γιάννη σου!».

Παρακάτω δημοσιεύουμε και ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη της Μικρασιάτισσας γιαγιάς Κατίνας στον ίδιο, στο πλαίσιο του αφιερώματος «Νέα Μαγνησία Λαμίας - Μικράς Ασίας Μνήμες Προσφυγικές» (27-5-2017).

«[...]Όταν ήρθαν εδώ οι πρόσφυγοι (1922) είχαν την εντύπωση ότι θα ξανά φύγουν, να πάνε στη Μικρά Ασία. Οι περισσότεροι δεν ξέρανε γράμματα. Ο μπαμπάς μου είχε βγάλει Σχολαρχείο, εκείνον τον καιρό και ήξερε και γαλλικά και του παίρνανε εφημερίδα, ο θείος ο Παρασκευάς ο Δεληγιώργος εδώ ο Μακρής. Μαζευόνταν όλοι εδώ πέρα, το Σαββάκη που είναι δίπλα στο Γιώργο, δίπλα στο μαγαζί που είναι, όλοι οι πρόσφυγοι μαζευόνταν, δεν είχαμε φώτα, είχαμε λαμπούλες και απ'έξω από κάθε πόρτα είχε μια λαμπούλα με ένα ξύλινο στύλο. Αυτοί παίρνανε εφημερίδα, γιατί ο μπαμπάς μου δούλευε στον Κατσόγιαννο τότε στ'αμπέλι και πήγαινε και ερχότανε με ένα γαϊδουράκι που είχε.

Λοιπόν, τους διάβαζε την εφημερίδα και τους την εξηγούσε, με αυτό το φως απ'έξω. Το θυμάμαι εγώ έξι χρονών θα ήμουν μικρό (περ.1937) και τους έλεγα ένα τραγούδι μέχρι να έρθει ο μπαμπάς μου απ'το αμπέλι. Τους έλεγα: ''Ατσιγγάνα με φωνάζουνε, γυφτσοπούλα μ'ονομάζουνε, όταν μπήκα στο τσαντίρι βρίσκω μάγκα μουσαφίρη και μου λέει για να με πάρει να πετάξω το ταγάρι. Να με πάει στην έπαυλή του, να φουμάρω στο τσαρδί του'' (στίχοι από Γιώργος Μπάτης -Η ατσιγγάνα 1933).

Τότε δεκαρούλες είχαν, τις μαζεύαν όλοι, είχα μια τσεπούλα και τσ' έβαζαν μέσα.

Τους διάβαζε κάθε βράδυ εφημερίδα. Περίμεναν... έπαιρναν κάθε βράδυ εφημερίδα μπας και παν στη Μικρά Ασία μέχρι που λέει ο πατέρας μου ''Άϊ βρε που θα πάμε στη Μικρασία τώρα που πλακώσαν όλοι οι Τούρκοι, θα μας ξαναπάρουν; Ποιος ξέρει, λέει, αν θα 'μαστε ζωντανοί;

Π- Γινόταν για χρόνια αυτό με την εφημερίδα;

Κ- Γινόταν ένα χρόνο, μπορεί και δυο. Το περιμέναν οι ψυχούλες. Εμ! αλλιώς ήταν εκεί. Αλλιώς ήτανε...»

*Η κηδεία της στις 11:00' το πρωί της Τρίτης (4/7) στον Ι.Ν. Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης στη Νέα Μαγνησία Λαμίας.

Τα θερμά μας συλλυπητήρια στους αγαπημένους της ανθρώπους που ήταν δίπλα της όλα αυτά τα χρόνια...