Χρονογράφημα του Νίκου Τζιόπα...
Θέλω η Σελήνη να φαίνεται συνέχεια πορτοκαλί! Τι πάει να πει γιατί; Γιατί μου αρέσει αυτό το χρώμα και νομίζω ότι αρέσει σε πολλούς συνανθρώπους μου. Και με δεδομένη την θέση πολλών επιστημόνων, τα χρώματα επηρεάζουν την διάθεση των ανθρώπων και μπορεί ορισμένες φορές να τους δημιουργήσει ωραία συναισθήματα. Για αυτό άλλωστε υπάρχει και η χρωματοθεραπεία. Τί, έτσι στην τύχη την ανακάλυψαν οι γιατροί;
Tίποτα δεν γίνεται στην τύχη!
Αλλά ας πάμε πίσω στην αγαπημένη μας Σελήνη: η εναλλαγή χρωμάτων αφορά την ολική έκλειψη της Σελήνης και οφείλεται στο γεγονός ότι η Γη μπλοκάρει τις ηλιακές ακτίνες. Όταν η Σελήνη βρίσκεται εντελώς μέσα στη σκιά της Γης, το διαθλώμενο φως του ήλιου καταφέρνει να φτάσει στην επιφάνεια της Σελήνης και να την φωτίσει λίγο. Το φως αυτό περνάει από τα βαθιά στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας, η οποία φιλτράρει περισσότερο την μπλε περιοχή του φάσματος και έτσι το φως που απομένει είναι βαθύ καφέ, κόκκινο, πορτοκαλί ή κίτρινο.
Αυτή η ρημάδα η διάθλαση, δηλαδή, ευθύνεται για το χρώμα της Σελήνης που εγώ, εντελώς δημοκρατικά, το θέλω πορτοκαλί και επιμένω. Αυτή κι εκείνη η φασίστρια η ατμόσφαιρα μαζί με τα αντιδημοκρατικά στρώματά της, που δεν μου επιτρέπουν να βλέπω το αγαπημένο μου ουράνιο σώμα όπως μου αρέσει. Ήθελα να ήξερα ποιος δικτάτορας πήγε και κόλλησε αυτήν την ατμόσφαιρα πάνω από το κεφάλι μας και εφηύρε αυτήν την χρωματομάνα διάθλαση που σαν καλή μάνα αγαπάει όλα τα παιδιά της και δεν μου δείχνει την αγαπημένη μου Σελήνη συνέχεια πορτοκαλί. Το ΄χεις μωρή διάθλαση το χρώμα που το ΄χεις, βάλτο εκεί συνέχεια να το φχαριστιέμαι!
Αλλά εκτός του ότι δεν είναι πορτοκαλί η Σελήνη κάνει κι άλλα πράγματα: επηρεάζει λέει τον ψυχισμό μας, ορισμένους μάλιστα τους τρελλαίνει. Σεληνιάζονται και δεν ξέρουν τι κάνουν. Μην σας πω τώρα για του λυκανθρώπους και τα ρέστα και φρικάρετε εντελώς. Και δεν φτάνει η άτιμη που δεν είναι πορτοκαλί συνέχεια, επηρεάζει και τις θάλασσες με παλίρροιες και τέτοια περίεργα κόλπα. Αν και οι θάλασσες ανήκουν στα ψάρια τους που λένε μερικοί, εκεί αυτή, όποτε θέλει ρίχνει και μια Άμπωτη, έτσι γιατί γουστάρει.
Βέβαια το ουράνιο σώμα μπορεί να κάνει τα δικά του με τις θάλασσες αλλά ένα μόνο δεν κάνει: Να πει στους ανθρώπους σε ποιον θα ανήκουν. Αυτή είναι δουλειά των ανθρώπων, των κρατών για την ακρίβεια. Υπάρχει βλέπετε ο άγραφος νόμος της επιβολής των ειδών στο περιβάλλον τους. Αν και δεν είναι και τόσο άγραφος Κάτι ΑΟΖ, Αιγιαλίτιδες Ζώνες, Υφαλοκρυπίδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, δεν τις καταλαβαίνει η Σελήνη. Αυτές είναι δουλειές των ανθρώπων και, μάλιστα, είναι από τις πιο δύσκολες δουλειές γιατί, συνήθως, δεν συζητάς μόνο με τον εαυτό σου για να ορίσεις τα σύνορα των θαλασσών. Είναι κι άλλοι δίπλα σου που θέλουν κανα μέτρο κύματος παραπάνω (μαζί με τα ψάρια και τα στρείδια που κολυμπάνε σε αυτά) κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Υπάρχουν, μάλιστα και επιστήμονες που ασχολούνται με αυτά, κάτι καθηγητές Γεωπολιτικής, Διεθνών Σχέσεων, Διεθνολόγοι και λοιπές περίεργες ιδιότητες που κάθονται και εργάζονται νυχθημερόν κάνοντας αναλύσεις επί αναλύσεων μήπως και μπορέσουν να βοηθήσουν τα κράτη τους ώστε να ρυθμίσουν αυτά τα ζητήματα με τους γείτονές τους, χωρίς φυσικά να ρωτάνε την γνώμη των ψαριών. Αντί να κάτσουν στα αυγά τους και να ακούσουν αυτούς που τους λένε ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα, το φεγγάρι είναι κόκκινο (ενώ θα έπρεπε σαφέστατα να είναι πορτοκαλί), το σκοτάδι είναι βαθύ και τα πουλάκια κάνουν τσίου, εκεί αυτοί, διαξιφίζονται στα τηλεοπτικά πάνελ (τραπέζι διαλόγου, για να μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε) ώστε να μας δώσουν πλήθος νομικών πληροφοριών γις να κατανοήσουμε όσο μπορούμε τα συγκεκριμένα ζητήματα. Κάθονται δηλαδή και παιδεύονται μια ζωή πάνω από βιβλία και συγκρίσεις εθνικών συμφερόντων και προθέσεων ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να πίνουν τα τσιπουράκια τους στη Λούτσα και να απολαμβάνουν την ωραία θάλασσα (χωρίς σύνορα, είναι βασικό) κσι φυσικά χωρίς ψάρια γιατί το τσίπουρο πίνεται με θαλασσινά, όλοι το ξέρουν αυτό. Γιατί πως αλλιώς θα είναι ευχαριστημένος ο άνθρωπος; με τα θαλάσσια σύνορα και τα 12 μίλια;
Είναι ότι ακριβώς έχω πάθει κι εγώ με την διάθλαση και το ημιμόνιμο πορτοκαλί χρώμα της Σελήνης που το θέλω μόνιμο! Μόνο που εγώ είμαι πιο προσγειωμένος. Γιατί ξέρω ότι αυτό είναι αδύνατον να συμβεί γιατί ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ κι αφού υπάρχουν καταστάσεις όπως η διάθλαση και η ατμόσφαιρα, το όνειρο για «πορτοκαλοποίηση» της Σελήνης θα μείνει όνειρο. Την ανάγκη του ανθρώπου να ΚΑΤΕΧΕΙ και, μάλιστα, όταν οι άνθρωποι ζουν μαζί σε οργανωμένες κοινωνίες που λέγονται κράτη, θέλουν κι εκείνοι να ΚΑΤΕΧΟΥΝ θάλασσα, γη και αέρα, φαίνεται να μην την πολυκαταλαβαίνουν αυτοί που γκαρίζουν για την μη ύπαρξη θαλάσσιων, χερσαίων και εναερίων συνόρων. Νομίζουν ότι ανακατεύοντας μαζί με αυτά τα «γκαρίσματα» και λίγο από «παγκόσμια ειρήνη» και «αδερφοσύνη», τότε ούτε σύνορα θα υπάρχουν, ούτε τίποτα.
Ρε η Σελήνη θα γίνει πορτοκαλί; αυτό με κόβει εμένα!
Εν τω μεταξύ, επειδή οι σοβαροί άνθρωποι και τα σοβαρά κράτη έχουν συνείδηση της αποστολής τους, έχουν θεσπίσει διεθνές δίκαιο που αφορά τα δικαιώματα των κρατών ακόμη και στα ουράνια σώματα.
Καληνύχτα σας σύντροφοι. Καλημέρα στη Φύση και στη φύση του ανθρώπου!
Και να θυμάστε ότι η μεγαλύτερη ώρα είναι η ώρα μπροστά στον ήλιο που ανατέλλει. Άσε που έχει και ωραίο χρώμα, άσχετα αν δεν είναι το πραγματικό του...
Νίκος Τζιόπας
